Τα αποτελέσματα των εκλογών επιβεβαιώνουν θετικές διεργασίες που συντελούνται εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα και εκφράστηκαν παρά το συνολικά αρνητικό πολιτικό συσχετισμό. Σταθεροποιείται και ενισχύεται ένα ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, ο απεγκλωβισμός εργατικών-λαϊκών δυνάμεων από τα αστικά κόμματα, η άνοδος του κύρους και η μαχητική συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αυτή η τάση εκφράστηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις, σε εργατικές-λαϊκές γειτονιές της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, καθώς και σε άλλες περιοχές, όπως η Θεσσαλία, η Ανατολική Στερεά και Εύβοια, όπου το προηγούμενο διάστημα εκφράστηκαν η λαϊκή διεκδίκηση και αλληλεγγύη απέναντι στην πολιτική κυβέρνησης και τοπικών Αρχών που αφήνει το λαό απροστάτευτο. Στο θετικό αποτέλεσμα στην Περιφέρεια Αττικής επίσης ξεχωρίζουν οι εργατικές-λαϊκές συνοικίες, στις οποίες η θεαματική άνοδος σε ψήφους και ποσοστά ήταν το επιστέγασμα της πάλης των κομμουνιστών όλα τα προηγούμενα χρόνια. Στους 7 μεγάλους δήμους του Δυτικού Τομέα και στους 8 του Κεντρικού Τομέα της Περιφέρειας Αττικής το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ ήρθε 2η δύναμη, με μεγάλη άνοδο και στις λαϊκές συνοικίες των άλλων τομέων, σε Πειραιά, Δυτική Αττική, Βόρειο, Νότιο Τομέα, Ανατολική Αττική. Είναι σημαντικό ότι αυτά τα αποτελέσματα επιτεύχθηκαν σε συνθήκες ενός –πρωτοφανούς για εκλογές– «σιωπητηρίου» που επιβλήθηκε με ευθύνη της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, για να ανακοπεί η δυναμική που εμφάνιζαν τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» ιδιαίτερα στο δήμο της Αθήνας, αλλά και σε μεγάλους δήμους και Περιφέρειες.  

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η συμπόρευση με το ΚΚΕ δεν είναι συγκυριακή. Είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης σκληρής προσπάθειας που αποδίδει καρπούς. Αποκτά πιο στέρεα χαρακτηριστικά που διαμορφώνονται στο κίνημα και στους αγωνιστικούς δεσμούς με ευρύτερες εργατικές-λαϊκές δυνάμεις. Σε αυτήν την εκτίμηση πρέπει να σταθούμε περισσότερο και να την φωτίσουμε.

Παραμονές των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, στις 21 Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε η πρώτη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ που προέκυψε από τις εκλογές του Ιούνη. Ήταν μαζική απάντηση στο πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης που ενσωματώνει την ευρωπαϊκή οδηγία για την απελευθέρωση του ωραρίου και τη δυνατότητα οι εργοδότες να ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους έως και 13 ώρες τη μέρα, 78 ώρες τη βδομάδα. Ένα εμβληματικό αντεργατικό έκτρωμα. Η συναίνεση των αστικών πολιτικών κομμάτων –συμπολιτευόμενων και αντιπολιτευόμενων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ)– αποτυπώθηκε όχι μόνο στη στάση τους στο Ευρωκοινοβούλιο, στο οποίο είχαν ψηφίσει τη συγκεκριμένη οδηγία, αλλά και στη στάση τους στην ελληνική Βουλή, και κυρίως στον υπονομευτικό τους ρόλο στα συνδικάτα, ώστε να μην υπάρξει καμία ενημέρωση και τελικά καμία αντίδραση.

Τελικά, απάντηση υπήρξε με μεγάλες διαδηλώσεις, γενική απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, χωρίς τη συμμετοχή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και των δυνάμεων που την απαρτίζουν, οι οποίες έχουν ευθεία αναφορά στα αστικά κόμματα και εδώ και χρόνια πλήρη ευθυγράμμιση με την αστική στρατηγική.

Είναι οι ίδιες δυνάμεις στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος οι οποίες μέσα σε ένα εξάμηνο κράτησαν στάση ανοιχτά απεργοσπαστική και απέναντι από τις διεκδικήσεις και τις αγωνιστικές αποφάσεις του μεγαλύτερου μέρους των συνδικάτων. Η απεργιακή κινητοποίηση των συνδικάτων στις 8.3.2023, έπειτα από το έγκλημα στα Τέμπη που συντάραξε τη χώρα, η μεγαλύτερη απεργία από την εποχή του 1ου μνημονίου, με ιδιαίτερη συμμετοχή της νεολαίας, υλοποιήθηκε με αποφάσεις συνδικάτων και άρνηση προκήρυξης απεργίας από την ηγεσία της ΓΣΕΕ.

Σε σύντομο χρόνο και ανάμεσα σε πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις έχουμε οργάνωση απεργιακού αγώνα σε πανελλαδικό επίπεδο με αποφάσεις από τα κάτω, από συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, με πρωτοπόρο το ρόλο των κομμουνιστών, γεγονός που έχει καθολική αναγνώριση. Η φράση που ακούστηκε πολλές φορές από τα στόματα εργαζόμενων στις περιοδείες μας στους εργασιακούς χώρους όλους αυτούς τους μήνες είναι ότι, «αν δεν υπήρχε ΚΚΕ και ΠΑΜΕ, δε θα κουνιόταν φύλλο».

Στην τελευταία απεργία οι αποφάσεις συμμετοχής Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, που έσπασαν το σιωπητήριο και την απεργοσπαστική στάση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, ήταν οι περισσότερες μέχρι σήμερα. 31 Εργατικά Κέντρα (στην Αττική και τα 5!) και 18 Ομοσπονδίες (οι περισσότερες της Βιομηχανίας). Ακόμα και στην ακρόαση των φορέων στην αντίστοιχη επιτροπή της Βουλής δεν πήγε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αλλά εκπροσωπήθηκε από το γνωστό εργατοπατέρα Καραγεωργόπουλο που πρότεινε τεχνικές βελτιώσεις. Έχει και η σημειολογία τη σημασία της για τον εκφυλισμό των συγκεκριμένων δυνάμεων.

Τι έχουμε εδώ;

Αυτά τα γεγονότα αφορούν τη συζήτηση και τον προβληματισμό για την εκτίμησή μας όσον αφορά τον πολιτικό συσχετισμό που αποτυπώνεται, την άνοδο της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτήν;

Αναμφίβολα.

Η συζήτηση και ο προβληματισμός που υπάρχει σε ανθρώπους που ψήφισαν το Κόμμα μας –άλλοι για πρώτη φορά, άλλοι ξανά μετά τη ματαίωση των ψεύτικων ελπίδων του ΣΥΡΙΖΑ ή την αποκάλυψη των αδιεξόδων άλλων πολιτικών χώρων– πρέπει να φωτίσουν τα αποτελέσματα που έχει η ακούραστη δράση των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη μεγάλη υπόθεση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, πρώτα και κύρια στο περιεχόμενο, στη γραμμή και φυσικά στην αλλαγή του συσχετισμού σε μεγάλα συνδικάτα, στη διακριτή διεύρυνση του ΠΑΜΕ με νέες δυνάμεις, που εκφράστηκε στην περσινή του σύσκεψη στη Δραπετσώνα, στη δημιουργία νέων συνδικάτων σε χώρους εργασίας με σκληρές εργοδοσίες, στη μαζικοποίηση άλλων, στη συμμετοχή νέων τμημάτων στη συλλογική οργάνωση, στην πρωτοπόρα πάλη οργανωμένων συνδικαλισμένων εργατών που νίκησαν σκληρές εργοδοσίες.

Μικρές νίκες με μεγάλη ευρύτερη σημασία, που έγιναν φάροι αντίστασης και ελπίδας στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό και ενέπνευσαν, έχουν τη δική τους μοναδική συμβολή και τη δική τους ιστορική σημασία τα χρόνια που πέρασαν· όπως στην Efood, στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στη Μαλαματίνα, στα Λιπάσματα Καβάλας, στην Kavala Oil, στους μεταλλεργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος, στους οικοδόμους, στους υγειονομικούς στα δημόσια νοσοκομεία και στους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας, και αξίζει να τους αναφέρουμε.

Πριν εκφραστεί στην κάλπη των εθνικών εκλογών το Μάη και τον Ιούνη και στις κάλπες των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών τον Οκτώβρη, το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και των πολιτικών δυνάμεων που την εκφράζουν καταγράφηκε στις αρχαιρεσίες μεγάλων σωματείων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στα συνέδρια των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων. Σε πολυπληθείς κλάδους άλλαξε ο συσχετισμός με μεγάλη άνοδο των ταξικών δυνάμεων, όπως σε μεγάλα δημόσια νοσοκομεία, στη δημόσια εκπαίδευση και στις αντίστοιχες Ομοσπονδίες, στα μεγάλα Εργατικά Κέντρα και για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όπου τα ψηφοδέλτια που στηρίζουν οι κομμουνιστές συνδικαλιστές είναι 2η δύναμη.

Πριν εκφραστεί στα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης», όπου συμπορεύτηκαν με το ΚΚΕ 20.000 αγωνιστές που είχαν κάνει στο παρελθόν άλλες πολιτικές επιλογές, αυτή η συμπόρευση είχε αποτυπωθεί στη σκληρή πάλη στους χώρους δουλειάς και στη συμμετοχή στα ψηφοδέλτια των συνδικάτων εκατοντάδων αγωνιστών συνδικαλιστών που προέρχονταν από άλλες παρατάξεις.

Αυτή η τάση εκφράστηκε συνολικά στο κίνημα και με το ελπιδοφόρο αποτέλεσμα της πρωτιάς της «Πανσπουδαστικής» για 2η χρονιά στους φοιτητικούς συλλόγους!

Τα παραπάνω στοιχεία αποδεικνύουν ότι η ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι συγκυριακή, ευκαιριακή, αλλά σχετίζεται με αγωνιστικούς δεσμούς που αντέχουν και διευρύνονται και ανάλογα πρέπει να δυναμώσουν και να διευρυνθούν ακόμα περισσότερο.

Η διαδικασία διαμόρφωσης αγωνιστικών δεσμών δε σταμάτησε ούτε την περίοδο της προεκλογικής περιόδου. Οι υποψήφιοι βουλευτές, υποψήφιοι δήμαρχοι, περιφερειακοί και δημοτικοί σύμβουλοι, τα στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι Κομματικές Οργανώσεις, βρέθηκαν μπροστά σε όλες τις κρίσιμες μάχες, ακόμα και το χρονικό διάστημα ανάμεσα στις εκλογικές αναμετρήσεις του Μάη και του Ιούνη. Βρεθήκαμε μαζί με εκατοντάδες μέλη των συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ για να βγουν από τις λάσπες τα πλημμυρισμένα χωριά της Θεσσαλίας, σε συγκλονιστικές πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που άφησαν το δικό τους σπόρο για το μέλλον, μαζί με εκατοντάδες εργαζόμενους και βιοπαλαιστές απέναντι στους πλειστηριασμούς σπιτιών και μικρομάγαζων, στις κινητοποιήσεις ενάντια στα εργοδοτικά εγκλήματα στη Ζώνη, στο Λαύριο και αλλού με νεκρούς εργάτες, στις κινητοποιήσεις καταδίκης του εγκλήματος με εκατοντάδες μετανάστες και πρόσφυγες νεκρούς λίγο έξω από την Πύλο, στις κινητοποιήσεις των αγροτών για την υπεράσπιση του εισοδήματός τους, των μεταναστών εργατών γης στη Μανωλάδα.

Τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ έδωσαν με επιτυχία μάχες για την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων και αυτούς τους μήνες, σε αρχαιρεσίες σωματείων, όπως στη ΛΑΡΚΟ, σε μια σειρά νοσοκομεία, αξιοποιώντας το ανεβασμένο κύρος των κομμουνιστών στο μέτωπο της Υγείας, ιδιαίτερα την περίοδο της πανδημίας, αλλά και σε άλλους χώρους.

Αυτό το στοιχείο, που εκφράζεται στη σωστή ιεράρχηση και στον προσανατολισμό των Κομματικών Οργανώσεων, αποτελεί κατάκτηση και κριτήριο της πολιτικής και ιδεολογικής ωριμότητας των καθοδηγητικών οργάνων του ΚΚΕ.

Σε όλες τις κρίσιμες στιγμές των τελευταίων χρόνων το ΚΚΕ στάθηκε στο πλευρό των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων και με τη δύναμη της μαζικής λαϊκής πάλης αποκάλυψε τη συναίνεση των αστικών κομμάτων, ανέδειξε τις ταξικές πολιτικές τους επιλογές που αποτέλεσαν τη βάση της στήριξής τους στην κυβέρνηση και της υπερψήφισης της μεγάλης πλειοψηφίας των αντεργατικών νόμων της.

Χιλιάδες εργαζόμενοι και βιοπαλαιστές έβγαλαν αυτό το συμπέρασμα μέσα από την ίδια τους την πείρα από τη συμμετοχή –μικρή ή μεγάλη– στην ταξική πάλη. Έγιναν οι ίδιοι διαφωτιστές και προπαγανδιστές αυτών των διδαγμάτων. Και είναι καθήκον δικό μας αυτή η αγωνιστική στάση τους να παραμείνει, να διευρυνθεί με περισσότερους και με την πολιτική-ιδεολογική παρέμβασή μας να γίνει πολιτική συνείδηση.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ

Η περίοδος της πανδημίας αποτελεί μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, από πολλές απόψεις μοναδική.

Η επαναφορά διδαγμάτων, όσον αφορά την πολιτική των κυβερνήσεων των καπιταλιστικών κρατών εκείνης της περιόδου, της ΕΕ, αλλά ξεχωριστά της στάσης, της τοποθέτησης και της δράσης του ΚΚΕ απέναντι στην αστική πολιτική, είναι αναγκαία.

Είναι περίοδος που στις συνειδήσεις των ανθρώπων τραντάχτηκαν, έστω προσωρινά, παγιωμένες αντιλήψεις που έχουν επικαθήσει από την κυρίαρχη ιδεολογία, όπως για το ποιος είναι χρήσιμος και αναγκαίος σε μια κοινωνία, ποιος κινεί τις κοινωνίες και δίνει ζωή στις πόλεις. Οι λαοί βρέθηκαν αποκλεισμένοι στα σπίτια τους, σε συνθήκες καθημερινής τρομοκράτησης για τη ζωή τους, να χειροκροτούν από τα μπαλκόνια τους «ήρωες» εργαζόμενους στα νοσοκομεία, στα σούπερ μάρκετ, τους διανομείς κλπ. Μια κουρτίνα τραβήχτηκε κι έδειξε τη συνολική εικόνα, τον παρασιτικό χαρακτήρα των επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστών, τις τεράστιες κοινωνικές αντιθέσεις. Έδειξε τι σημαίνει να γίνεται εμπόρευμα το δικαίωμα στην υγεία, το νερό, η ενέργεια, η στέγη, οι τηλεπικοινωνίες. Τα συνθήματα «ο αόρατος εχθρός δεν είναι ο ιός, ο ορατός εχθρός είναι ο καπιταλισμός» και «τα κέρδη τους, οι νεκροί μας» αγκαλιάστηκαν και αναπαράχθηκαν γιατί πατούσαν πάνω στις εμπειρίες των εργαζόμενων.

Η δράση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδα έσπασε το κλίμα τρομοκρατίας και μοιρολατρίας. Πλέον, είναι μέρος της σύγχρονης ιστορίας του εργατικού κινήματος της χώρας μας οι κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία για να σωθούν άνθρωποι, να επιταχτούν οι ιδιωτικές κλινικές, να έχουν εισόδημα οι εργαζόμενοι, να μην περισταλούν δικαιώματα, η συγκλονιστική Πρωτομαγιά του 2020, οι εικόνες των συγκρούσεων και των συλλήψεων για να μην περάσει η απαγόρευση της πορείας του Πολυτεχνείου του 2020 με τον Γενικό Γραμματέα της ΚΕ μπροστά στα ΜΑΤ και στις «αύρες». Η συνέπεια και η σταθερότητα, η πρωτοπόρα ευρηματική δράση κάτω απ’ όλες τις συνθήκες, ακόμα και σε συνθήκες απαγόρευσης μετακινήσεων και συναθροίσεων για υγειονομικούς λόγους, έσπασαν τη συναίνεση των αστικών κομμάτων και το γενικό κάλεσμα για αναστολή της κοινωνικής και πολιτικής δράσης με το ύπουλο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «θα λογαριαστούμε μετά».

Η καθαρή τοποθέτηση του ΚΚΕ με επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις αποτέλεσε το αντίδοτο στην προσπάθεια της κυβέρνησης να στρέψει τις αντιδράσεις για την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και την κατάσταση στο σύστημα υγείας από την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίησή του σε ανορθολογικές, συνωμοσιολογικές θεωρίες, έως και βαθιά σκοταδιστικές αντιλήψεις που προπαγανδίζονταν από φασιστικές δυνάμεις, να ταυτίσει την αγωνιστική στάση διεκδίκησης και καταδίκης της πολιτικής της με τέτοιες απόψεις.

Η ίδια η πορεία της πάλης επιβεβαίωσε την ορθότητα των θέσεων του ΚΚΕ και την πρωταρχική σημασία που έχει η ιδεολογική θωράκιση, η ιδεολογική παρέμβαση και σε ζητήματα των εξελίξεων, όπως στον τομέα της υγείας, της τεχνολογίας, των κοινωνικών ζητημάτων. Η συμβολή του ΚΚΕ την περίοδο της πανδημίας αναγνωρίζεται ευρύτερα από τους επιστήμονες υγείας και συνολικά από τον επιστημονικό κόσμο και είναι στοιχείο του ανεβασμένου κύρους που έχει κατακτήσει.

Ανάλογη στάση ευθυγράμμισης με την κυβερνητική πολιτική και τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων κράτησαν και οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων των αστικών κομμάτων στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ). Κλείδωσαν κυριολεκτικά τα μεγάλα συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα στα οποία πλειοψηφούν και εξαφανίστηκαν. Επιδίωξαν με τη σειρά τους να επιβάλουν σιωπητήριο και αποδοχή των κυβερνητικών μέτρων. Έφτασαν στο σημείο να αποδεχτούν την κυβερνητική απαγόρευση για το γιορτασμό της Πρωτομαγιάς με όλα τα μέτρα προστασίας της υγείας και το άνοιγμα της τουριστικής σεζόν 3 μέρες μετά, στις 4 Μάη, χωρίς ουσιαστικά κανένα μέτρο προστασίας των εργαζόμενων που «παστώνονταν» σαν τις σαρδέλες στα τρένα, στα καράβια και στα αεροπλάνα. Με τη χρονική απόσταση που μας χωρίζει από τα γεγονότα, φαίνεται καθαρά ότι ήταν επίδειξη κυβερνητικού αυταρχισμού και ευρεία άσκηση του κρατικού κατασταλτικού μηχανισμού, δοκιμή των λαϊκών αντιδράσεων για τη λήψη αντίστοιχων μέτρων που έχουν έτοιμα για περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης. Όμως και το σιωπητήριο και ο αυταρχισμός έσπασαν στο δρόμο. Με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ άνοιξαν τα συνδικάτα από την πρώτη μέρα, έφτιαξαν δίκτυα επικοινωνίας με τους χώρους εργασίας, δέχονταν εκατοντάδες καταγγελίες κάθε μέρα που δημοσιοποιούνταν και οργανωνόταν άμεση παρέμβαση, σπάζοντας τις απαγορεύσεις.

Η πρώτη απεργία στην Ευρώπη πραγματοποιήθηκε στις 26.11.2020 με αιτήματα για εισόδημα για όλους και μέτρα προστασίας των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς, ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας και επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας, κανέναν περιορισμό της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης.

Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΟ ΝΟΜΟ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ

Σε συνθήκες ακριβώς περιορισμού της κοινωνικής και πολιτικής δράσης, η κυβέρνηση επέλεξε να φέρει το γνωστό νόμο Χατζηδάκη που άνοιξε το δρόμο για την καταστρατήγηση του 8ώρου, το χτύπημα στο δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης και στα συνδικάτα, την απαγόρευση της απεργίας, όπως και το νόμο Χρυσοχοΐδη για την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα αντεργατικών ρυθμίσεων που προωθούν διαχρονικά οι αστικές κυβερνήσεις και οι κατευθύνσεις της ΕΕ για την αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζόμενων και το χτύπημα του δικαιώματος της ταξικής οργάνωσης στους χώρους εργασίας.

Η πολύμορφη δράση για τη διαφώτιση και την οργάνωση της πάλης που ξεδιπλώθηκε όλο αυτό το χρονικό διάστημα πήρε μαζικά χαρακτηριστικά στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο της κυβέρνησης της ΝΔ, αποτέλεσε την αιχμή για τη μεγαλύτερη συσπείρωση συνδικάτων και συνδικαλιστών, εργαζόμενων από χώρους δουλειάς που είχε επιτευχθεί ως τότε, με το κάλεσμα του ΚΚΕ για να μείνει αυτός ο νόμος στα χαρτιά, να ακυρωθεί στην πράξη και στην πάλη για τα δικαιώματα των εργαζόμενων στους χώρους εργασίας. Η σύσκεψη συνδικάτων και συνδικαλιστών στο γήπεδο του Σπόρτινγκ στις 5.10.2021, με αντικείμενο την απειθαρχία στο νόμο Χατζηδάκη μετά την ψήφισή του, ήταν ένας σταθμός σε αυτήν την πορεία. Θυμίζουμε ότι σε αυτόν το νόμο τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας (ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ) ψήφισαν μαζί με τη ΝΔ το 50% και 70% των άρθρων του.

Ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα άρθρα για τη λειτουργία των συνδικάτων, την πιο αντιδραστική παρέμβαση στα εσωτερικά του συνδικαλιστικού κινήματος, για ψηφιακές, από απόσταση διαδικασίες δήθεν συμμετοχής, την κατάργηση της έννοιας του μέλους των σωματείων, των συλλογικών διαδικασιών συζήτησης, διαπάλης, λήψης αποφάσεων, όπως αυτής της απεργίας μέσα από γενικές συνελεύσεις, συνεδριάσεις συλλογικών οργάνων και την αντικατάστασή τους με ηλεκτρονικές ψηφοφορίες από το σπίτι ή τη δουλειά κλπ., πρώτα τα εφάρμοσαν στα κόμματά τους με τις σημερινές κωμικές σκηνές που προσφέρουν οι διαδικασίες του ΣΥΡΙΖΑ και ήθελαν να τα επιβάλουν και στις εργατικές οργανώσεις. Πρώτα επήλθε ο πολιτικός εκφυλισμός, η διαχρονική υπεράσπιση και υπηρέτηση της αστικής στρατηγικής με τους «κοινωνικούς διαλόγους» της κοινωνικής συναίνεσης, τους «εθνικούς στόχους της ανάπτυξης», τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», την υπεράσπιση της ΕΕ και του «ευρωπαϊκού κεκτημένου», η πλήρης αστικοποίηση στην πολιτική γραμμή, και στη συνέχεια ακολούθησε ο οργανωτικός εκφυλισμός.

ΒΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ

Αμέσως μετά την άρση των απαγορεύσεων για τη διεξαγωγή αρχαιρεσιών για λόγους προστασίας της υγείας, συνέπεσαν οι περισσότερες αρχαιρεσίες συνδικάτων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αλλά και οι εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους. Το αποτέλεσμα ήταν ένα σημαντικό βήμα στην αλλαγή των συσχετισμών, στον απεγκλωβισμό εργαζόμενων από τις αστικές δυνάμεις. Προσπάθησαν να το ανακόψουν με τις γνωστές νοθείες, αλλά και τις ηλεκτρονικές αρχαιρεσίες - παρωδία που τους δίνει ως επιπλέον όπλο αλλοίωσης των συσχετισμών ο νόμος της ΝΔ.

Το βήμα αυτό μπορεί και πρέπει να επιταχυνθεί ιδιαίτερα τη χρονιά που έρχεται, η οποία συγκεντρώνει ξανά τις αρχαιρεσίες της πλειοψηφίας των πρωτοβάθμιων σωματείων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Το καθήκον της αλλαγής των συσχετισμών αφορά όλα τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, αλλά και κάθε αγωνιστή που πιστεύει ότι το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής πρέπει να ενισχυθεί.

Η διαμόρφωση του διακριτού ρεύματος αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής εντοπίζεται από την περίοδο της πανδημίας, δυναμώνει αργά και σταθερά στον ίδιο σχεδόν βαθμό που συνεχίζεται η τροφοδότησή του με τις πολιτικές πρωτοβουλίες του ΚΚΕ και την ακούραστη δράση για την οργάνωση της πάλης των εργαζόμενων, της νεολαίας, την ανασύνταξη του κινήματος, την αποκάλυψη της στρατηγικής του κεφαλαίου, της πολιτικής των αστικών κομμάτων.

ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ

Αναφερόμαστε διεξοδικά και επιμένουμε στο ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού-λαϊκού κινήματος, γιατί δεν είναι για μας ένα πρόγραμμα πολιτικών και μαζικών συνδικαλιστικών παρεμβάσεων για τη βελτίωση των δεσμών μας με τα λαϊκά στρώματα, ώστε να καταγραφεί μόνο στην άνοδο της πολιτική μας επιρροής στις επερχόμενες εκλογές.

Είναι αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής μας για την εργατική εξουσία, η οποία ούτε κατά φαντασία δεν μπορεί να υλοποιηθεί χωρίς οργανωμένο, αποφασισμένο και χειραφετημένο λαό, πρώτα και κύρια την εργατική τάξη που θα πάρει τα μέσα παραγωγής, την κοινωνική ιδιοκτησία στα χέρια της, κυρίως θα μετέχει ενεργά στην πολιτική εξουσία και θα ηγηθεί η ίδια –όχι διά αντιπροσώπων– της ιστορικής αποστολής για την κατάργηση των κοινωνικών ανισοτήτων, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Βασικό συμπέρασμα που έχουμε από τη μελέτη των αιτιών ανατροπής του σοσιαλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ό αιώνα είναι το αδυνάτισμα της εργατικής εξουσίας και ο εκφυλισμός των κομμουνιστικών κομμάτων, που συντελούνταν ταυτόχρονα. Οργανωμένος λαός και δυνατό ΚΚΕ ήταν ένα σύνθημά μας την προηγούμενη δεκαετία. Συμπυκνώνεται σήμερα στο σύνθημα που βγήκε μέσα στην πάλη, «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό στο δρόμο της ανατροπής».

Με τους εργαζόμενους και το λαό στη γωνία, θεατές των πολιτικών εξελίξεων και ψηφοφόρους εξ αποστάσεως, καμία κοινωνική μεταβολή προς όφελος του λαού δεν μπορεί να συμβεί, ούτε καν ουσιαστική μεταβολή στην πολιτική σκέψη.

Αντίθετα, και αυτά τα χρόνια έχουμε δει να συντελούνται μπροστά στα μάτια μας μεταμορφώσεις εργατών με τελείως διαφορετικές αντιλήψεις, κοινωνικές-πολιτικές εμπειρίες που έρχονται κοντά στις θέσεις του ΚΚΕ μέσα από τη δική τους πολιτική πείρα και τη διαρκή αλληλεπίδρασή μας σε μεγάλους ή μικρότερους αγώνες, όπως αυτούς τους εμβληματικούς αγώνες της περιόδου που αναφέραμε.

Βλέπουν το ρόλο του υπουργείου και της κυβέρνησης, καταπιάνονται και μαθαίνουν τους νόμους και τις διατάξεις που τους αφορούν, βλέπουν το ρόλο των ελεγκτικών κρατικών μηχανισμών, της δικαιοσύνης που βγάζει την απεργία τους παράνομη και την παρανομία του καπιταλιστή νόμιμη, της αστυνομίας, τις θέσεις των αστικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών τους δυνάμεων, τη στάση τους σε κρίσιμες στιγμές κ.ά. Κρίνουν αυστηρά και εμάς για τη συνέπειά μας, την παλικαριά μας, τις γνώσεις μας, τις επιλογές μας, ακόμα και για τη συμπεριφορά μας.

Επιβεβαιώθηκε η μεγάλη σημασία της ικανότητας διεξαγωγής διαπάλης με την κυρίαρχη ιδεολογία, τα αστικά ρεύματα και την αξιοποίηση του οπορτουνισμού για τον εγκλωβισμό και τελικά την ενσωμάτωση αγωνιστικών σκιρτημάτων. Πολύ περισσότερο επιβεβαιώθηκε η σημασία της ικανότητας διεξαγωγής της διαπάλης μέσα σε συνθήκες απότομης ανόδου της συμμετοχής των εργαζόμενων και μαζικοποίησης αγώνων από ανθρώπους με διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις και επίπεδο συνείδησης, συγχύσεις, έλλειψη πείρας· διαπάλη δηλαδή μέσα στο κίνημα και στους αγώνες, παίρνοντας υπόψη πού απευθυνόμαστε κάθε φορά και με στόχο να επιδρούμε με την επεξεργασμένη μας παρέμβαση, να κερδίζουμε με τη στρατηγική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ.

Τέτοιες μάχες δόθηκαν για το χαρακτήρα του αστικού κράτους, το ρόλο του «επιτελικού κράτους» και ποιον υπηρετεί. Κράτος που είναι εγγυητής για να προχωράει η αντεργατική πολιτική, η μείωση μισθών, οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών, οι ιδιωτικοποιήσεις, η εμπορευματοποίηση κρίσιμων τομέων, η καταστολή απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις, και κράτος εγκληματικά ανίκανο να προστατέψει ζωές, λαϊκές περιουσίες στα φυσικά φαινόμενα, στην πανδημία. Για την εγκληματική πολιτική «κόστους-οφέλους» που προωθούν διαχρονικά όλα τα αστικά κόμματα, όπου κόστος λογίζεται η εργατική-λαϊκή ανάγκη και όφελος το επιχειρηματικό κέρδος. Έκφραση αυτής της πολιτικής στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι η προσαρμογή των διεκδικήσεων στα όρια των αντοχών της οικονομίας, των δημοσιονομικών στόχων, των πλεονασμάτων.

Σε συνθήκες παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου, η διαπάλη πήρε χαρακτήρα «εφ’ όλης της ύλης» για τη διέξοδο από το φαύλο κύκλο των κρίσεων, τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην κυρίαρχη αντίληψη ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και το καπιταλιστικό κράτος, η εξουσία των μονοπωλίων, είναι μονόδρομος, άρα η αναζήτηση λύσεων πρέπει να βρίσκεται «εντός των τειχών» είτε με τις αυταπάτες για την εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων είτε πιο «ριζοσπαστικά», για το ποια αστική διαχείριση μπορεί καλύτερα προς όφελος του λαού.

Θα κριθούν πολλά για το επόμενο διάστημα από τη βελτίωση της ικανότητας όλου του Κόμματος να κερδίζουμε, να πείθουμε με το Πρόγραμμα του ΚΚΕ, να συγκεντρώνουμε δυνάμεις στην πορεία αναμέτρησης και σύγκρουσης με την κυρίαρχη πολιτική.

Οι εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ είναι γεγονός ότι δημιουργούν αποστροφή σε μεγάλο τμήμα εργαζόμενων που ακολουθούσαν το κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας πολιτικά. Στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα εκφράζονταν συνδικαλιστικά κυρίως με την ΠΑΣΚΕ και άλλα μικρότερα σχήματα, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και την περίοδο της ανόδου του στην κυβερνητική εξουσία δεν κατάφερε να φτιάξει αξιόλογη υποδομή στα συνδικάτα, ούτε του ιδιωτικού, αλλά ούτε και του δημόσιου τομέα όπου είχε αισθητά μεγαλύτερη παρέμβαση διαχρονικά από την περίοδο του Συνασπισμού, και στα άλλα κινήματα.

Ένα τμήμα ήδη προσεγγίζει το Κόμμα μας, μας ψήφισε συνδικαλιστικά, μας ψήφισε και στις πολιτικές εκλογές σε κάποια κάλπη. Κυρίως αγωνιστές που συμμετείχαν ενεργά στο κίνημα. Ένα άλλο, μεγαλύτερο τμήμα παρακολουθεί με απογοήτευση τις εξελίξεις και κρατά στάση αναμονής. Η ματαίωση που νιώθει για την πολιτική του επιλογή δεν οδηγεί αυτόματα σε ουσιαστική πολιτική ανάλυση και καταδίκη της πολιτικής γραμμής που οδήγησε μέχρι εδώ, στα εκφυλιστικά φαινόμενα που παρακολουθεί. Η κατάσταση υποχώρησης του κινήματος εκφράζεται και στην επιφανειακή προσέγγιση των γεγονότων από τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Η μεγάλη μάζα του δε συμμετείχε στο κίνημα και στους αγώνες, στις συλλογικές διεργασίες, δε βλέπει τη διέξοδο στην οργανωμένη πάλη. Αναζητά τη σωτηρία στη λογική της ανάθεσης.

Η απογοήτευση και η μοιρολατρία που συστηματικά καλλιεργούσε αυτός ο χώρος (ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ), η άποψη πως δεν υπάρχει εναλλακτική, οδήγησαν ένα άλλο τμήμα να εγκαταλείψει τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και να στηρίξει εκλογικά τη ΝΔ ή να οδηγηθεί μαζικά στην αποχή. Η ζημιά που έχουν κάνει με τη νόθευση του ριζοσπαστισμού και τη γελοιοποίηση εννοιών και αξιών είναι μεγάλη και ταυτόχρονα πρόσφεραν τεράστια χείρα βοήθειας στο σύστημα, γεγονός που αναγνωρίζουν ακόμα και με τον αστικό προβληματισμό ότι σήμερα δεν υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση για την αρμονική λειτουργία του συστήματος, δηλαδή για την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας.

Είναι, επομένως, κρίσιμης σημασίας καθήκον για την επόμενη μέρα να συνεχιστεί η οργανωμένη πολιτική, ιδεολογική παρέμβαση που πραγματοποίησε το Κόμμα μας μέσα στην παρατεταμένη προεκλογική περίοδο.

Σε αυτό το διάστημα το ΚΚΕ μπόρεσε να εξηγήσει καλύτερα σε ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις τη στάση του απέναντι σε αστικές κυβερνήσεις, να προβάλει τη δική του αντίληψη για την εργατική εξουσία και την αντίστοιχη διακυβέρνηση, για το χαρακτήρα της, τους όρους πραγματοποίησής της, για το ρόλο που θα παίξει σε αυτήν.

Η συζήτηση πρέπει να βαθύνει και να αγκαλιάσει όλη την προηγούμενη περίοδο, όχι μόνο την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μετά από το 2015 ή το καλοκαίρι του 2015, όπου συνήθως επικεντρώνεται η όλη συζήτηση ακόμα και με ενοχές, αλλά κυρίως την κρίσιμη περίοδο 2012-2015 και τη στάση που κράτησε κάθε πολιτική δύναμη –και φυσικά το ΚΚΕ– απέναντι στην τότε νέα άνοδο των σοσιαλδημοκρατικών αυταπατών που έφερε η εκλογική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτηριστικό γεγονός είναι ότι εκείνη την περίοδο ανεβαίνουν οι αυταπάτες και πέφτει το κίνημα. Να βαθύνει στο γεγονός ότι, παρ’ όλες τις εκλογικές απώλειες που είχε, το Κόμμα μας δε συναίνεσε στη στήριξη της κυβερνητικής εναλλαγής των αστικών κομμάτων.

Αν κάτι αποδείχτηκε περίτρανα είναι ότι όσοι υπόσχονταν πως μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα προς όφελος του λαού, υπηρετώντας όμως τους στόχους των επιχειρηματικών ομίλων, του καπιταλιστικού συστήματος, της ΕΕ, δηλαδή χωρίς σύγκρουση, χωρίς ρήξη με την εξουσία του κεφαλαίου, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, απλά τον εξαπατούσαν. Και σήμερα λύση δεν είναι μια νέα μεταμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, ένας νέος κύκλος αυταπατών και ψευδαισθήσεων, έργο που το είδαμε πολλές φορές τα τελευταία 14 χρόνια και όχι μόνο δεν έφερε ελπίδα και διέξοδο, αλλά πρόσθεσε μεγάλα εμπόδια στην άνοδο του κινήματος, στην πολιτικοποίηση των αγώνων, στην αμφισβήτηση του συστήματος. Λειτουργούσαν ως βαλβίδες εκτόνωσης –«κοινωνική συνοχή» το ονομάζουν οι ίδιοι– όπως επιχειρείται να γίνει και αυτήν τη φορά.

Αναγκαία συνθήκη για να βαθύνει αυτή η συζήτηση είναι να συνεχιστεί η κοινή δράση γύρω από τα ζητήματα που μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη την επόμενη μέρα, για την ανάπτυξη της λαϊκής πάλης, για την άνοδο του εργατικού-λαϊκού κινήματος, η ενεργή συμμετοχή και η χρέωση δουλειάς, παίρνοντας υπόψη πού μπορεί να ανταποκριθεί κάθε άνθρωπος με βάση τα ενδιαφέροντα, τις πολύτιμες γνώσεις, την πείρα του.

Βρισκόμαστε στις παραμονές του σοβαρού ενδεχομένου ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος να γενικευτεί μετά τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και το σφαγιασμό του Παλαιστινιακού λαού από το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ. Η καπιταλιστική οικονομική ύφεση έχει ήδη χτυπήσει την πόρτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Γερμανίας. Τα προβλήματα στη ζωή των εργατικών-λαϊκών στρωμάτων οξύνονται βίαια, σμπαραλιάζοντας ήδη τις προεκλογικές παροχολογίες. Το πενιχρό εισόδημα εξανεμίζεται από την ακρίβεια, το δημόσιο σύστημα υγείας ξηλώνεται, οι ανύπαρκτες υποδομές στις πόλεις οδηγούν σε πρωτοφανείς καταστροφές στο πρώτο έντονο φυσικό φαινόμενο, οι πλειστηριασμοί κύριας κατοικίας ακολουθούν τη μορφή χιονοστιβάδας, τα νοίκια έχουν εκτοξευτεί, ο απόλυτος αριθμός, η συχνότητα και η σοβαρότητα των εργατικών ατυχημάτων αποκαλύπτουν τι συμβαίνει στους χώρους δουλειάς.

Ανεβάζουμε την ετοιμότητα παρέμβασης και την επαγρύπνηση με την καθοδήγηση των δυνάμεων του Κόμματος και της ΚΝΕ για δράση στα μέτωπα πάλης. Με πολιτική και ιδεολογική προετοιμασία και συμμετοχή στις αγωνιστικές διεργασίες –οι οποίες έχουν φυσικά το δικό τους χρόνο, δεν εκδηλώνονται πάντα όπως θα θέλαμε, με σχεδιασμό μέχρι λεπτομέρειας– η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι μπορεί να έρθει και απρόβλεπτα.

Ετοιμότητα σημαίνει και καλή παρακολούθηση των διαθέσεων, σεβασμό και σταθερή λειτουργία των σωματείων και των φορέων του κινήματος, ζήτημα για το οποίο έχουν πρωτοπόρο ρόλο και ευθύνη οι κομμουνιστές. Σημαίνει διαρκής επεξεργασία του πλαισίου πάλης, των αιτημάτων με κατεύθυνση να εκφράζουν και να συσπειρώνουν στην πάλη απέναντι στην εργοδοσία και στην κυβέρνηση τη μεγάλη μάζα, σημαίνει σαφήνεια αιτημάτων και στόχων πάλης, κλιμάκωση και στη μορφή και στο περιεχόμενο, με κριτήριο να γίνονται υπόθεση των ίδιων των εργαζόμενων, σημαίνει εμπιστοσύνη στους πρωτοπόρους αγωνιστές που αναδεικνύονται, αλληλεγγύη και συντονισμός σε κλαδικό, τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο.

Σημαίνει λειτουργία των Κομματικών Οργανώσεων μέσα στην πάλη, με ευρηματικότητα και έμπνευση, όχι τυπικά, γραφειοκρατικά, με το μαχητικό παράδειγμα των στελεχών.

Αυτά είναι λίγα μόνο από τα συλλογικά διδάγματα που περιέχονται στις εκθέσεις των Οργανώσεών μας από τις προηγούμενες μάχες και είναι οδηγός μας γι’ αυτές που δίνουμε, ώστε να εκφραστεί πρακτικά, οργανωτικά το κάλεσμα συμπόρευσης με το ΚΚΕ και να ενισχυθεί ουσιαστικά πολιτικά το ρεύμα αμφισβήτησης που δεν αναζητά νέους σωτήρες από μια κυβερνητική εναλλαγή, από πολιτικές κινήσεις κορυφών, αλλά αναζητά λύση μέσα από τον οργανωμένο αγώνα, την ταξική πάλη.

Οι διαδοχικές πολιτικές αναμετρήσεις ανέδειξαν και αδύναμες πλευρές, σοβαρά κενά.

Πρέπει να προσανατολίσουν τις Τομεακές Επιτροπές στην επιτάχυνση βημάτων στην κατεύθυνση που δίνει η τελευταία απόφαση της ΚΕ, για «γοργά βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος συνολικά μέσα από τη μεγάλη μαζικοποίηση και μαχητικοποίησή του».

Για παράδειγμα, στις δημοτικές εκλογές, στην πλειοψηφία των δήμων, σε απόλυτο αριθμό, τα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» έλαβαν λιγότερες ψήφους από τις βουλευτικές εκλογές που έγιναν λίγες βδομάδες νωρίτερα, σε συνθήκες όμως μεγαλύτερης αποχής. Φυσικά, είναι σύνθετο ζήτημα με ουσιαστικές διαφορές από περιοχή σε περιοχή και η συλλογική συζήτηση φωτίζει πολλές πλευρές.

Το θέμα που οφείλει να προβληματίσει την εξέταση της δικής μας δουλειάς είναι για τους δήμους με αδύνατες κομματικές δυνάμεις, που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν στη σύνθετη πολιτική-ιδεολογική αντιπαράθεση με το σύγχρονο μηχανισμό των συμφερόντων που εκφράζονται στις τοπικές διοικήσεις. Όπως είδαμε μέσα στην προηγούμενη καπιταλιστική κρίση, ιδιαίτερα οι δήμοι στα αστικά κέντρα έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην απορρόφηση των κοινωνικών κραδασμών και αντιδράσεων, λειτούργησαν ως αμορτισέρ, γιατί είναι πολύ κοντά στα λαϊκά στρώματα, με δυνατότητες άμεσης παρέμβασης.

Η αδυναμία αυτή εκδηλώνεται και στην απουσία κινήματος και αγώνων, διεκδικήσεων σε αυτούς τους δήμους. Εκδηλώνεται στην απουσία παρέμβασης των Κομματικών Οργανώσεων στους φορείς του κινήματος, ακόμα και φυσικής παρουσίας μελών και οπαδών μας μέσα σε αυτούς. Και όσο συνεχίζεται το να μην καθοδηγούνται τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ να συμμετέχουν και να δρουν οργανωμένα στα σωματεία των εργαζόμενων, στις ενώσεις γονέων, στους πολιτιστικούς, αθλητικούς και άλλους συλλόγους και φορείς που δρουν στο επίπεδο του συγκεκριμένου δήμου, το κενό θα παραμένει. Ούτε θα μπορεί να εκφράσει ένα γενικό ρεύμα αμφισβήτησης που διαμορφώνεται, ούτε να αποκτήσει αγωνιστικούς δεσμούς στην κοινή δράση, πολύ περισσότερο να το διευρύνει και να παρεμβαίνει ουσιαστικά, πολιτικά, ιδεολογικά και να το κάνει δύναμη ανατροπής συσχετισμών στο κίνημα, αλλά και γενικότερα.

Ένα όχι δευτερεύον οργανωτικό και πολιτικό πρόβλημα που βγήκε στην επιφάνεια αφορά το Κόμμα. Τα μέλη μας στις κλαδικές Οργανώσεις, οι οποίες όπως είναι φυσιολογικό συγκεντρώνουν τις πιο νέες και παραγωγικές ηλικίες, σε έναν βαθμό έχουν αποκοπεί από τις γειτονιές τους. Είναι όμως οι κομματικές δυνάμεις που έχουν παιδιά στα σχολεία, στους αθλητικούς και πολιτιστικούς συλλόγους και στις άλλες δραστηριότητες και δεν καθοδηγούνται ολοκληρωμένα να αναπτύξουν δράση εκεί.

Το πιο βασικό όμως πρόβλημα είναι ότι, αν δεν εμπλακούν αυτές οι δυνάμεις μας, για να διαμορφώσουν αγωνιστικούς δεσμούς και κατ’ επέκταση πολιτικούς δεσμούς, αυτοί θα παραμείνουν στο σημερινό επίπεδο και διαρκώς θα υποχωρούν.

Η υποχώρηση θα εμποδίζει αντικειμενικά και τη σκληρή προσπάθεια για να αλλάξει η κατάσταση στους εργασιακούς χώρους, όσον αφορά το επίπεδο οργάνωσης και τους συσχετισμούς. Δε γίνεται να υπάρχει ένα άνυδρο, ξερό από άποψη συλλογικών διεκδικήσεων έδαφος σε δήμους μεγάλων αστικών κέντρων της Αττικής, όπου κατοικούν μάζες εργατοϋπαλλήλων και αντιστοιχούν πληθυσμιακά σε μεγάλους επαρχιακούς νομούς της υπόλοιπης Ελλάδας, και αυτό να μην επηρεάζει αρνητικά. Σε στιγμές απότομης ανόδου της ταξικής πάλης και συμμετοχής μαζών, έχουμε δει τη μεγάλη σημασία των φορέων που έχουν αναφορά σε επίπεδο γειτονιάς, όπως αυτή που είδαμε στις εμβληματικές εργατικές κινητοποιήσεις των χρόνων που πέρασαν, αλλά και σ’ εκείνες μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Μία μονάχα ένωση γονέων με λίγους δραστήριους κομμουνιστές σε συντηρητική γειτονιά στα βόρεια προάστια, συσπείρωσε σε παράσταση διαμαρτυρίας περισσότερους από 1.000 γονείς. Είναι ανάγκη να πάρουμε, χωρίς χρονοτριβή, άμεσα οργανωτικά μέτρα για το δέσιμο με τις γειτονιές, όπως, για παράδειγμα, τη συμμετοχή στην κυριακάτικη εξόρμηση Ριζοσπάστη σε ένα δήμο όλων των κομματικών και ΚΝίτικων μελών που κατοικούν σε αυτόν, ανεξαρτήτως οργανωτικού καταμερισμού κ.ά.

Υπάρχουν ακόμα και στελέχη μας, αφοσιωμένοι αγωνιστές, οι οποίοι σε αυτές τις εκλογές πρώτη φορά έδρασαν πολιτικά στη γειτονιά τους, γιατί μπήκαν υποψήφιοι στις δημοτικές εκλογές. Αυτός ο λάθος τρόπος καθοδήγησης στερεί από κλαδικές Οργανώσεις περιθώρια ανάπτυξης και δράσης. Εγκλωβίζει την πολιτική δράση μόνο στα στενά κλαδικά ζητήματα, την αφυδατώνει.

Πρέπει στην πράξη να αφομοιωθεί το συμπέρασμα που έχουμε, ότι ακόμα και ένας επιμέρους αγώνας αποκτά δυνατότητες επιτυχίας, αλλά και κεντρικής πολιτικής αντιπαράθεσης, αποκάλυψης της στρατηγικής του κεφαλαίου και των αστικών κομμάτων, προβολής και υιοθέτησης ευρύτερα των θέσεων του ΚΚΕ, τελικά δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικοποίησης, όταν βγαίνει από τα όρια του χώρου δουλειάς και γίνεται κέντρο συντονισμού και αλληλεγγύης σε κλαδικό επίπεδο, σε επίπεδο πόλης και νομού, σε πανελλαδικό επίπεδο.

Έχουμε πλέον περισσότερες δυνατότητες το επόμενο διάστημα μέσα από την πολιτική παρέμβαση και μέσα από την κοινή δράση με χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, αυτοαπασχολούμενους, επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, αγρότες και νεολαία να κατακτηθεί σε διάφορα μέτωπα πάλης μια πιο γερή συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ και την πολιτική του, τις θέσεις του, το επιστημονικά επεξεργασμένο Πρόγραμμά του.

Οι συσχετισμοί αλλάζουν. Τίποτα δε μένει στατικό. Το αστικό πολιτικό σύστημα θα αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες το επόμενο διάστημα, όπως έχει συμβεί και παλιότερα.

Οι ευθύνες μας μεγαλώνουν, το ίδιο και η απόφασή μας να ανταποκριθούμε.