Εδώ, στους ίδιους δρόμους του κέντρου της Αθήνας, στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου, όπου πριν 80 χρόνια ακριβώς, στις 12 Οκτώβρη του 1944, ξεχύθηκε ο λαός της πρωτεύουσας για να γιορτάσει την ελευθερία του, γιορτάζουμε σήμερα κι εμείς. Εμπνεόμαστε, διαδηλώνουμε, οραματιζόμαστε το μέλλον.

Εδώ, που παρέλασαν τα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, οι Αχτίδες της ηρωικής Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ.

Εδώ, στην Αθήνα, που μαχητές του ΕΛΑΣ το ίδιο πρωί κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη που τη βρώμιζε για τριάμισι χρόνια.

Εδώ, που λίγο μετά, τα μεγάλα κτίρια του κέντρου στολίστηκαν με τα τεράστια πανό του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

Εδώ, που δίπλα στο Σύνταγμα στήθηκε μια μεγάλη κατασκευή όπου αναγραφόταν ο αριθμός των θυμάτων που είχε κατά τη διάρκεια της Κατοχής η κάθε Αχτίδα της ΚΟΑ. Περίπου 2.000 θύματα, μέλη της ΚΟΑ του ΚΚΕ, έπεσαν στον βωμό του αγώνα.

Μαζί με τα μέλη των οικογενειών, των οπαδών του Κόμματος, των αγωνιστών της ΕΑΜικής Αντίστασης που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα, ξεπέρασαν τα 30.000 θύματα.

Αντίστοιχα, 650 εκτελεσμένους, 325 αγνοούμενους και δολοφονημένους από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους μετρούσαν οι 4 Αχτίδες της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά.

Τιμάμε τους χιλιάδες νεκρούς μας, γονατίζουμε ευλαβικά μπροστά τους, όπως και μπροστά σε όλους όσοι βασανίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους σε ολόκληρη τη χώρα.

Παίρνουμε τη σκυτάλη, κρατάμε ψηλά τη σημαία και συνεχίζουμε.

Την επαναστατική έξαψη των ημερών αποτύπωσε καλύτερα από τον καθέναν ο ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος, στις «Γειτονιές του κόσμου»:

«Οι άνθρωποι που πολέμησαν και πέφταν,

που πέφταν και χαμογελούσαν

που φιλιόνταν με τον κόσμο και χαμογελούσαν

που βγάζαν με τα δάχτυλά τους από τον κόρφο τους 
το σφηνωμένο βόλι

κ’ έρχονταν πάλι ανάμεσά μας και πολεμούσαν

και πολεμούσαν και χαμογελούσαν».

Αυτή η χαρά, αυτή η νίκη δε χαρίστηκε από κανέναν στο λαό μας, όπως ποτέ άλλωστε δεν του χαρίζεται τίποτα. Τη νίκη του την κέρδισε με το αίμα του, με τεράστιες θυσίες, αλλά και με τη μαχητική του εισβολή στο προσκήνιο της Ιστορίας, με μπροστάρη, εμπνευστή και καθοδηγητή το ΚΚΕ.

Τίποτα από όσα πέτυχε το Κόμμα και ο λαός μας εκείνη την περίοδο δεν ήταν δεδομένο, ούτε βέβαια εύκολο. Η έναρξη του πολέμου είχε βρει το ΚΚΕ βαριά χτυπημένο από τη δικτατορία του Μεταξά, για να ακολουθήσει η βαρβαρότητα της τριπλής φασιστικής κατοχής. Παρ’ όλα αυτά και παρά τις αντιφάσεις, από την πρώτη στιγμή έγινε προσπάθεια το Κόμμα μας να παρέμβει, να δώσει κατεύθυνση στην πάλη του λαού ενάντια στην ξένη εισβολή, με τα τρία γράμματα του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής του Επιτροπής, του Νίκου Ζαχαριάδη.

Στη συνέχεια, στην περίοδο της Κατοχής, το ΚΚΕ πέτυχε πραγματικούς άθλους: Να ανασυγκροτήσει τις Οργανώσεις του, να πρωταγωνιστήσει στο μαζικό πολιτικό και ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ, της Εργατικής Αλληλεγγύης, της ΟΠΛΑ και των λαογέννητων θεσμών στην Ελεύθερη Ελλάδα. Έτσι αναδείχτηκε ως ηγετική πολιτική δύναμη και αιμοδότης του αγώνα του λαού μας.

Και τα βρήκαν πολύ σκούρα, είναι η αλήθεια, με τον ελληνικό λαό οι δήθεν παντοδύναμοι και άτρωτοι ναζί κατακτητές. Ήδη από το 1943, οι αντάρτες του ΕΛΑΣ είχαν απελευθερώσει εκτεταμένα εδάφη της χώρας, που ήταν ανεξάρτητα τόσο από τις κατοχικές αρχές όσο και από τη δοσιλογική κυβέρνηση που υπήρχε στην Αθήνα. «Από τη Φλώρινα μέχρι τα περίχωρα της Αθήνας, μπορείς να ταξιδέψεις με ασφάλεια, με ένα διαβατήριο του ΕΑΜ», έγραφαν οι αναφορές των Βρετανών εκείνη την εποχή. Σε αυτές τις περιοχές άρχισαν να λειτουργούν λαογέννητοι θεσμοί Τοπικής Διοίκησης, Εκπαίδευσης και Δικαιοσύνης.

Η συγκρότηση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης, της θρυλικής «Κυβέρνησης του Βουνού», αποτέλεσε το αποκορύφωμα αυτής της δραστηριότητας.

Την ίδια στιγμή, στα αστικά κέντρα οι προσπάθειες των αρχών κατοχής να «εξοικονομήσουν» γερμανικές στρατιωτικές δυνάμεις που θα μεταφέρονταν στο ανατολικό μέτωπο, προσέκρουαν στην αντίσταση του μαζικά οργανωμένου στο ΕΑΜ εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Η επιστράτευση Ελλήνων εργατών που θα μεταφέρονταν στα γερμανικά εργοστάσια ακυρώθηκε στην πράξη από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις και απεργίες στην Αθήνα τον Μάρτη του 1943, με την καθοριστική συμβολή της ΚΟΑ του ΚΚΕ. Το ίδιο συνέβη τον Ιούλη του 1943, με την προσπάθεια επέκτασης της βουλγαρικής ζώνης κατοχής στη Μακεδονία.

Το ΚΚΕ έδωσε μεγάλο αγώνα για να μην πεινάσει ο λαός της Αθήνας, οργάνωνε καθημερινά δεκάδες συσσίτια, χτυπώντας και εξοντώνοντας ταυτόχρονα τους μαυραγορίτες, τους κερδοσκόπους και όλους αυτούς που προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την πείνα, τσάκισε τους δοσίλογους και τους συνεργάτες των Γερμανών. Ανέβασε το ηθικό του αθηναϊκού λαού, ανέδειξε τις τεράστιες δυνάμεις που έχει ένας λαός, όταν το πάρει απόφαση και βαδίσει στον δρόμο του ανυποχώρητου αγώνα χωρίς να λογαριάζει θυσίες.

Οι σημερινές γενιές κομμουνιστών, ειδικά τέτοιες μέρες σαν τη σημερινή, καμαρώνουμε με το δίκιο μας, γεμάτοι περηφάνια, που, όταν τα αστικά κόμματα και οι ηγέτες τους είτε έφευγαν στο εξωτερικό, είτε συνεργάζονταν με τον κατακτητή, είτε περίμεναν παθητικά τις εξελίξεις, το Κόμμα μας ριχνόταν στον αγώνα δίνοντας μια τιτάνια μάχη για να σωθεί ο λαός, οι πόλεις και τα χωριά, οι στρατηγικές υποδομές της χώρας.

Αυτή η εποποιία είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι τίποτα δε μένει στάσιμο, ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης αλλάζει κάτω από την αποφασιστική παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα και της οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Απόδειξη ότι και στις πιο δύσκολες συνθήκες, όπως ήταν εκείνες του ’40, του φόβου και της μαυρίλας, όταν όλα μοιάζουν χαμένα, ο λαός μπορεί να σηκώσει ανάστημα, να μεγαλουργήσει, να γράψει χρυσές σελίδες Ιστορίας και να κάνει πράξη: Μόνο ο λαός σώζει το λαό!

Κι αν πολλοί αναρωτιούνται γιατί στην Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες χώρες, το επίσημο κράτος γιορτάζει την έναρξη του πολέμου και όχι τη λήξη του, την απελευθέρωση, ή γιατί τα παιδιά μας μαθαίνουν τόσα λίγα γι’ αυτήν την τόσο σημαντική ιστορική περίοδο με τα τόσα επιτεύγματα του λαού μας, η απάντηση βρίσκεται προφανώς σε όλα τα παραπάνω στοιχεία, αλλά και στα όσα ακολούθησαν την απελευθέρωση.

Βλέπετε, μόνο να δει κανείς τις φωτογραφίες από τις μέρες της Απελευθέρωσης, με τις σημαίες παντού, που αν και ασπρόμαυρες οι φωτογραφίες, ξέρεις πως είναι κόκκινες, με το σφυροδρέπανο σε όλους τους τοίχους της Αθήνας, καταλαβαίνει αυτό που λέει και το σύνθημά μας: Ότι το χώμα που πατάμε το λευτέρωσαν με αίμα ΕΑΜ, ΕΠΟΝ, ΕΛΑΣ, με καθοδηγητή το ΚΚΕ!

Και τότε, άλλωστε, η χαρά του μαζικά οργανωμένου και αγωνιζόμενου λαού, τα όνειρά του για ένα καλύτερο μέλλον σε μια Ελλάδα διαφορετική από αυτή που υπήρχε πριν την Κατοχή, αποτελούσαν τον εφιάλτη της τάξης των Ελλήνων καπιταλιστών, των πολιτικών εκπροσώπων τους και των διεθνών συμμάχων τους. Ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν, με κάθε μέσο και κάθε έγκλημα, το μοναδικό πράγμα που αναγνωρίζουν ως πατρίδα, δηλαδή την ταξική κυριαρχία τους, την αστική εξουσία τους. Ξεπέρασαν τις παλιές τους διαφωνίες και μαζί με το βρετανικό ιμπεριαλισμό επιδόθηκαν στον αγώνα για την εξασφάλιση της καπιταλιστικής εξουσίας στην Ελλάδα.

Αυτό, όμως, προϋπέθετε το τσάκισμα του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την ανατροπή του πολιτικού και ταξικού συσχετισμού δυνάμεων που είχε διαμορφωθεί μέσα στην Κατοχή. Ήξεραν πως το ΚΚΕ και το ΕΑΜ έβγαιναν από την Κατοχή με τεράστιο κύρος, με τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού στο πλάι τους, και αυτά τα είχαν κερδίσει με την ηρωική πάλη τους, με τις θυσίες τους. Έβλεπαν πως επιδρούσε καθοριστικά και το αυξημένο κύρος της Σοβιετικής Ένωσης, του ηρωικού Κόκκινου Στρατού, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που οργανώθηκαν με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές σε όλη την Ευρώπη. Δηλαδή, όλων όσοι στάθηκαν και τότε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

Πρόκειται για όλα αυτά που προσπαθούν μάταια να διαγράψουν από τη μνήμη των λαών η ΕΕ και οι διάφορες κυβερνήσεις, γκρεμίζοντας μνημεία και ταυτίζοντας αυτούς που έσωσαν την Ευρώπη από τον φασισμό με τον ίδιο το φασισμό, που είναι γέννημα - θρέμμα του συστήματος που και οι ίδιοι υπηρετούν.

Πώς να ξεγραφτούν, όμως, από τη μνήμη των λαών οι μάχες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ; Οι πολιορκίες της Μόσχας και του Λένινγκραντ; Τα 20 εκατομμύρια των νεκρών που είχε η Σοβιετική Ένωση σε μάχιμο και άμαχο πληθυσμό, αριθμός ασύγκριτος με κάθε άλλης χώρας;

Ούτε στιγμή δεν σκέφτηκαν, βέβαια, και τότε οι αντίπαλοι του λαού να σεβαστούν την επιθυμία του και την αδιαμφισβήτητη πλειοψηφία που είχε διαμορφωθεί. Ως γνωστόν, τις πλειοψηφίες αυτοί τις σέβονται μόνο για όσο μπορούν να τις διαμορφώνουν οι ίδιοι, για να περνούν τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα τους.

Γι’ αυτό, όσο πλησίαζε το τέλος της Κατοχής, τόσο οξυνόταν η καταστολή σε βάρος του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Ακόμα και την τελευταία μέρα της Κατοχής, τα Τάγματα Ασφαλείας και άλλοι συνεργάτες των αρχών κατοχής επέδραμαν και έδειξαν ξανά το εγκληματικό τους πρόσωπο στην Καισαριανή, που αποτελούσε προπύργιο της ΕΑΜικής Αντίστασης, με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα του πολέμου.

Εκδόθηκε από τις νέες αρχές εντολή που απαγόρευσε στο λαό της Αθήνας να γιορτάσει την απελευθέρωσή του. Κανείς δεν τους άκουσε. Όμως, την ώρα που δεκάδες χιλιάδες λαού πλημμύριζαν κάθε γωνιά της Αθήνας, οι κρατικοί μηχανισμοί και οι συνεργάτες των Γερμανών λούφαζαν και τους παρακολουθούσαν, περιμένοντας την άφιξη των βρετανικών στρατευμάτων για να αναλάβουν πάλι την εγκληματική τους δράση.

Εκείνες τις κρίσιμες ώρες είχαν διαμορφωθεί στην Ελλάδα συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, αφού το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, με καθοδηγητή το ΚΚΕ, κυριαρχούσε, ενώ ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν σμπαραλιασμένος. Η αστική κυβέρνηση που είχε δημιουργηθεί βρισκόταν στην Αίγυπτο και οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις δεν είχαν καταφθάσει ακόμα στην Ελλάδα.

Όμως, το ΚΚΕ δεν είχε διαμορφωμένη επαναστατική στρατηγική που θα οδηγούσε στην επίλυση του ζητήματος της εξουσίας. Η απελευθέρωση από τα στρατεύματα κατοχής δεν συνδυάστηκε με την απελευθέρωση και από τα δεσμά της καπιταλιστικής εξουσίας.

Οι εργατικές - λαϊκές δυνάμεις δεν πρόλαβαν να χαρούν τη νίκη τους. Παρά το γεγονός ότι ήταν οπλισμένοι, βρέθηκαν τελικά στην «ουρά» των εξελίξεων, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Έτσι κέρδισαν έδαφος στη σκληρή ταξική πάλη που ακολούθησε οι αστικές πολιτικές δυνάμεις με τη βοήθεια των ιμπεριαλιστών συμμάχων τους, με τραγικά αποτελέσματα για το λαό και το μεγαλειώδες κίνημά του.

Το Κόμμα μας, με αίσθημα ευθύνης, μακριά από κάθε διάθεση μηδενισμού, λαθολογίας ή ωραιοποίησης και με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, έχει μελετήσει τις βαθύτερες αιτίες για τις τότε ανεπάρκειες. Η βάση τους ήταν η λαθεμένη στρατηγική στον προγραμματικό λόγο του Κόμματος και στην πρόταση συνολικής διεξόδου σε όφελος της εργατικής - λαϊκής πλειοψηφίας.

Να θυμίσουμε εδώ τις προγραμματικές επεξεργασίες που είχε τότε το Κόμμα, όταν, ήδη πριν την Κατοχή, υιοθετούσαν το ενδιάμεσο στάδιο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης, με στόχο τη διαμόρφωση μιας κυβερνητικής εξουσίας που θα ήταν ενδιάμεση του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού και που θα αναλάμβανε να ολοκληρώσει ορισμένες απαραίτητες αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Σε αυτή τη γραμμή προσαρμόστηκε στη συνέχεια η στρατηγική των «αντιφασιστικών μετώπων», που υιοθέτησε το ΚΚΕ στη βάση των αποφάσεων και της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Το αποτέλεσμα ήταν, κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής, η απαράμιλλα ηρωική δράση του ΚΚΕ να συνεχίζει να πατά σε μια στρατηγική που προεξοφλούσε τη συνεργασία με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις, που θα έφτανε έως και τη συγκρότηση κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας».

Ταυτόχρονα, με δεδομένη την εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης, στο πλαίσιο του μεγάλου αντιχιτλερικού συνασπισμού, το ΚΚΕ αναζητούσε μια λύση με συμβιβασμούς που δε θα διατάρασσαν τη συμμαχία με τη Μ. Βρετανία και τις αντιχιτλερικές αστικές δυνάμεις.

Έτσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο βρετανικό Στρατηγείο της Μ. Ανατολής και αργότερα στις Συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, προκειμένου, όπως πίστευε, να διατηρήσει και να διευρύνει την αντιφασιστική ενότητα. Μια ενότητα στην οποία, όπως αποδείχτηκε, μόνο το ίδιο πίστευε και προσδοκούσε, αφού την ίδια στιγμή το σύνολο των αστικών πολιτικών δυνάμεων και οι σύμμαχοί τους Βρετανοί προετοιμάζονταν για την τελική αναμέτρηση μαζί του.

Επίσης, με βάση τις συμφωνίες αυτές, το Κόμμα μας αναγνώρισε την εξόριστη αστική κυβέρνηση, που είχε απουσιάσει από την αντίσταση και είχε χάσει κάθε κύρος μέσα στις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις. Δέχτηκε να συμμετάσχει σε κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» και να μην μπουν οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ στην Αθήνα.

Όμως η σύγκρουση ήταν έτσι κι αλλιώς αναπόφευκτη. Όπως, άλλωστε, είναι πάντα σε συνθήκες που αντικειμενικά κρίνεται το ζήτημα της ταξικής εξουσίας.

Βέβαια, στη συνέχεια, το ΚΚΕ αρνήθηκε να δεχτεί τους όρους και την ωμή βία που επέβαλε η κυβέρνηση της λεγόμενης «Εθνικής Ενότητας». Επέλεξε να δώσει το μεγαλειώδη αγώνα των 33 ημερών, τον Δεκέμβρη του '44, κατά της αστικής τάξης και των Βρετανών που ήρθαν με πρόσκληση του Γεωργίου Παπανδρέου και με στόχο να τσακίσουν το ΕΑΜικό κίνημα και το ΚΚΕ.

Στη συνέχεια, αν και είχε υπογράψει τη Συμφωνία της Βάρκιζας, τελικά δεν υποτάχθηκε και, έστω με σχετική καθυστέρηση, οργάνωσε τον τρίχρονο ένοπλο λαϊκό αγώνα του ΔΣΕ. Ο ένδοξος τρίχρονος αυτός αγώνας εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της. Αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα.

Δίχως τη στρατιωτική, οικονομική και πολιτική ενίσχυση των Βρετανών αρχικά και των Αμερικανών στη συνέχεια, η αστική τάξη στην Ελλάδα δε θα μπορούσε να νικήσει.

Μπροστά στο δίλημμα «υποταγή ή οργάνωση της πάλης και αντεπίθεση», το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα επέλεξαν το δεύτερο δρόμο. Έτσι σώθηκε η τιμή του λαού και του ΚΚΕ, έμεινε παρακαταθήκη και κληρονομιά που βοήθησε να κρατηθεί το Κόμμα όρθιο και να περάσει κάθε δοκιμασία στις δύσκολες δεκαετίες που ακολούθησαν. Παρακαταθήκη που υπάρχει μέχρι και σήμερα, αφού όποια πέτρα και αν σηκώσεις σε αυτή τη χώρα, θα βρεις από κάτω την προσφορά και τους ακατάλυτους δεσμούς αίματος του ΚΚΕ με το λαό.

Ογδόντα χρόνια μετά, ό,τι οδήγησε στον ιμπεριαλιστικό Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ακόμα εδώ. Είναι εδώ η αντιπαράθεση μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών τους ενώσεων. Εκφράζεται με διάφορους τρόπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, αλλά το αντικείμενό της είναι πάντα το ίδιο: Η μοιρασιά και η λεία στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι σφαίρες επιρροής, οι αγορές, οι δρόμοι μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων και ο έλεγχός τους. Με μια λέξη: Το άπληστο καπιταλιστικό κέρδος! Και όταν τα διπλωματικά μέσα έχουν εξαντληθεί, έναν τρόπο ξέρουν οι καπιταλιστές για να λύνουν αυτές τις διαφορές τους, τον πόλεμο.

Η «μεγάλη εικόνα» είναι ότι σήμερα οξύνεται η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Και τέτοιες ανακατατάξεις ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν αναίμακτα.

Κάθε μέρα κλιμακώνεται η αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλιστικά μπλοκ: Το ευρωατλαντικό με επικεφαλής τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά τις μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, και το υπό διαμόρφωση ευρασιατικό μπλοκ, με επικεφαλής τη Ρωσία και την Κίνα.

Πάνω από τρεις δεκαετίες πέρασαν από τότε που ακούγαμε διάφορα παραμύθια για αφελείς, περί «διαρκούς ειρήνης» και τέλους των πολεμικών συγκρούσεων μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.

Πόσο τραγικά αστεία φαντάζουν αυτά στο σημερινό διεθνές περιβάλλον, με το συνεχιζόμενο πόλεμο ΝΑΤΟ - Ρωσίας στα εδάφη της Ουκρανίας, με το μακελειό στη Μέση Ανατολή, με τα πάνω από 50 ενεργά πολεμικά μέτωπα που υπάρχουν σήμερα σε όλο τον κόσμο και επιβεβαιώνουν ότι οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις εξακολουθούν να έχουν για θύματα τους λαούς.

Την ίδια ώρα, οι πολεμικές δαπάνες παγκόσμια έχουν φτάσει σε ύψη πρωτοφανή...

Η ΕΕ έχει περάσει και επίσημα σε κατάσταση «πολεμικής οικονομίας». Άλλωστε, για τους καπιταλιστές ο πόλεμος είναι εκτός των άλλων και ο ίδιος μια πολύ κερδοφόρα μπίζνα. Το ίδιο και η ανοικοδόμηση που ακολουθεί. Αυτό άλλωστε είπε πρόσφατα και ο ίδιος ο Μητσοτάκης, κλείνοντας το μάτι σε ελληνικούς κατασκευαστικούς και άλλους ομίλους, που περιμένουν το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία για να κερδοφορήσουν κυριολεκτικά πάνω στα συντρίμμια, πάνω στους νεκρούς.

Μέσα σε αυτό το εφιαλτικό διεθνές πλαίσιο, η χώρα μας μόνο «δύναμη σταθερότητας» δεν είναι, όπως μας λένε. Αντίθετα, έχει μετατραπεί από τη μια άκρη έως την άλλη σε χώρο φιλοξενίας ΝΑΤΟϊκών βάσεων που παίζουν κρίσιμο ρόλο για να συνεχίζονται οι δύο πόλεμοι στην περιοχή μας. Κρίσιμος οπλισμός για την άμυνα των ελληνικών νησιών μεταφέρεται για να ενισχύσει τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα στην Ουκρανία.

Το ελληνικό κράτος προχωράει σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ που βάζει μπουρλότο στη Μέση Ανατολή. Τις ικανότητες που αποκτά ο στρατός του Ισραήλ σε ελληνικό έδαφος με τις ασκήσεις του, τις αξιοποιεί στη συνέχεια για να μακελεύει τους λαούς της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, να χτυπά στη Συρία, στο Ιράν, στην Υεμένη.

Και αυτό κανένας λαϊκός άνθρωπος, κανένας νέος και νέα, δεν μπορεί να το δέχεται.

Η ελληνική κυβέρνηση στέλνει φρεγάτες και προσωπικό στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Λίβανο, στο στόμα του λύκου, καταχρεώνοντας μάλιστα τον ελληνικό λαό, για τις ανάγκες του οποίου «δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα».

Πυροβολαρχία «Patriot» με το αντίστοιχο προσωπικό εξακολουθεί να βρίσκεται στη Σαουδική Αραβία και όλα αυτά χωρίς καμία εξουσιοδότηση από το λαό και κόντρα στο αίσθημα της πλειοψηφίας του, που δε θέλει αυτή την εμπλοκή.

Απέναντι σε αυτή την εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση που έχουν διαμορφώσει οι αποφάσεις της κυβέρνησης της ΝΔ, με τη συναίνεση των κομμάτων της βολικής αντιπολίτευσης –πάντα βολική ήταν, όχι μόνο τώρα που έχουν «χάσει τα αυγά και τα πασχάλια»– ο λαός και η νεολαία μία επιλογή έχουν! Να δυναμώσουν την πάλη τους, για να επιστρέψουν όλα τα τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων που βρίσκονται εκτός συνόρων και να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου. Να εκφραστεί η αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης που παλεύει για το αυτονόητο δικαίωμα να ζήσει στη δική του πατρίδα την οποία του στερούν.

Γι’ αυτό και είναι ελπιδοφόρες οι πολυάριθμες αντιδράσεις τόσο αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων όσο και στρατευμένων νέων, παιδιών του λαού.

Ακούστε, λοιπόν, καλά κύριοι της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ: 
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα των φαντάρων να εκφράζουν ελεύθερα τη γνώμη τους και ιδιαίτερα όταν αυτή η έκφραση αφορά την αντίθεσή τους στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στη γενοκτονία σε βάρος άλλων λαών και στη συμμετοχή της χώρας μας στο πλευρό ενός κράτους - δολοφόνου.

Οι φαντάροι έχουν ορκιστεί να υπερασπίζονται τα σύνορα της χώρας και την εδαφική ακεραιότητά της και όχι να υπηρετούν το ΝΑΤΟ, την ΕΕ και το Ισραήλ και να συμμετέχουν στα εγκλήματα σε βάρος λαών. Γι’ αυτό και σήμερα στο πλευρό τους βρίσκονται χιλιάδες που σε προηγούμενες δεκαετίες πάλεψαν και κατάφεραν να καταργηθούν ή να μείνουν στα χαρτιά απαγορεύσεις, όπως η ανάγνωση πολιτικών εντύπων. Στο πλευρό τους βρίσκονται χιλιάδες μανάδες και πατεράδες που, λες και πρόκειται για τα δικά τους παιδιά, φωνάζουν κάτω τα χέρια από τα στρατευμένα παιδιά του λαού.

Σας το δηλώνουμε και από εδώ, σήμερα που ο λαός της Αθήνας γιορτάζει την Απελευθέρωσή του από τη ναζιστική κατοχή: Κάτω τα χέρια σας από τους φαντάρους που αντιτίθενται στην εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο στο πλευρό του κατακτητή, όπως είναι το κράτος του Ισραήλ. Οι φαντάροι είναι του λαού παιδιά και θα τους υπερασπιστεί ο ίδιος ο λαός!

Η ιστορία του ιμπεριαλιστικού Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η ιστορία της τριπλής φασιστικής κατοχής και της απελευθέρωσης, ένα πράγμα διδάσκουν: Ότι κανένας λαός δεν μπορεί να στηρίζει την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του στην αστική τάξη και τα κόμματά της. Ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα να ικανοποιηθούν ταυτόχρονα και τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και τα καπιταλιστικά - ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Η νίκη του ενός προϋποθέτει την ήττα του άλλου!

Τότε, η καπιταλιστική εξουσία δεν δίστασε να μακελέψει ένα από τα μεγαλύτερα αντιστασιακά κινήματα της Ευρώπης προκειμένου να επιβιώσει. Σήμερα καταδικάζει τον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία να ζουν μια ζωή που μοιάζει περισσότερο με επιβίωση, πολύ μακριά από τις τεράστιες σύγχρονες δυνατότητες για την κάλυψη των αναγκών τους, ενώ ετοιμάζεται να τους χρησιμοποιήσει ανά πάσα στιγμή ως κρέας στα κανόνια της, προκειμένου να αναβαθμίσει τη δική της θέση στο διεθνή ανταγωνισμό.

Γι’ αυτό η πάλη των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων πρέπει να φτάσει έως το τέλος, έως την ανατροπή αυτής της εξουσίας που ευθύνεται για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, να φτάσει έως την επαναστατική κατάκτηση της εργατικής εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Αυτή θα είναι η πραγματική ολοκλήρωση της Απελευθέρωσης του 1944.

Αυτή θα είναι η καλύτερη ανταπόκριση στο καθήκον της περιόδου και στο χρέος προς τις επόμενες γενιές.

Αυτή, ταυτόχρονα, θα είναι και η καλύτερη τιμή για τους πρωτοπόρους της ταξικής πάλης της δεκαετίας του 1940.

Το ΚΚΕ σήμερα είναι πολύ πιο έμπειρο, πιο ώριμο και με πολύτιμη παρακαταθήκη την προσφορά και τις θυσίες των προηγούμενων γενιών κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών. Είναι αποφασισμένο και μπορεί μαζί με την εργατική τάξη και το λαό να το πάει μέχρι τέλους!

Ξέρουμε ότι οι ίδιες οι αντιθέσεις, αντιφάσεις και ανταγωνισμοί, μέσα στους οποίους σπαράσσεται ο καπιταλισμός, είναι αυτές που θα διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις όπου «οι πάνω δεν θα μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν», δηλαδή να χειραγωγούν και να ενσωματώνουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, και «οι κάτω δεν θα θέλουν να κυβερνηθούν όπως μέχρι σήμερα» και θα οδηγούνται έτσι σε ασυνήθιστη, μαζική, επαναστατική δράση. Όμως, όπως διδάσκει και ο Οκτώβρης του 1944, η κινητοποίηση των μαζών και η όξυνση της ταξικής πάλης δεν μπορούν να οδηγήσουν από μόνες τους στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, αν δεν καθοδηγούνται από μια επαναστατική στρατηγική μιας πραγματικής πρωτοπορίας.

Οπωσδήποτε, όμως, και οι διαθέσεις των μαζών και, κυρίως, η κατεύθυνση της πάλης διαμορφώνονται και από την ίδια τη δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος. Όπως και την περίοδο του ένοπλου αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, όπου άνθισε η αυτενέργεια, η αυτοθυσία, με χιλιάδες να διαθέτουν ακόμα και τη ζωή τους για ανώτερα ιδανικά, για ριζικές κοινωνικές αλλαγές.

Γι’ αυτό εργαζόμαστε, για να οικοδομήσουμε ένα κόμμα που θα ανταποκρίνεται στα παραπάνω καθήκοντα. Και είμαστε περήφανοι για τα βήματα πολύπλευρης ισχυροποίησης που έχει μετρήσει το ΚΚΕ όλα τα τελευταία χρόνια. Όμως δεν ξεχνάμε ούτε στιγμή ένα κρίσιμο συμπέρασμα που έχουμε καταλήξει ως Κόμμα, μελετώντας συνολικά την ιστορική πείρα και ιδιαίτερα της περιόδου της Κατοχής έως την Απελευθέρωση και μετά. Γιατί η δύναμη του Κόμματος βρίσκεται πρώτα απ’ όλα στην ιδεολογικοπολιτική του ποιότητα, στην ικανότητά του να δρα ως Κόμμα επαναστατικό σε όλες τις συνθήκες.

Για παράδειγμα, τότε, τη δεκαετία του '40, η οργανωτική χαλαρότητα στο Κόμμα, σε συνδυασμό με ορισμένη διάχυσή του στις γραμμές του ΕΑΜ, καθώς και η ορμητική μαζικοποίηση του Κόμματος την περίοδο της Κατοχής, δίχως την ανάλογη ιδεολογική - πολιτική προετοιμασία και την απαιτούμενη εσωκομματική ζωή είχαν ως αποτέλεσμα η κομμουνιστική συνείδηση λίγο να διαφέρει από την πλατιά ΕΑΜική.

Η κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, προετοιμασία και ετοιμότητα των κομματικών δυνάμεων ήταν τελικά πολύ κατώτερη σε σχέση με τις ανάγκες και απαιτήσεις της οξύτητας της ταξικής πάλης. Αυτή η στρατηγική ανεπάρκεια του Κόμματος ήταν συνυφασμένη δυστυχώς με τη συνολική διαπαιδαγώγηση που έφτανε την ταξική πάλη μόνο έως κάποια επιμέρους στοιχεία της, όπως το διώξιμο του κατακτητή, την ελευθερία και ανεξαρτησία του τόπου και όχι στην ίδια την ουσία της ταξικής πάλης, που είναι η νίκη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε επίπεδο εξουσίας.

Το Κόμμα, σήμερα, έχοντας κατακτήσει τεράστια πείρα, μελετά όλα αυτά τα ζητήματα, μπαίνει μπροστά ακόμα πιο αποφασιστικά, για να δυναμώσει η πραγματική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση στην κυρίαρχη αστική πολιτική. Δηλαδή να δυναμώσει η αντιπολίτευση που κάνει ο ίδιος ο λαός και ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να κάνουν τα κόμματα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, όπως στο ΠΑΣΟΚ, που είτε με τον έναν είτε με τον άλλο πρόεδρο, θα συνεχίσουν να «βάζουν πλάτη» σε όλες τις κρίσιμες για το λαό πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης της ΝΔ και του Μητσοτάκη, της ΕΕ και του συστήματος.

Το ίδιο και στο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα κι αν αλλάξει κάπως η σημερινή τραγελαφική εικόνα, είτε με κάποιου είδους συνθηκολόγηση ανάμεσα σε κάποιες ομάδες και αρχηγίσκους, είτε με μια διάσπαση και προσπάθεια ανασύνθεσης, οι αιτίες που έχουν οδηγήσει στον σημερινό μεγάλο εκφυλισμό δεν αλλάζουν. Κι αυτές είναι πάνω από όλα ιδεολογικές - πολιτικές.

Σήμερα, όλοι όσοι και όσες βλέπουν πως καμία πλέον προοδευτικότητα στα λόγια δεν μπορεί άλλο να κρύψει τις δεσμεύσεις στο κεφάλαιο, στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, δεν μπορεί να κρύψει το ρόλο μιας εξαιρετικά βολικής αντιπολίτευσης που έχουν αναλάβει απέναντι στον Μητσοτάκη, όσοι και όσες σκέφτονται πως δεν υπάρχει άλλος χρόνος για νέες απογοητεύσεις - μέρα μάλιστα που είναι σήμερα - είμαστε σίγουροι ότι θα συμφωνήσουν μαζί μας ότι «τότε και τώρα: Μόνο ο λαός σώζει το λαό»!

Με το χέρι στην καρδιά τούς καλούμε να βαδίσουν μαζί μας, να συμπορευτούμε στους δρόμους του τίμιου και δίκαιου αγώνα.

Ελάτε να συναντηθούμε στους μεγάλους αγώνες που έχουμε μπροστά μας.

Να παλέψουμε για την επιτυχία των απεργιακών κινητοποιήσεων που θα ξεδιπλωθούν σε πολλούς κλάδους τις επόμενες μέρες, με κορύφωση τη γενική πανεργατική απεργία στις 20 Νοέμβρη, μέρα που πρέπει να νεκρώσουν τα πάντα και θα πλημμυρίσουν ξανά οι δρόμοι της Αθήνας.

Γιατί οι πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με σύγχρονα δικαιώματα, η κατάργηση αντιλαϊκών φόρων, η αύξηση των κρατικών δαπανών σε Υγεία και Παιδεία είναι ζητήματα ζωής και θανάτου για το λαό και κανείς δεν μπορεί να περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία της ΝΔ του Μητσοτάκη ή κάποιου άλλου Μητσοτάκη. Το αντίθετο. Όλοι αυτοί ούτε θέλουν ούτε μπορούν να θίξουν την αιτία αυτών των προβλημάτων: Τα κέρδη του κεφαλαίου, τις υπέρογκες δαπάνες για τους πολεμικούς σκοπούς του ΝΑΤΟ.

Μόνο ο λαός και η νεολαία μπορούν να τα επιβάλουν με την οργανωμένη πάλη τους και το ΚΚΕ στην πρώτη γραμμή αυτής της πάλης.

Στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα φωτίζουμε τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο από τη φρίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών: Τη σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου, την ήττα και τελικά την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που γεννάει πολέμους, εκμετάλλευση και ανταγωνισμούς.

Είμαστε περήφανοι για την υπεραιωνόβια Ιστορία του Κόμματός μας, ανοίγουμε πανιά για το μέλλον και δηλώνουμε, με τα λόγια του ποιητή: 

«Θα την φτιάξουμε πάλι την Αθήνα μας (...)

Θα την πάρουμε.

Θα χτίσουμε τη σοσιαλιστική Αθήνα.

Σκούπισε τα μάτια σου

και κείνα τα γράμματα θα τα γράψουμε.

Ναι τ’ ορκιζόμαστε,

Κόκκινα, κατακόκκινα, ναι,

στη βρυσούλα σου και σ’ όλες τις μάντρες,

σ’ όλους τους τοίχους, σ’ όλο τον ουρανό

ΚΚΕ, ΚΚΕ.

Σκούπισε τα μάτια σου.

ΚΚΕ.

Τ’ ορκιζόμαστε».