Φίλες και φίλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας θα δώσει τη μάχη και αυτών των εκλογών με σταθερό προσανατολισμό στην ανάπτυξη μετώπων πάλης, διεκδίκησης και υπεράσπισης δικαιωμάτων.
Παράλληλα, σε αντίθεση με τα επίδικα των αστικών κομμάτων και τους διαγκωνισμούς τους για το ποιος θα πάρει την καλύτερη θέση στην ανασύνθεση του σάπιου πολιτικού τους συστήματος, εμείς θα θέσουμε στη συζήτηση τα ουσιαστικά ζητήματα που προκύπτουν από την ένταξη της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική - αστική διακρατική συμμαχία που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Ένωση. Ζητήματα που αποτελούν κοινές επιλογές των κομμάτων του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οι πόλεμοι και η μετάβαση σε οικονομίες πολέμου, ο κίνδυνος νέας κρίσης και η διπλή (πράσινη και ψηφιακή) μετάβαση που είναι η στρατηγική της ΕΕ για θωράκιση της κερδοφορίας σε ενδεχόμενη νέα κρίση, η ακρίβεια που καλπάζει, είναι η μεγάλη εικόνα, ο καμβάς πάνω στον οποίο εξυφαίνονται και εφαρμόζονται οι αντιλαϊκές πολιτικές σε όλες τις χώρες της ΕΕ.
Κοινή σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι η διάλυση του κοινωνικού κράτους και η παραπέρα απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων – κατακτήσεις των εργαζόμενων, κάτω και από την επίδραση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, οι οποίες σταδιακά καταργούνται και έτσι διαλύονται μια σειρά μύθοι πάνω στους οποίους χτίστηκε το αντιδραστικό οικοδόμημα αυτής της ιμπεριαλιστικής ένωσης κρατών.
Μύθοι που δεν μπορούν πια να πείσουν για τη δήθεν δυνατότητα, κεφάλαιο και λαοί να ζουν αρμονικά και ότι η ανάπτυξη μπορεί να έχει θετικό πρόσημο για όλους.
Μύθοι που δεν μπορούν πια να πείσουν ότι αρκεί ένα άλλο μίγμα διακυβέρνησης για να ζήσουμε καλύτερα.
Και αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από το γεγονός ότι όλοι τους, από κοινού, η ακροδεξιά Μελόνι, με τους κεντροαριστερούς ηγέτες της Ισπανίας, με τους κεντρώους της Γαλλίας, με το μεγάλο συνασπισμό της Γερμανίας και φυσικά την κυβέρνηση της ΝΔ, συναποφασίζουν με το βλέμμα στραμμένο στο πώς θα προωθηθεί η κοινή στρατηγική επίθεση ενάντια στους λαούς. Πώς θα προωθηθεί η υπεράσπιση των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο έδαφος αυτής της ενιαίας επίθεσης, αναπτύσσεται και η δυσαρέσκεια των λαών. Στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, τη Σκανδιναβία, την Ιβηρική, εφαρμόζονται περικοπές κοινωνικών δαπανών, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, ελαστικές σχέσεις εργασίας, μεγαλύτερη εξαθλίωση στους ασθενέστερους, αποδομούνται τα δημόσια συστήματα υγείας, εντείνεται η κατηγοριοποίηση και οι ταξικοί φραγμοί σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αυξάνει η ιδιωτική δαπάνη για υπηρεσίες μέχρι πρότινος δημόσιες, η απελευθέρωση της αγοράς της ενέργειας ενέτεινε δραματικά την ενεργειακή φτώχεια κ.ά.
Φίλες και φίλοι.
Είναι αλήθεια ότι και στο χώρο των σχολείων και της προσχολικής αγωγής, στον κόσμο των παιδιών και των εφήβων, αυτή η αντιδραστική στρατηγική της ΕΕ δεν αποτελεί ένα θεωρητικό σχήμα. Έχει παράξει και συνεχίζει να παράγει αποτελέσματα και συνέπειες.
Πίσω από τις διακηρύξεις και τα ντοκουμέντα για τα βήματα προώθησης του Ενιαίου Χώρου Εκπαίδευσης, διανθισμένες με όμορφες πολλές φορές λέξεις και έννοιες, κρύβεται η απομόνωση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας από το δικαίωμα στην ολόπλευρη επιστημονική μόρφωση, αλλά και από τις κατακτήσεις της επιστήμης.
Είναι υποκριτικό αυτό το σύνθημα περί συμπεριληπτικού σχολείου, όπως εύσχημα ονομάζεται, όταν η μεγαλύτερη κοινωνική ομάδα, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, οι οικογένειές τους, τα παιδιά τους, είναι αυτοί που αποκλείονται από τα αγαθά που οι ίδιοι δημιουργούν. Όταν αποκλείονται από το δικαίωμα για ολόπλευρη μόρφωση σε σύγχρονα και ασφαλή σχολεία. Όταν η κοινά συμφωνημένη αντιδραστική στρατηγική τους δημιουργεί αποκλεισμούς. Όταν παρέχει με το σταγονόμετρο την πρόοδο των επιστημών μέσα στη διδακτική πράξη, αλλά και πολλές φορές διαστρεβλωμένα.
Επιτρέψτε μου, πριν προχωρήσουμε στο κυρίως θέμα μας, επιτρέψτε μου να θίξουμε ένα επίκαιρο ζήτημα που είναι λογικό να απασχολεί. Αυτό των μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για το bullying.
Έχουμε βαρεθεί να μετράμε καμπάνιες, φιέστες και συγκρότηση ειδικών επιτροπών για την καταπολέμηση του bullying. Η κυβέρνηση της ΝΔ μάλιστα συγκρότησε το 2019 διακομματική επιτροπή η οποία δε συνεδρίασε ποτέ! Ενώ, για να μην ξεχνιόμαστε, αντίστοιχη επιτροπή είχε συγκροτήσει και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και την ίδια τύχη είχε.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πρόκειται για κινήσεις της κυβέρνησης που επί της ουσίας ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να αντιμετωπίσουν αυτό το σύνθετο κοινωνικό φαινόμενο. Ενώ επιδιώκεται μάλιστα να περάσουν και αντιδραστικά μέτρα με αφορμή και άλλοθι το bullying.
Δεν πάει ένας χρόνος που ψηφίστηκε ο νόμος για την ενδοσχολική βία, όπου ταυτίζονται μορφές της συλλογικής πάλης των μαθητών –με το πρόσχημα της παρεμπόδισης μαθήματος– με την ενδοσχολική βία για να φέρουν από την πίσω πόρτα μεγαλύτερη καταστολή.
Φυσικά, είναι η κυβέρνηση και η πολιτική της ΕΕ που κυριολεκτικά παρεμποδίζει το μάθημα, αφού εκπαιδευτικοί λείπουν ακόμα από τις τάξεις, σχολεία πλημμυρίζουν, πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια των μαθητών και τα σχολεία κρίνονται ακατάλληλα!
Αντί να λύσει όλα τα παραπάνω, αντί να τοποθετήσει άμεσα όλες τις απαραίτητες επιστημονικές ειδικότητες σε κάθε σχολείο για την αντιμετώπιση αυτού του κοινωνικού φαινομένου (ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς), όπως ζητούν και οι φορείς της εκπαιδευτικής κοινότητας, δημιουργεί άλλη μια ψηφιακή πλατφόρμα.
Αντί να δημιουργήσει όρους και προϋποθέσεις –όπως διεκδικούν οι μαθήτριες και οι μαθητές– ώστε να διοχετεύεται δημιουργικά η όρεξη και η δίψα για έκφραση των νέων, προωθεί ένα σχολείο ακόμα πιο ανταγωνιστικό, βαρετό, στερεί από τους μαθητές μια σειρά καλλιτεχνικών μαθημάτων που μπορούν να συμβάλλουν σε αυτήν την υπόθεση.
Τα φανερώματα αυτής της αντιδραστικής πολιτικής, που «βρομάει από το κεφάλι», γίνονται ακόμα πιο ανάγλυφα όταν ακούμε τον υφυπουργό Υγείας σε τηλεοπτική εκπομπή για το ίδιο θέμα να λέει: «Δεν αλλάζει η φύση του ανθρώπου. Ένα παιδί, που δεν είναι γεννημένο επιθετικό, δε θα γίνει επιθετικό και θα πάρει το μαχαίρι. (...) Οι επιθετικοί γονείς γεννούν επιθετικά παιδιά.»
Πρόκειται για σκοταδιστικές και αντιδραστικές αντιλήψεις οι οποίες φλερτάρουν και με φασιστικές απόψεις. Απόψεις που η επιστημονική κοινότητα έχει απορρίψει, ακόμα και αν δεν εμφορείται στην πλειοψηφία της από μαρξιστικές θέσεις. Οι απόψεις αυτές είναι επικίνδυνες. Ανοίγουν τον δρόμο σε έναν αντιδραστικό βιολογισμό, σε μια προσπάθεια το bullying να ταυτιστεί στενά με την ατομική ασθένεια.
Απάντηση δίνουν τα ευρήματα της Πανελλήνιας Έρευνας του ΕΠΙΨΥ για τις συμπεριφορές που συνδέονται με την υγεία και αφορούν το 2022:
Οι έφηβοι από οικογένειες χαμηλότερου οικονομικού επιπέδου αναφέρουν σε υψηλότερο ποσοστό (συγκριτικά με τους ομότιμούς τους από οικογένειες μέσου οικονομικού επιπέδου) ότι υπέστησαν εκφοβισμό με χρήση άσχημων χαρακτηρισμών για την εθνικότητα, τη φυλή, το χρώμα του δέρματος και τη θρησκεία τους.
Αγνοώντας τα παραπάνω ευρήματα, η κυβέρνηση μετατοπίζει τις αιτίες στα γονίδια! Ενοχοποιεί τις αβοήθητες οικογένειες και το... DNA τους, προκειμένου να «βγάλει λάδι» ένα σύστημα που δολοφονεί, γεννά και αναπαράγει τη βία, τη φτώχεια, το ρατσισμό, την πολιτιστική παρακμή. Που στήνει σύγχρονους «Καιάδες» για τους «διαφορετικούς», τους «ευπαθείς», τις γυναίκες, τους πρόσφυγες, αποβάλλει και μοιράζει ποινές στις σχολικές αίθουσες όταν εκφράζεται η αλληλεγγύη και η αντίσταση στη σαπίλα και τη συγκάλυψη. Βρίσκει περιπολικά να στείλει στις καταλήψεις, δεν έχει όμως για να προστατέψει ανθρώπους, όπως την Κυριακή στους Αγίους Αναργύρους.
Όμως δε θα της περάσει!
Το ΚΚΕ δίνει καθημερινά τον αγώνα για τη διεκδίκηση ενός σχολείου δημιουργικού, αλλά και για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου.
Θέτει παράλληλα στο επίκεντρο την κυβερνητική πολιτική που παράγει και αναπαράγει την περιθωριοποίηση, το πρόσθετο άγχος, την ανασφάλεια στους μαθητές, τον ανταγωνισμό και τις διάφορες ακυρώσεις της προσωπικότητάς τους.
Σε αυτόν το δρόμο, αποτελεσματική, πραγματική και γνήσια αντιμετώπιση του bullying, μαζί με την απαίτηση αναγκαίων μέτρων, μπορεί να έρθει από το λαό και τους νέους στην όμορφη πάλη για τις ανάγκες τους στη μόρφωση, στη δουλειά, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία. Κάνοντας καθημερινά πράξη το σύνθημα «ένας για όλοι και όλοι για έναν» και απομονώνοντας τέτοιες άθλιες πρακτικές.
Μιλώντας πάλι για το σχολείο και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μπορούμε να θίξουμε και μια άλλη πλευρά.
Ο ΟΟΣΑ κάνει ολόκληρες μελέτες για να εντοπίσει το φαινόμενο της πειθαρχίας στην τάξη. Ακόμα και μελέτη για το αν είναι χαρούμενοι οι δεκαπεντάχρονοι μαθητές στο σχολείο εκπονεί. Το συμπέρασμα που βγαίνει από έρευνά του είναι: Το αίσθημα ότι ανήκουν σε μια σχολική κοινότητα είχε ήδη αδυνατίσει το 2015 σε σχέση με το 2003.
Μέσα στο σχολείο οι μαθητές, οι έφηβοι, νιώθουν ολοένα και περισσότερο ότι δεν ανήκουν στη σχολική κοινότητα. Προσέξτε: Δε λένε ότι δεν έχουν φίλους. Αλλά ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν επί της ουσίας κοινούς σκοπούς, αξίες, κανόνες λειτουργίας του σχολείου τους.
Για δείτε ποιο είναι το πιο κοινό συναίσθημα που εκφράζουν οι μαθητές: Βαρεμάρα. «Βαριέμαι», λένε. Δε βρίσκουν νόημα σε αυτό που κάνουν. Δε βρίσκουν χαρά στο σχολείο ή, καλύτερα, βρίσκουν χαρά όταν κάνουν κάτι που δεν έχει σχέση με αυτό που έχουν στο μυαλό τους ως σχολείο: Βαθμοί, εξετάσεις, παπαγαλία, άγχος.
Αυτοί που εκφράζουν αυτό το συναίσθημα της βαρεμάρας βράζουν μέσα τους. Έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Το ξέρουν αυτό. Αλλά δεν βλέπουν και πολύ ρόδινο το μέλλον τους. Ούτε και πολλές διεξόδους έχουν. Να, λοιπόν, άλλη μια σοβαρή παράμετρος που μας δίνει τη δυνατότητα να ερμηνεύσουμε το φαινόμενο αυτό αλλά και να ανιχνεύσουμε τους δρόμους αντιμετώπισής του.
Μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: Τι σχέση έχει η κατάσταση στο σχολείο με τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Συνδέεται; Και αν ναι, πώς;
Ή μήπως, για να το πούμε απλά, το πρόβλημα είναι ότι τα ελληνικά σχολεία είναι ένας φτωχός συγγενής ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Μήπως δεν έχουμε γίνει ακόμα Ευρώπη και πρέπει να εφαρμόζουμε τα ντοκουμέντα και τις αποφάσεις της ΕΕ; Για παράδειγμα, κάποιοι λένε: «Στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η κακοδαιμονία, κάθε υπουργός Παιδείας να φέρνει και ένα δικό του νόμο για το σχολείο, ειδικά για την πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Αυτά δε γίνονται σε άλλες χώρες της ΕΕ, εκεί υπάρχει εθνική στρατηγική».
Ας μιλήσουμε συγκεκριμένα:
Αν και η Ευρωπαϊκή Ένωση ή το Ευρωκοινοβούλιο δεν ψηφίζουν νόμους με υποχρεωτική ισχύ στα ζητήματα της εκπαίδευσης, αυτό δε σημαίνει ότι οι αποφάσεις αυτών των οργάνων δεν έχουν το χαρακτήρα του πλαισίου μέσα στο οποίο πρέπει να παρθούν οι αποφάσεις από τα κράτη-μέλη της ΕΕ για μια σειρά ζητήματα. Μπορεί τυπικά η χάραξη πολιτικής που αφορά την εκπαίδευση να αποτελεί αρμοδιότητα των κρατών-μελών, όμως η ΕΕ ξεκαθαρίζει ότι η ίδια «διαδραματίζει διαρκώς σημαντικότερο ρόλο στη στήριξη, το συντονισμό και τη συμπλήρωση της πολιτικής των κρατών-μελών». Οι νέοι σχεδιασμοί για αλλαγή των ευρωσυνθηκών που εγκρίθηκαν πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο μιλούν για τα ζητήματα εκπαίδευσης και θέτουν την ανάγκη για ακόμα μεγαλύτερη συνοχή ανάμεσα στα κράτη-μέλη.
Ποια είναι αυτή η στρατηγική λοιπόν και πώς συνδέεται με αυτά που ζούμε, εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές καθημερινά στο σχολείο;
Τα γερασμένα σχολεία που –με βάση την καταγραφή του 2011, ακόμα δεν έχουμε επίσημη ενημέρωση για το 2021– από τα περίπου 22.000 σχολικά κτήρια, τα περίπου 14.500 σχολικά κτήρια, δηλαδή το 65,79% χτίστηκαν από τις αρχές του αιώνα έως και το 1985, τα νεότερα από αυτά δηλαδή είναι 38 ετών! Την ίδια στιγμή, φυσικά, ακόμα αναμένουμε τον αντισεισμικό έλεγχό τους, ενώ ενημερωνόμαστε απλά ότι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων τα σχολεία έχουν μπει σε μια ακόμα ηλεκτρονική πλατφόρμα και αναμένουν τον έλεγχο...
Την ίδια στιγμή, το Ταμείο Ανάκαμψης μπορεί να μην εκταμιεύει ποσά για τα ετοιμόρροπα σχολικά κτήρια, καθώς δεν υπάρχει προσδοκώμενο όφελος, είναι γαλαντόμο όμως στην προμήθεια διαδραστικών πινάκων, μια τεράστια αγορά ψηφιακών προϊόντων αναμένει να απορροφηθεί από τους καταναλωτές του. Τι Ταμείο Ανάκαμψης θα ήταν, εάν δε «λάδωνε» λίγο την αγορά;
Αυτή ακριβώς είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που η ικανοποίηση όχι μόνο των σύγχρονων αλλά και των πιο στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών μπαίνει στο ζύγι του οφέλους. Και είναι αυτή η στρατηγική που παράγει και προτεραιότητες. Προτεραιότητες χρηματοδότησης, αλλά επιλεκτικής υποχρηματοδότησης.
Γιατί καλοί είναι οι διαδραστικοί πίνακες, αλλά αυτό που κυρίως λείπει είναι όλα τα αναγκαία που προηγούνται του διαδραστικού πίνακα. Είναι τα ουσιωδέστερα για μια αποτελεσματική παιδαγωγική διαδικασία και είναι τα ολιγομελή τμήματα, τα εργαστήρια πειραμάτων, φυσικής, χημείας, οι βιβλιοθήκες. Λείπουν, δηλαδή, όλα αυτά που κάνουν ενδιαφέρουσα, αποτελεσματική, ουσιαστική, βιωματική την παιδαγωγική λειτουργία, διασκεδαστική και αποτελεσματική για τους μαθητές.
Και ακριβώς επειδή κάθε αστικό κράτος-μέλος της ΕΕ προωθεί αυτήν την πολιτική, έχουμε την ακόλουθη εικόνα:
Στο Βέλγιο, στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από τα 13.000 σχολικά κτήρια, τα μισά χρήζουν σοβαρών επισκευών και τα 500 πρέπει να κατεδαφιστούν. Σε χειρότερη κατάσταση είναι τα κτήρια που ανεγέρθηκαν μετά τη δεκαετία του ’60 (του 19ου αιώνα είναι σε καλύτερη κατάσταση…), χτίστηκαν γρήγορα και με φθηνά υλικά για να ανταποκριθούν στη μεγάλη ζήτηση της εποχής. Χρησιμοποιήθηκαν και κατασκευές τύπου container –προσωρινές λύσεις που υπάρχουν ακόμα 40 χρόνια μετά– με πάμπολλα προβλήματα...
Σε μια άλλη χώρα, μέλος της G8 αυτή, στην Ιταλία, μια έρευνα σε 5.300 σχολικά κτήρια σε όλη τη χώρα έδειξε ότι μόνο το 9% κατασκευάστηκε για να αντέχει σε σεισμούς και το 60% δεν είχε πιστοποιητικό πυρασφάλειας.
Στη Γαλλία, με αφορμή ένα βίντεο σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης για την κατάσταση στα σχολεία των προαστίων του Παρισιού, αναδείχτη- καν τα εξής: Πάνω από τα μισά σχολεία μέσης εκπαίδευσης είναι ανεπαρκώς μονωμένα και το 30% των σχολείων είναι μολυσμένα από παράσιτα.
Στη Γερμανία επίσης αναδεικνύεται ότι τα μεγέθη των τάξεων είναι τόσο μεγάλα, που μερικές φορές πάνω από 30 παιδιά βρίσκονται σε μια τάξη σε σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
Ας δούμε άλλο ένα παράδειγμα. Αυτό της ολοένα και μεγαλύτερης εμπορευματοποίησης της εκπαίδευσης, με τα γνωστά της αποτελέσματα και συνέπειες στο παραπέρα οικονομικό ξεζούμισμα των λαϊκών οικογενειών, αλλά και στην ένταση της διαφοροποιημένης πρόσβασης στη μόρφωση, λόγω ακριβώς του γεγονότος ότι είναι εμπόρευμα.
Τα στοιχεία για την Ελλάδα λένε τα εξής: Τα 3,1 δισ. ευρώ που αφορούν τις ιδιωτικές δαπάνες για εκπαίδευση δεν είναι αποτέλεσμα μιας εμμονής του Έλληνα να πάει το παιδί του στο πανεπιστήμιο γιατί το να μάθεις μια τέχνη θεωρείται αποτυχία. Γιατί, αν ήταν έτσι, τότε πώς εξηγείται ότι και σε χώρες που η συμμετοχή στην επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση, σε δομές μαθητείας, είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι στην Ελλάδα, έχουμε εξίσου σημαντική ιδιωτική δαπάνη για μορφωτικά αγαθά; Πώς γίνεται, για παράδειγμα, στη Γερμανία το 15% των δαπανών να είναι ιδιωτικές, δηλαδή του νοικοκυριού;
Η αιτία βρίσκεται αλλού: Βρίσκεται στη γραμμή της Συμφωνίας της Λισαβόνας από το 2000, που έλεγε ότι η εκπαίδευση πρέπει να συνεισφέρει ώστε η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστική οικονομία, βασισμένη στα προϊόντα γνώσης. Βρίσκεται στην επιδίωξη κέρδους σε μια τεράστια αγορά εκπαιδευτικών προϊόντων, που προσεγγίζει τα 20 δισ. ευρώ το χρόνο για τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πόσο άσχετη άραγε είναι η παραπάνω εικόνα από εκείνο το κείμενο της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το σχολείο για τον 21ο αιώνα που έγραφε χαρακτηριστικά: «Η εκτεταμένη χρήση σχολικών εγκαταστάσεων για εξωσχολικές δραστηριότητες ή ως εκπαιδευτικού πόρου για ολόκληρη την κοινότητα (όπως τα τοπικά κέντρα επιμόρφωσης) μπορούν να βοηθήσουν στην προαγωγή των ευκαιριών διά βίου μάθησης.» Δηλαδή ένα σχολείο που εναγωνίως θα αναζητά τρόπους αξιοποίησης της περιουσίας του προκειμένου να μειώσει το κόστος λειτουργίας του και να εξασφαλίσει πρόσθετους πόρους. Κοντολογίς, ένα σχολείο που θα λειτουργεί σαν επιχείρηση! Και είναι αυτό ακριβώς το σχολείο που θεσμοθετήθηκε στον περίφημο νόμο της Κεραμέως του 2021.
Πολλές φορές, το ΚΚΕ έχει αναδείξει ότι τα σχολεία βρίσκονται σε μια τέτοια κατάσταση, παρ’ όλο τον εντοπισμό προβλημάτων και τις διάφορες διακηρύξεις, γιατί βρίσκονται συνεχώς σε ένα φαύλο κύκλο όπου η συνταγή για την υποτιθέμενη επίλυση των προβλημάτων είναι αυτή τελικά που αναπαράγει συνεχώς τα αδιέξοδα.
Μέσα στη δεκαετία 2011-2021, σύμφωνα και με τις μετρήσεις τους, η ικανότητα ανάγνωσης των μαθητών έχει υποχωρήσει στο σύνολο των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ τα ίδια στοιχεία αναδεικνύουν την επίδραση της κοινωνικής καταγωγής στα αποτελέσματα.
Και τα παιδιά, που μένουν πίσω στην ανάγνωση, είναι και αυτά που ανήκουν σε εκείνο το 30% των παιδιών τα οποία αναφέρουν ότι νιώθουν ήδη κουρασμένα και πεινασμένα όταν φτάνουν στο σχολείο.
Στην ίδια έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ως λύση στο φαινόμενο της χαμηλής ικανότητας ανάγνωσης προτείνεται η ακόμα μεγαλύτερη διαφοροποίηση των προγραμμάτων σπουδών, επιβεβαιώνοντας αυτό που αποκλειστικά το ΚΚΕ έχει αναδείξει: Ότι είναι ακριβώς η πολιτική των δεξιοτήτων αντί της ολόπλευρης μόρφωσης που ακυρώνει ακόμα και την επίλυση υπαρκτών προβληματικών φαινομένων στο σχολείο σε κάθε κράτος της ΕΕ και φυσικά και στην Ελλάδα.
Είναι ακριβώς το πλαίσιο των βασικών ικανοτήτων που έχει καθοριστεί από την ΕΕ και το οποίο αποτυπώνεται από το 2006 στα αναλυτικά προγράμματα και στα σχολικά βιβλία, που έχει κι αυτό την ευθύνη του στην πτώση του μορφωτικού επιπέδου, αλλά και στην αποστεωμένη γνώση που τώρα δίνεται ως πληροφορία και ακριβώς γι’ αυτό απαξιώνεται από τους μαθητές. Γιατί πληροφορία μπορούν να πάρουν και από άλλους διαύλους και όχι μόνο από το σχολείο.
Πώς να αγαπήσει ο μαθητής τη Γλώσσα, όταν αυτή ταυτίζεται με την επικοινωνία;
Πώς να βρει ενδιαφέρον στα Μαθηματικά και τις Φυσικές Επιστήμες όταν το γιατί αντικαθίσταται από το πώς, η εμβάθυνση από το ρηχό πλάτος και η διαδικασία της απόδειξης από εκείνη της εκτίμησης;
Πώς να μη δει την υποκρισία απέναντι στις διάφορες θεματικές ενότητες για την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη, όταν ζητούμενο είναι, σύμφωνα με τον ορισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι μαθητές να αποδέχονται όχι απλά τις θεμελιώδεις αξίες της ΕΕ, αλλά και –προσέξτε!– τον τρόπο που εφαρμόζονται από διάφορους φορείς και θεσμούς;
Τι μπορεί να πει στους μαθητές και στις μαθήτριες που βλέπουν τον καθημερινό αγώνα των εργατικών-λαϊκών οικογενειών για να τα βγάλουν πέρα, έχουν οι ίδιοι άγχος για την πορεία της ζωής τους, εκείνη η περίφημη βασική ικανότητα της πρωτοβουλίας και επιχειρηματικότητας, όταν, σύμφωνα με τα ντοκουμέντα της ΕΕ, μπαίνει ο στόχος οι αυριανοί εργαζόμενοι να γνωρίσουν τον τρόπο «λειτουργίας της οικονομίας και των ευκαιριών και προκλήσεων που αντιμετωπίζει ένας εργοδότης ή ένας οργανισμός»; Με απλά λόγια, να αποδεχτούν οι μαθητές από νωρίς ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να αποτελούν ασύμμετρη απώλεια από τους ανταγωνισμούς για το κέρδος, να σκέφτονται πριν τον καπιταλιστή και για τον καπιταλιστή. Σημειώνουμε, δε, ότι η επιχειρηματικότητα αφορά ακόμα και την προσχολική ηλικία.
Όμως, η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το σχολείο έχει και έντονο αντικομμουνιστικό περιεχόμενο και αφορά όλο το λαό και τη νεολαία.
Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου με τίτλο «Για τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης» ζητάει να καταδικαστούν η Σοβιετική Ένωση και ο Κόκκινος Στρατός, δηλαδή αυτοί που συνέτριψαν τις ναζιστικές ορδές –το πιο γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού– ως... συνεργάτες των Ναζί!
Με «έμπνευση» από λίγο παλιότερα κείμενα, όπως τη Διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου - μνημείο αντικομμουνισμού που υπέγραψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον αμέσως προηγούμενο Μάη, δηλαδή το Μάη του 2019 και μιλάει για «σιδηρούν παραπέτασμα», οι συγγραφείς του ψηφίσματος με αφορμή την 80ή επέτειο από την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αναμασούν το κατασκεύασμα της ταύτισης κομμουνισμού-φασισμού και τα περί «ανάγκης διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».
Άλλωστε, σύμφωνα με το ίδιο το κατάπτυστο κείμενο, «η καταδίκη του σοσιαλισμού-κομμουνισμού είναι», όπως αναφέρουν, «ζωτικής σημασίας για την ενότητα της Ευρώπης και του λαού της και για την οικοδόμηση της ανθεκτικότητας της ΕΕ σε σύγχρονες εξωτερικές απειλές».
Ενδεχομένως κάποιος –ακόμα και καλοπροαίρετα– μπορεί να θέσει ένα ερώτημα: «Μα δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που θέτει στόχους που αφορούν τη συμμετοχή των παιδιών σε δομές προσχολικής αγωγής; Δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που προωθεί την ένταξη των παιδιών με αναπηρία στο εκπαιδευτικό σύστημα; Δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που θέτει στόχους για να μειωθεί το ποσοστό των μαθητών που εγκαταλείπουν το σχολείο;» Δεν είναι αυτά στόχοι που προωθούν τα δικαιώματα των παιδιών;
Πράγματι. Οι διακηρύξεις της ΕΕ για την προσχολική αγωγή επιβεβαιώνουν αυτό που αναδεικνύει το ΚΚΕ: Ότι είναι μια ώριμη ανάγκη που προκύπτει από την εξέλιξη της επιστημονικής γνώσης, από την υψηλή ειδίκευση των παιδαγωγών, από την ύπαρξη υλικοτεχνικών μέσων. Η κατάσταση όμως «στραβώνει» όταν φτάνουμε στο ταμείο και πρέπει να κάνουμε τις ιεραρχήσεις μας. Τότε, το δικαίωμα του παιδιού χάνεται και το κρίσιμο και κύριο είναι η απαίτηση να ανέβει η συμμετοχή των γυναικών στην εργασιακή διαδικασία. Προοδευτικό γεγονός στο βαθμό που ικανοποιείται φυσικά με στήριξη της γυναίκας. Αλλιώς, το δικαίωμα στην προσχολική αγωγή ικανοποιείται εμπορευματοποιημένα, μετατρέποντάς το δηλαδή σε ατομική ευθύνη. Ή δεν ικανοποιείται καθόλου ως στοιχείο της δημόσιας παροχής σε οργανωμένους θεσμούς, όπου τα παιδιά μπορούν και πρέπει να κάνουν τα πρώτα οργανωμένα βήματα στην κοινωνικοποίησή τους, αλλά απλά ως στοιχείο παιδοφύλαξης. Δεν υπάρχει πιο αποκαλυπτική απόδειξη για τα παραπάνω από το γεγονός ότι στο Ταμείο Ανάκαμψης δυο θεσμοί χρηματοδοτούνται: Η δημιουργία νέων μονάδων παιδικής μέριμνας στους χώρους των ιδιωτικών επιχειρήσεων, όπου οι γονείς έχουν την ευθύνη για τη σίτιση των παιδιών τους. Βαλίτσα δηλαδή τα παιδιά, για να ικανοποιηθεί η ανάγκη των επιχειρήσεων για να είναι άμεσα διαθέσιμες οι μητέρες τους σε αυτές.
Και φυσικά, ο δεύτερος θεσμός που χρηματοδοτείται είναι οι νταντάδες της γειτονιάς, που οι προϋποθέσεις είναι να έχουν καθαρό ποινικό μητρώο και να έχουν περάσει υγειονομικές εξετάσεις. Τέτοια πρόοδος!
Ακριβώς λοιπόν επειδή η προσχολική αγωγή αντιμετωπίζεται κυρίως ως παιδοφύλαξη, ως εμπόρευμα, άρα και ως διαφοροποιημένη ποιοτικά υπηρεσία, έχουμε τα εξής αποτελέσματα:
Μόλις 8 στις 38 ευρωπαϊκές χώρες μπορούν να εγγυηθούν θέση σε δημόσια δομή προσχολικής αγωγής για παιδιά βρεφικής ηλικίας μέχρι 18 μηνών. Η συμμετοχή κάτω των τριών ετών είναι 34% στην ΕΕ και στην Ελλάδα φτάνει μόλις το 8%.
Και ως επιστέγασμα όλης αυτής της αντίληψης έρχεται το γεγονός ότι επί της ουσίας στις περισσότερες χώρες της ΕΕ το σύστημα της προσχολικής αγωγής είναι δομημένο σε διακριτές δομές όπου από τη μία βρίσκεται η φύλαξη και από την άλλη η εκπαίδευση. Άλλωστε, στις μισές περίπου χώρες, η ευθύνη για την προσχολική αγωγή μοιράζεται σε δυο υπουργεία.
Αλλά και στα ζητήματα της ειδικής αγωγής, δεν είναι διαφορετική η κατάσταση.
Οι διακηρύξεις πολλές. Στο προκείμενο όμως τι γίνεται; Γιατί φυσικά και είναι αναγκαία η ένταξη των παιδιών με αναπηρίες στην εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά φαίνεται ότι η ουσιαστική ένταξή τους στην κοινωνία είναι το κρίσιμο και το καθοριστικό. Αυτό που καθορίζει και την εκπαιδευτική πολιτική. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνονται: Στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 49% των ατόμων με αναπηρία είναι αποκλεισμένο είτε από την εκπαίδευση είτε από την εργασία. Ένα ποσοστό που προσεγγίζει το αντίστοιχο του ποσοστού απασχόλησης των ατόμων με αναπηρία που διαμορφώνεται στο 47%.
Ας θέσουμε έναν προβληματισμό σε αυτό το σημείο. Η ειδική αγωγή και εκπαίδευση προϋποθέτει και απαιτεί υψηλά ειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, εκπαιδευτικά και τεχνολογικά μέσα προσαρμοσμένα στις αντίστοιχες ανάγκες, όπως και κατάλληλα σχολικά κτήρια, δηλαδή είναι πολύ πιο ακριβή για το αστικό κράτος.
Την ίδια στιγμή, η ροή προς την εργασιακή διαδικασία, δηλαδή ως πηγή απόσπασης κέρδους, δεν είναι μεγάλη.
Μήπως αυτός είναι ένας κρίσιμος λόγος για το γεγονός ότι οι διακηρύξεις παραμένουν διακηρύξεις, ενώ την ίδια στιγμή η κατάσταση στις δομές είναι τέτοια, που οι ίδιες οι εκθέσεις τους παραδέχονται αυτήν την κατάντια, όπου όλα τα κράτη-μέλη δεσμεύονται για την ένταξη και συμπερίληψη, αλλά τελικά τα άτομα αυτά λαμβάνουν ανεπαρκή και ακατάλληλη στήριξη, όπως τονίζουν;
Αλλά και στο ζήτημα της μείωσης της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου, δηλαδή πριν τα 15 χρόνια, η στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίνει απάντηση από τη δική της αντιδραστική και ταξική σκοπιά στο αντικειμενικό γεγονός της ανόδου της ανάγκης για πιο μορφωμένο εργατικό δυναμικό. Γιατί το λέμε αυτό;
Αυτό το στοιχείο προόδου διαστρέφεται σε μεγάλο βαθμό στο έδαφος των καπιταλιστικών σχέσεων και έτσι ήδη τίθενται νέα εμπόδια-φραγμοί για να αποτραπούν τα παιδιά της εργατικής τάξης από την απόκτηση της όποιας γενικής μόρφωσης και να στραφούν στην πρόωρη επαγγελματική κατάρτιση. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα των μέτρων που παίρνουν, για να γίνει η πρόωρη κατάρτιση, από τα δεκαπέντε έτη ακόμα, πιο ελκυστική, όπως λένε.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι περισσότεροι νέοι από αυτούς που έχουν μπει σε διαδικασία μαθητείας έχουν εργαστεί δυο φορές χωρίς να πληρώνονται!
Καθόλου παράξενο λοιπόν στη στρατηγική τους να γίνει η πρόωρη κατάρτιση πιο ελκυστική! Όσο, δε, για το μύθο περί μεγαλύτερων ευκαιριών στην απασχόληση, τα ίδια τους τα στοιχεία το απορρίπτουν: Είτε τελειώσεις απλά τη γενική εκπαίδευση είτε την επαγγελματική, σε επίπεδο Λυκείου, το ίδιο περίπου ποσοστό απασχόλησης θα έχεις, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Οι αντιδραστικές αλλαγές στο σχολείο έχουν μια κρίσιμη προϋπόθεση. Δεν μπορούν να υλοποιηθούν χωρίς τους εκπαιδευτικούς. Δεν αρκούν οι νόμοι, λένε τα ευρωενωσιακά και κυβερνητικά κείμενα. Χρειάζεται να εκφραστούν αυτές οι τομές και μέσα στην τάξη. Άρα πρέπει να ελεγχθεί ο εκπαιδευτικός γι’ αυτήν τη δουλειά. Αυτό είναι το πραγματικό περιεχόμενο της αξιολόγησης. Ασφυκτικός έλεγχος των δασκάλων των παιδιών μας, για το κατά πόσο θα προχωρούν αλλαγές στο περιεχόμενο του σχολείου, στην ίδια την αποστολή του. Όπου το κύριο δε θα είναι ο προβληματισμός και η αναζήτηση όλων των κατάλληλων εκπαιδευτικών και διδακτικών μέσων για την καθολική ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου και της όσο το δυνατόν πιο ισόρροπης ανάπτυξης παιδιών και εφήβων.
Αντίθετα. Θα είναι η μετατροπή του εκπαιδευτικού σε μεσάζοντα ανάμεσα στην πληροφορία και το μαθητή. Η αναζήτηση και από την πλευρά του χορηγών ή, κάπως πιο εύπεπτα, εναλλακτικών πηγών χρηματοδότησης. Άλλωστε, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, όπως μας πληροφορεί κείμενο του Ευρωκοινοβουλίου που ψηφίστηκε από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, «βασίζεται στη σύμπραξη με τον κόσμο των επιχειρήσεων και έχει ρόλο στην ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας»!
Να το πούμε απλά και όπως είναι:
Όταν το 2022 η Ευρωπαϊκή Ένωση ανακοινώνει κείμενο με τίτλο «μονοπάτια για τη σχολική επιτυχία» και επικεντρώνει στο πώς η αξιολόγηση του σχολείου και των εκπαιδευτικών θα γίνει με κριτήριο την εισαγωγή των δεξιοτήτων στα προγράμματα σπουδών, τότε, ΝΑΙ, είναι αιτία πολέμου για όλον τον κόσμο της εκπαίδευσης και παράλληλα κριτήριο ψήφου και για τις ευρωεκλογές.
Όταν στο ίδιο κείμενο αναγνωρίζεται ότι υπάρχει αντίσταση –έτσι ακριβώς– από τους εκπαιδευτικούς στην πολιτική και την πρακτική της αξιολόγησης, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι ιδρώνει το αφτί τους. Ότι ο συλλογικός οργανωμένος αγώνας μπορεί να ανοίξει το δρόμο για αποτελέσματα, για κατακτήσεις.
Αυτός ο αγώνας είναι δίκαιος και μπορεί να αγκαλιάσει το σύνολο των εκπαιδευτικών ακόμα περισσότερο.
Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, που η ζωή τους περιγράφεται πολλές φορές με αυτό το γνωστό «με μια βαλίτσα στο χέρι». Τους καλούμε όμως να δουν σε αυτήν την απαράδεκτη κατάσταση –όπου κάθε χρόνο αναπληρώνουν τον εαυτό τους, ενώ ταυτόχρονα διαρρηγνύεται η σταθερή παιδαγωγική σχέση με τους μαθητές τους– τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία σε ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, πάλι ψηφισμένο από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, κάνει λόγο για την «καθιέρωση ανταγωνιστικών διαδικασιών επιλογής στη διαδικασία πρόσληψης των εκπαιδευτικών που μπορεί να καταστήσει τη διδασκαλία ελκυστικότερη», θέτοντας υπό αμφισβήτηση την πεποίθηση ότι «καθένας μπορεί να διδάξει».
Με απλά λόγια; Αμφισβήτηση των προπτυχιακών σπουδών και ακόμα μεγαλύτερα βήματα στην αποσύνδεση του πτυχίου από την πρόσβαση στο επάγγελμα.
Αν λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις των κρατών-μελών της αναγνωρίζουν τη σημασία του ρόλου του εκπαιδευτικού, δε χωρά αμφιβολία ότι κάτι γνωρίζουν παραπάνω. Όμως κι εμείς γνωρίζουμε.
Ξέρουμε καλά ότι η συζήτηση μέσα στην τάξη μπορεί να ανοίξει προβληματισμούς, να δημιουργήσει ρωγμές στην άγουρη –όπως είναι φυσιολογικό– συνείδηση των χιλιάδων μαθητών μας. Ειδικά στα παιδιά των Λυκείων που τώρα θα ψηφίσουν για τις ευρωεκλογές.
Έχοντας στο μυαλό μας ότι η δυσαρέσκεια που καταγράφεται απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση δε μεταφράζεται απόλυτα σε αυτές τις ηλικίες, καθώς έχουμε να αντιμετωπίσουμε ακόμα και την έλλειψη γνώσης για το τι ισχύει. Ξεκαθαρίζοντας δηλαδή ότι είναι άλλο η Ευρώπη και άλλο η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία ιδρύθηκε το 1992 ως εξέλιξη της συνεργασίας μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων.
Δίνοντας με παραδείγματα από την ίδια τους την πείρα το βασικό: Ότι ιδρύθηκε για να μεγαλώνει η ελευθερία των λίγων για να αυξάνονται τα κέρδη τους, δηλαδή για να μεγαλώνει η εκμετάλλευση των πολλών, των γονιών τους.
Δίνοντας με παραδείγματα ότι το μόνο δικαίωμα που αναγνωρίζει η ΕΕ είναι αυτό της υπεράσπισης του δίκιου των ισχυρών. Γι’ αυτό συμμετέχει αλλά και δημιουργεί εστίες πολέμου. Γι’ αυτό και δίνει δισεκατομμύρια ευρώ στο αντιδραστικό καθεστώς του Ζελένσκι, ενώ για την Παλαιστίνη δε λέει τίποτα επί της ουσίας.
Να θέσουμε το ερώτημα: Εσείς, ως παιδιά εργατικών-λαϊκών οικογενειών, πού βλέπετε τον εαυτό σας; Στην πάλη ενάντια στην πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δημιουργεί:
16 εκατομμύρια ανέργους;
95 εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν στο όριο της φτώχειας εκ των οποίων:
Το 25% είναι παιδιά κάτω των 18 ετών;
Το 16% είναι άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών;
Που δημιουργεί περισσότερα από 4 εκατομμύρια αστέγους;
Τα παιδιά μας έχουν νιώσει στο πετσί τους τις συνέπειες αυτής της αντιδραστικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κομμάτων που την στηρίζουν. Δική μας ευθύνη είναι να δείξουμε ότι αυτές οι συνέπειες έχουν ταξική στόχευση, που όμως κρύβεται πίσω από μια καλοδουλεμένη προπαγάνδα την οποία μπορούμε να αναχαιτίσουμε.
Αναδεικνύοντας ότι ελευθερία κίνησης προσώπων δε σημαίνει να ταξιδεύουμε ευκολότερα, μόνο με την ταυτότητά μας, όπως έχουμε συνηθίσει να ακούμε.
Στην πραγματικότητα, σημαίνει περισσότερα και πιο φθηνά εργατικά χέρια για να τα εκμεταλλεύονται πιο εύκολα οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Το βιώνουν στο πετσί τους χιλιάδες νέοι στη χώρα μας, που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν για να αναζητήσουν καλύτερους όρους ζωής και έρχονται ξανά αντιμέτωποι με την ανασφάλεια, τα εξοντωτικά ωράρια δουλειάς, τα πανάκριβα ενοίκια κ.ά. Αυτή η «ελευθερία» είναι που επιτρέπει τα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, τις διακρατικές συμφωνίες για την «ανταλλαγή» φθηνών εργαζόμενων από τρίτες χώρες.
Δίνοντας μέσα από παραδείγματα ότι η ελευθερία κίνησης εμπορευμάτων δεν έχει καμία σχέση με την προσδοκία ότι θα αγοράζουμε… φθηνά γερμανικά αυτοκίνητα ή άλλα εμπορεύματα από «φημισμένες» ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό που διασφαλίζει είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι πιο γρήγορα και με λιγότερο κόστος να εξάγουν τα εμπορεύματά τους, που σημαίνει κατάργηση φόρων και δασμών για να λιγοστεύουν τα έξοδα και να μεγαλώνουν τα κέρδη. Την ίδια ώρα που οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι ελευθερώνονται από τα εμπόδια αυτά, οι λαοί της Ευρώπης βιώνουν την τεράστια ακρίβεια, δεν μπορούν να αγοράσουν καλά-καλά βασικά και αναγκαία είδη από τα ράφια των σούπερ μάρκετ.
Φίλες και φίλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι.
Στους 2 μήνες που μας χωρίζουν από τις ευρωεκλογές, σας καλούμε να δώσετε δίπλα μας μαζί με το ΚΚΕ και τη μάχη αυτή.
Αυτό που κρίνεται είναι το πόσο ισχυρό θα είναι το ΚΚΕ και πόσο αποδυναμωμένη η κυβέρνηση και τα κόμματα της ΕΕ.
Κρίνεται η ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησης της ΕΕ και της στρατηγικής του κεφαλαίου.
Κρίνεται το κατά πόσο θα δυναμώσει ο αγώνας για την πραγματική και ρεαλιστική διέξοδο από το φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης, της αδικίας, των πολέμων και της φτώχειας.
Κρίνονται τα βήματα που θα γίνουν στην πραγματική συντονισμένη συνάντηση των λαών, απέναντι στην πραγματική απομόνωση των λαών από τα δικαιώματά τους.
Και το ΚΚΕ εγγυάται ότι η ψήφος σε αυτό είναι ψήφος για τα λαϊκά συμφέροντα. Ακριβώς επειδή διαφωνεί και εναντιώνεται στην ΕΕ, μπορεί να υπερασπιστεί τα λαϊκά συμφέροντα.
Είναι η μοναδικά εγγυημένη φιλολαϊκή ψήφος, γιατί ακριβώς δεν έχει δεσμεύσεις στην ΕΕ, στα λόμπι και στους διάφορους μηχανισμούς.
Για να ακουστεί δυνατά και καθαρά το μήνυμα της λαϊκής αντεπίθεσης και στην ΕΕ.
Το ΚΚΕ είναι η μόνη αξιόπιστη επιλογή, η μόνη πραγματικά ενωτική προοπτική στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Και είναι πολλοί και σε πολλά μέτωπα.
Το ΚΚΕ είπε την αλήθεια από την πρώτη στιγμή, όταν καταψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στην Ελληνική Βουλή. Προειδοποίησε, αποκάλυψε, δεν έπαψε να οργανώνει την πάλη ενάντια στη στρατηγική της ΕΕ.
Αυτή η ΕΕ, αυτή η πολιτική πρέπει να καταδικαστεί με εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοδέλτια του ΚΚΕ στις κάλπες της 9ης Ιούνη.
Ένα ενισχυμένο ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο θα τους χαλάει τη σούπα της συναίνεσης, όπως κάνει και στη Βουλή, θα αποκαλύπτει στο λαό τι σχεδιάζουν και ψηφίζουν όλοι μαζί εκεί μέσα, θα αποτελεί κι εκεί τη δική του φωνή.
Ένα, ακόμα πιο δυνατό το ΚΚΕ σημαίνει αγώνας διεκδίκησης, υπεράσπισης δικαιωμάτων και αναγκών, αλλά και αγώνας αποκάλυψης των αιτιών και των μηχανισμών που καθορίζουν εξελίξεις. Σημαίνει πάλη από καλύτερες θέσεις για την ανάδειξη των αντιλαϊκών προτεραιοτήτων που συνεχώς παράγουν αδιέξοδα για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Σημαίνει εναντίωση στην προετοιμασία ενός ακόμα πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου και στον πακτωλό των 78 δισ. ευρώ που έχει δώσει μέχρι τώρα η ΕΕ στο αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι.
Σημαίνει εναντίωση και πάλη από καλύτερες θέσεις μπροστά σε μια νέα επιδείνωση της καπιταλιστικής οικονομίας και στο φόρτωμα εκ νέου των βαρών στους εργαζόμενους, την ίδια στιγμή που η ΕΕ θα κατευθύνει 1,8 τρισ. ευρώ στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Και είναι έτσι, φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι.
Γιατί ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει σταθερό βήμα στην κοινωνική συνειδητοποίηση ότι οι λαοί έχουν τη δύναμη να φέρουν τα «πάνω-κάτω». Σημαίνει ισχυροποίηση της αντίθεσης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στον καπιταλιστικό μονόδρομο.
Διαφύλαξη της σπίθας για να πολλαπλασιαστεί και να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη.