Αφού το ΚΚΕ δε συμφωνεί με την ΕΕ, τότε γιατί συμμετέχει στις Ευρωεκλογές;
Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, αρκεί να αναλογιστούμε ότι σύμφωνα με έρευνα που βγήκε στη δημοσιότητα ένα μεγάλο ποσοστό που φτάνει το 45% θέλει να συμμετέχει το ΚΚΕ στις Ευρωεκλογές για να εκφράσει την αντίθεσή του και να τιμωρήσει την ΕΕ. Σύμφωνα επίσης με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, μόλις ένα 39% δηλώνει ότι βλέπει θετικά την ΕΕ. Αυτά τα στοιχεία μαρτυρούν ότι σ’ ένα μεγάλο, πλειοψηφικό μέρος του ελληνικού λαού καταγράφεται διαφωνία, αμφισβήτηση, έλλειψη εμπιστοσύνης ή τουλάχιστον ανησυχία για την ΕΕ, το ρόλο και τις μεγάλες ευθύνες της για τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο εργαζόμενος λαός. Αυτή η πραγματικότητα βασίζεται, το μεγαλύτερο μέρος της, στις αποφάσεις που παίρνονται στην ΕΕ και το Ευρωκοινοβούλιο και υλοποιούνται από τις κυβερνήσεις στα κράτη-μέλη. Με δεδομένο λοιπόν ότι διαπιστωμένα όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού, και πλέον η πλειοψηφία, δεν εμπιστεύεται την ΕΕ, έχει αυξημένες απαιτήσεις και την ανάγκη να μαθαίνει έγκαιρα και υπεύθυνα το τι πραγματικά αποφασίζεται πίσω από τις πλάτες του στο Ευρωκοινοβούλιο, στην ΕΕ. Αυτή η ανάγκη αντικειμενικά συναντιέται και μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο μέσα από τη δράση και την παρέμβαση του ΚΚΕ και της Ευρωκοινοβουλευτικής του Ομάδας.
Αυτή η ανάγκη για το λαό γίνεται ακόμα μεγαλύτερη όταν η ΕΕ και όλα τα κόμματα που –πλην ΚΚΕ– την στηρίζουν είτε κρύβουν το τι αποφασίζεται στην Ευρωβουλή είτε προκλητικά το ωραιοποιούν. Το ίδιο κρύβουν και το πώς παίρνονται αυτές οι αποφάσεις, καθώς ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑΡ και Ελληνική Λύση αποκρύπτουν συστηματικά από το λαό το περιεχόμενο των αντιλαϊκών κανονισμών, των οδηγιών και ψηφισμάτων που υπερψηφίζονται με τη σύμπλευση όλων τους στο Ευρωκοινοβούλιο, ενώ τηρούν ομερτά αποσιωπώντας τον επιζήμιο ρόλο και δράση των λόμπι των επιχειρηματικών ομίλων, καθώς είναι οι ίδιοι που ψηφίζουν τα αντιλαϊκά τερατουργήματα κατά παραγγελία των επιχειρηματικών λόμπι των μονοπωλίων. Μόνο το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις, ούτε εξαρτήσεις από την ΕΕ και το κεφάλαιο, και καταγγέλλει αποκαλύπτοντας τα λόμπι και τις σημαδεμένες από τα συμφέροντά τους οδηγίες και τους κανονισμούς.
Πολύ θα ήθελαν λοιπόν όλοι αυτοί, χωρίς την παρέμβαση, τη σταθερή στάση αποκάλυψης και την πάλη που διακρίνει το ΚΚΕ, ανενόχλητοι να ψηφίζουν από κοινού και να συνδιαμορφώνουν τις αντεργατικές και πολεμοκάπηλες αποφάσεις για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
Σήμερα, αν δεν ήταν το ΚΚΕ στο Ευρωκοινοβούλιο, ο λαός θα ήταν εντελώς ανενημέρωτος για όλους τους αντιλαϊκούς νόμους που ψηφίστηκαν εκεί. Μπορεί να αναλογιστεί κανείς ποιος ενημέρωσε έγκαιρα και τις περισσότερες φορές κατά αποκλειστικότητα το λαό ή ποιος έδωσε μάχη κόντρα στον εξωραϊσμό και την εξαπάτηση ενημερώνοντας για το πραγματικό περιεχόμενο αντιλαϊκών αποφάσεων, όπως, π.χ., αναφέρουμε ενδεικτικά: Για την οδηγία της ΕΕ για τη 13ωρη δουλειά, για τα ψηφίσματα - πολεμικά τελεσίγραφα και για τα καλέσματα εμπλοκής στα σχέδια των ΕΕ και ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στο μακελειό στην Ουκρανία, στη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος-δολοφόνο και κατακτητή, το Ισραήλ, στην επικίνδυνη για το λαό ευρωενωσίτικη αποστολή «Ασπίδες» στο «στόμα του λύκου» στην Ερυθρά Θάλασσα για τα συμφέροντα των εφοπλιστών, για την γκριζοπράσινη και την ψηφιακή επιζήμια για τους λαούς στρατηγική της ΕΕ, για τις μυστικές συμβάσεις της ΕΕ με τις φαρμακοβιομηχανίες για τα εμβόλια στην πανδημία, ή για το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Πιστοποιητικό Γονικής Σχέσης, για το απαράδεκτο νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ που νομιμοποιεί τις υποκλοπές και την παρακολούθηση των πάντων. Ήταν μόνο το ΚΚΕ που με ευθύνη αποκάλυψε το αντιλαϊκό περιεχόμενο αυτών και εκατοντάδων άλλων νομοθετημάτων κι ο λαός είχε τη δυνατότητα έγκαιρα να ενημερωθεί, να προετοιμαστεί, να προστατευτεί από τον αιφνιδιασμό προκειμένου να οργανώσει όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά την πάλη και την απάντησή του, έχοντας τη στήριξη του ΚΚΕ και των ευρωβουλευτών του.
Αποτελεί όπλο των εργαζόμενων, του λαού, για να μαθαίνουν την αλήθεια για την ΕΕ και τους νόμους-εκτρώματα που τους επιφυλάσσει, το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτοί οι θεσμοί του ευρωενωσιακού κεφαλαίου μπορούν να γίνουν φιλολαϊκοί ή, τάχα, να μετατραπούν ποτέ σε εργαλεία για τη διέξοδο υπέρ του λαού.
Γι’ αυτό στη θάλασσα των χειροκροτητών της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο η ψήφος στο ΚΚΕ ξεχωρίζει και πιάνει τόπο, γιατί υπερασπίζεται το λαό στο εχθρικό έδαφος της Κομισιόν των λόμπι και των ΜΚΟ του κεφαλαίου που όλοι τους, πλην ΚΚΕ, θεωρούν ως πεμπτουσία της αστικής δημοκρατίας τους, της δικτατορίας του κεφαλαίου. Γιατί ενημερώνει έγκαιρα το λαό να πάρει τα μέτρα του σε όσα αντιλαϊκά σχέδια του στήνουν καθημερινά σε αυτήν τη «βιομηχανία» των αντιλαϊκών αποφάσεων που αποτελούν τόσο το Ευρωκοινοβούλιο όσο και η ίδια η ΕΕ.
Στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσει, μόνο που χρειάζεται να είναι πολύ πιο δυνατό, γι’ αυτό ο λαός και η νεολαία χρειάζεται να πάρουν τα μέτρα τους ψηφίζοντας στις 9 Ιούνη το ΚΚΕ.
Λένε ορισμένοι ότι το ΚΚΕ δεν παίζει ρόλο στο Ευρωκοινοβούλιο κι ότι αυτό που χρειάζεται είναι ο λαός, ψηφίζοντας, να εκλέξει «καλούς διαπραγματευτές» με «επιρροή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων». Ποια η γνώμη του ΚΚΕ;
Τα αστικά κόμματα στα καλέσματά τους, για να αποσπάσουν τη λαϊκή ψήφο, επιχειρούν να σερβίρουν ξαναζεσταμένο το σάπιο και τσαλακωμένο «πρότυπο» του ευρωβουλευτή «καλού διαπραγματευτή», προσπαθώντας προκλητικά να ωραιοποιήσουν την ΕΕ των λόμπι, προβάλλοντας ως… άρωμα την μπόχα που αναδύεται από τους σφοδρούς ανταγωνισμούς των οικονομικών ομίλων. Το σκάνδαλο Κατάρ Γκέιτ/Καϊλή εξέθεσε ανεπανόρθωτα όλους αυτούς που μέχρι πριν λίγο έσπευδαν να εξάρουν την υψηλή επιρροή (και) της εν λόγω ευρωβουλευτή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, τις υψηλές διασυνδέσεις της με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους νέων τεχνολογιών, ως και τις βραβεύσεις της από τα γνωστά κατευθυνόμενα «βραβεία ευρωβουλευτών» από τα λόμπι των Βρυξελλών. Όλοι αυτοί, αφού κατάπιαν τη γλώσσα τους μετά το σκάνδαλο, τώρα επανέρχονται με το ίδιο επιζήμιο για το λαό κριτήριο ψήφου, παρότι μάλιστα τα σκάνδαλα είναι κατά συρροή, καθώς πρόσφατα το φως της δημοσιότητας είδε κι αυτό με την ίδια την Πρόεδρο της Κομισιόν Φον Ντερ Λάιεν και την υπόθεση των συμβάσεων με το μονοπώλιο της Pfizer για τα εμβόλια για τον κορονοϊό.
Σκόπιμα παραλείπουν να αναφέρουν με ποιους διαπραγματεύονται, και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα λόμπι των επιχειρηματικών ομίλων. Από αυτήν την αντιλαϊκή «διαπραγμάτευση» ο λαός πληρώνει τους συμβιβασμούς μεγαλοσυμφερόντων, ως άγρια εκμεταλλευόμενος εργάτης, ως ξεκληρισμένος βιοπαλαιστής αγρότης, ως χρεοκοπημένος αυτοαπασχολούμενος, ως «πελάτης» φοιτητής, ως προς απέλαση πρόσφυγας που δεν έχει αποδεδειγμένα να περιμένει τίποτα θετικό, το αντίθετο μάλιστα.
Στον αντίποδα βρίσκεται η παρέμβαση του ΚΚΕ. Μια παρέμβαση που ξεκινά από τη δύναμη που δίνει ο λαός στο ΚΚΕ και αυτή αποτυπώνεται πρώτα απ’ όλα στο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Στη δυνατότητα που μόνο το ΚΚΕ διαθέτει να ενημερώνει το λαό για το αντιλαϊκό περιεχόμενο των αντιλαϊκών αποφάσεων στην Ευρωβουλή και την ΕΕ, στις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Με εφόδιο αυτήν τη γνώση και αξιοποιώντας τη στήριξη του ΚΚΕ, οργανώνονται μεγάλοι, συγκλονιστικοί αγώνες, απεργίες, πολύμορφες κινητοποιήσεις, ενάντια στα αντεργατικά εκτρώματα, στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών, στα αγροτικά μπλόκα ενάντια στην ΚΑΠ, στις φοιτητικές διαδηλώσεις ενάντια στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Εκεί επιβάλλονται τα αιτήματα του λαού που μόνο οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ τα μεταφέρουν ατόφια, ακέραια και τα υπερασπίζονται στην Ευρωβουλή. Μόνο οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ αποκαλύπτουν και ξεσκεπάζουν τους ανταγωνισμούς και τις σκοπιμότητες ανάμεσα στις κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα και την ΕΕ, που όλοι τους υπηρετούν το κεφάλαιο, τσακίζοντας το λαό.
Με πλούσια δράση, με εκατοντάδες παρεμβάσεις, ομιλίες, για όλα τα λαϊκά προβλήματα, προβάλλουν το δίκιο αυτών των εργατικών-λαϊκών αγώνων και διεκδικήσεων. Οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ συμμετείχαν επίσης παρεμβαίνοντας σε μια σειρά βασικές επιτροπές που είναι μέλη τους, όπως στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων (AFET), στην Επιτροπή Οικονομικών (ECON), στην Επιτροπή Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων (LIBE), στην Επιτροπή Αναφορών (PETI) και σε αυτήν του Προϋπολογισμού (BUDG), υπερασπιζόμενοι τα λαϊκά συμφέροντα, προβάλλοντας τα αιτήματα του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση η πείρα έχει δείξει ότι μόνο κάτω από την πίεση τέτοιων μεγάλων αγώνων είναι δυνατό να αποσπάται και η παραμικρή παραχώρηση, όπως, π.χ., οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζόμενων στις πλατφόρμες και των εργαζόμενων της efood που επέβαλαν στην Κομισιόν την πρόβλεψη στην οδηγία για τις πλατφόρμες ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές θα θεωρούνται μισθωτοί και όχι αυτοαπασχολούμενοι (freelancers), παρότι διατηρείται η δυνατότητα στις κυβερνήσεις να την ανατρέψουν με δικό τους νόμο.
Αντίστοιχα, ήταν οι μεγαλειώδεις αγροτικές κινητοποιήσεις από άκρη σε άκρη σε όλη την Ευρώπη, όπως κι αυτές στην Ελλάδα, που τσαλάκωσαν την κατά τα άλλα ψηφισμένη και υλοποιούμενη με αυστηρά χρονοδιαγράμματα ΚΑΠ και τεκμηρίωσαν ότι αυτή πλήττει βαριά τα συμφέροντα των βιοπαλαιστών αγροτών και πριμοδοτεί σε βάρος τους αυτά των αγροτοβιομήχανων. Αυτοί οι αγώνες, που φώτισαν επίσης για τα καλά στο λαό τις ευθύνες της στρατηγικής της ΕΕ για την εκτίναξη της ακρίβειας, ήταν που υποχρέωσαν την Κομισιόν να προσαρμόσει το χρονοδιάγραμμα υλοποίησης του επικίνδυνου για τα συμφέροντα των βιοπαλαιστών αγροτών σχεδιασμού της ΚΑΠ. Γι’ αυτό πήγε πίσω σε ορισμένες κατευθύνσεις της ΚΑΠ, όπως, π.χ., για την εφαρμογή των αγραναπαύσεων σε τμήμα των καλλιεργειών τους, ενώ οι αγρότες πήραν παράταση για ελέγχους υλοποίησης των πράσινων προδιαγραφών της ΚΑΠ που διαφορετικά επισύρουν κυρώσεις. Στην πράξη λοιπόν αποδεικνύεται ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός συνολικότερα, όχι μόνο δεν κερδίζουν, αλλά αντίθετα χάνουν κατά κράτος όταν εναποθέτουν τα δικαιώματά τους στην ΕΕ και τις αντιλαϊκές αποφάσεις της, ή και στο νομοθετικό πλαίσιο σε κάθε χώρα. Χάνουν πολλαπλά μέσα από τις διαπραγματεύσεις των ευρωβουλευτών των αστικών κομμάτων πίσω από κλειστές πόρτες με τα λόμπι. Εκεί επιδρά καθοριστικά ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης με την ΕΕ και τις κυβερνήσεις, τα αστικά κόμματα να παίζουν χωρίς αντίπαλο.
Αντίθετα, με όπλο τις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι, ο λαός, μπορούν να επιβάλλουν τη δική τους ατζέντα και με στήριγμα τους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ αμφισβητούν τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης. Γιατί η ΕΕ, τα επιτελεία και τα κόμματά της, παίρνουν υπόψη τους και ανησυχούν, πολύ περισσότερο απ’ ό,τι δείχνουν, για τη διογκούμενη δυσαρέσκεια που δυσκολεύονται να ελέγξουν, για τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες που ενοχοποιούν για την ακρίβεια την πράσινη στρατηγική της ΕΕ, την ΚΑΠ και πάνω απ’ όλα τα κέρδη των μεγάλων ομίλων. Επειδή λοιπόν το ΚΚΕ αποτελεί με το γνησιότερο τρόπο τη φωνή της εργατικής τάξης, του λαού, έχει μεγάλη σημασία να ενισχυθεί στις Ευρωεκλογές. Η δύναμη της δράσης των κομμουνιστών ευρωβουλευτών πολλαπλασιάζεται μέσα από τη συνάντηση του ΚΚΕ με τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες και αυτό φοβούνται οι αντίπαλοί του.
Τους ενοχλεί και τους ανησυχεί μάλιστα πολύ η «παραφωνία» του ΚΚΕ, γιατί οι παρεμβάσεις του είναι καίριες στον πυρήνα της αντιλαϊκής στρατηγικής του κεφαλαίου και όχι όπως τα ακροδεξιά γαβγίσματα που είναι του χεριού τους, όπως αυτά των κυβερνήσεων Μελόνι και Όρμπαν. Γι’ αυτό παίρνουν μέτρα για να περιορίσουν στη νέα θητεία τις εκατοντάδες ομιλίες που έκανε το ΚΚΕ στην Ολομέλεια.
Μόνο λοιπόν με ένα πολύ πιο ισχυρό ΚΚΕ στο λαό, στην Ευρωβουλή, τη Βουλή, παντού ο λαός βγαίνει κερδισμένος και η δράση του γίνεται ακόμα πιο αποτελεσματική δυναμώνοντας τους αγώνες, την εργατική-λαϊκή αντιπολίτευση, το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής.
Σε αυτόν το δρόμο άλλωστε μόνο μπορεί να συνειδητοποιήσει την πραγματική δύναμή του και να αναζητήσει διέξοδο από αυτήν τη φυλακή των λαών, σπάζοντας τα δεσμά με την ΕΕ, με ανατροπή του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά του χέρια να υπηρετεί τα δικά του συμφέροντα.
Πώς λειτούργησαν τα άλλα αστικά κόμματα μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο και πώς τεκμηριώνεται η στήριξή τους στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα;
Όλες οι στρατηγικές επιλογές της ΕΕ, του κεφαλαίου, ψηφίστηκαν με μεγάλες πλειοψηφίες, με τη στήριξη των ευρωβουλευτών όλων των άλλων αστικών κομμάτων της χώρας μας. Η ΕΕ είναι μια διακρατική ιμπεριαλιστική συμμαχία, μια ένωση των μονοπωλίων. Από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής της μέχρι σήμερα υπηρετεί τα συλλογικά συμφέροντα των καπιταλιστών στην Ευρώπη σε βάρος των λαών. Αυτόν τον αντιλαϊκό ανεπίστρεπτο χαρακτήρα της ΕΕ αποκρύπτουν και επιχειρούν να εξωραΐσουν όλα τα αστικά κόμματα που την υποστηρίζουν.
ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ ψήφισαν από κοινού τα ψηφίσματα πολεμικής φρενίτιδας, αποτελώντας εμπροσθοφυλακή στην επιχείρηση της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για την κλιμάκωση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία και τους ναζί του Αζόφ. Από κοντά και ο δήθεν αντισυστημικός Βελόπουλος, που ο ευρωβουλευτής του ψήφισε υπέρ μαζί με τους υπόλοιπους τη στρατηγική συνεργασία ΕΕ και ΝΑΤΟ, την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας και την «εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας και άμυνας της ΕΕ» που αποτελεί εξειδίκευση του ευρωενωσιακού πολεμικού σχεδίου στην Ουκρανία αλλά και τη Μέση Ανατολή.
Όλοι μαζί στήριξαν την επέμβαση και τη γενοκτονία του κράτους-δολοφόνου του Ισραήλ σε βάρος των Παλαιστινίων στη Γάζα και την αθλιότητα περί δικαιώματος του Ισραήλ στη λεγόμενη αυτοάμυνα.
Όλοι μαζί έσπευδαν να προσδώσουν σε ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου ιδιότητες που δεν είχαν και χαρακτήριζαν πανηγυρίζοντας «χαστούκι» στην Τουρκία ψηφίσματα που ήταν κομμένα και ραμμένα στα μέτρα του σχεδιασμού της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ και της ελληνικής αστικής τάξης, για να στρωθεί το τραπέζι της επιζήμιας για τους λαούς συνεκμετάλλευσης σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και κυπριακή ΑΟΖ. Η πραγματικότητα είναι ότι, μέσα από το λεγόμενο «καλό κλίμα», η αστική τάξη της Τουρκίας ενθαρρύνεται να κρατά τις αμφισβητήσεις της ΕΕ πάντα στο τραπέζι.
Στήριξαν όλοι τους τη στρατηγική της δημοσιονομικής υπευθυνότητας, της ενισχυμένης εποπτείας και των ματωμένων πλεονασμάτων. Αποκαλυπτική ήταν άλλωστε και η έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για το 2021 με εισηγητή τον Παπαδημούλη, τότε ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν της ΝΕΑΡ, που εκθείαζε τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ και της ΕΕ και ανησυχούσε «για το δυνητικό αντίκτυπο των χαμηλών επιτοκίων στον αριθμό των μη βιώσιμων και υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, στα κίνητρα για μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις που ενισχύουν την ανάπτυξη και τη βιωσιμότητα», δηλαδή την κερδοφορία των επιχειρηματιών.
Όλοι μαζί εξίσου ωραιοποιούσαν τους κανονισμούς για τον ελάχιστο μισθό και τη στρατηγική του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Πυλώνα Κοινωνικών Δικαιωμάτων που προβλέπει τα «ελάχιστα» για το λαό, με τις πραγματικές ανάγκες του να παραδίδονται στην επιχειρηματική δράση και την εμπορευματοποίηση των πάντων και το λαό να πληρώνει αδρά για υγεία, παιδεία, πολιτική προστασία.
Αντίστοιχα, όλοι τους στήριξαν το σχέδιο για το λεγόμενο «ευρωπαϊκό μηχανισμό πολιτικής προστασίας» RESCEU, που εισηγήθηκε μάλιστα ο τότε ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ και νυν αρχηγός του, Ανδρουλάκης, νομιμοποιώντας τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και διασωστικά μέσα σε κάθε κράτος-μέλος, ανακυκλώνοντας από χώρα σε χώρα ελάχιστους πυροσβέστες και διασωστικά μέσα, τις περισσότερες φορές κατόπιν εορτής κι ενώ η πυρκαγιά είχε κάψει τα πάντα για μέρες.
Ψήφισαν από κοινού τα πράσινα και ψηφιακά στρατηγικά σχέδια του κεφαλαίου που οδήγησαν στην πράσινη ακρίβεια και την εκτόξευση των τιμών. Το Ταμείο Δίκαιης Μετάβασης με εισηγητή τον κυβερνητικό ευρωβουλευτή της ΝΔ, Κεφαλογιάννη, εξειδίκευσε το επιζήμιο για το λαό σχεδιασμό για απολιγνιτοποίηση στη χώρα μας. Όλοι μαζί επίσης συνδιαμόρφωσαν το Ταμείο Ανάκαμψης μέσα από το οποίο ο πακτωλός κονδυλίων από την άγρια φορολεηλασία των λαών παραδόθηκε στους μεγάλους ομίλους και τα επιχειρηματικά τους σχέδια, όλα με την ψήφο ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΕΑΡ και Ελληνικής Λύσης.
Ψήφισαν όλοι μαζί υπέρ και στην έκθεση για τους σιδηροδρόμους το 2021 που υλοποιούσε τις επικίνδυνες οδηγίες της ΕΕ που τροχοδρόμησαν την απελευθέρωση των σιδηροδρόμων, την κατάτμησή τους και την παράδοσή τους στους ομίλους, μετατρέποντας σε αρένα επιχειρηματικών συμφερόντων την εγκατάσταση συστημάτων ασφαλείας κι οδηγώντας στο έγκλημα των 57 νεκρών στα Τέμπη.
Ας σταματήσουμε εδώ…
Τα άλλα κόμματα ισχυρίζονται ότι «η ΕΕ έχει αξίες και αρχές» κι ότι «υπερασπίζεται το κράτος δικαίου». Ποια είναι η άποψη του ΚΚΕ;
Ακόμα κι από το επίπεδο των διακηρύξεων, η ίδια η ΕΕ αυτοαποκαλύπτεται για το τι εννοεί ως «κράτος δικαίου», έννοια που όλα τα αστικά κόμματα σπεύδουν να υιοθετήσουν και να καθαγιάσουν επιχειρώντας να ωραιοποιήσουν τόσο την ίδια, όσο και την καπιταλιστική βαρβαρότητα που υπηρετεί. Στον ίδιο τον ορισμό του λεγόμενου «κράτους δικαίου» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ομολογείται ότι αυτό «καθορίζει τις συνθήκες για την εύρυθμη λειτουργία της ενιαίας αγοράς» και «συμβάλλει στην ενίσχυση της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας, της οικονομικής ανάπτυξης...». Οι «αρχές και αξίες» της ΕΕ εδράζονται στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και την ελεύθερη αγορά, στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.
Η ουσία του λεγόμενου «κράτους δικαίου» είναι όλοι οι καπιταλιστές στην Ευρώπη να έχουν επιβάλει τους ίδιους άθλιους όρους δουλειάς και ζωής συνολικά σε βάρος των εργαζόμενων, ώστε αυτοί να ξεκινούν τυπικά από «ισότιμη βάση ανταγωνισμού». Είναι αποκαλυπτικός ο λεγόμενος Ευρωπαϊκός Πυλώνας Κοινωνικών Δικαιωμάτων που εισάγει ακριβώς την έννοια των «ελάχιστων δικαιωμάτων». Πρόκειται για τη νομιμοποίηση του ναδίρ των εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της «δικαιοσύνης» του να έχουν όλοι ισοπεδωμένα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα με εξίσωση όλων προς τα κάτω. Στη βάση αυτήν καθιερώθηκε ο λεγόμενος «επαρκής» κατώτατος μισθός, η ελάχιστη «εθνική» σύνταξη κ.ά.
Δεν είναι τυχαίο ότι το «κράτος δικαίου» της ΕΕ πολυπροβλήθηκε ιδιαίτερα στην υπόθεση του εγκλήματος των Τεμπών, από την έρευνα της Ευρωεισαγγελίας που, όπως αποδείχτηκε, δεν αφορούσε την ίδια τη διερεύνηση των αιτιών και των υπευθύνων που οδήγησαν στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα των Τεμπών, αλλά την «οικονομική ζημιά της ΕΕ» και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στους ανταγωνιζόμενους ομίλους-αναδόχους για τον έλεγχο των συμβάσεων κατάτμησης του σιδηροδρομικού δικτύου.
Με την επίκληση του «κράτους δικαίου» επιχειρείται να εξωραϊστεί και το Ευρωκοινοβούλιο, ως ο θεσμός που ο λαός μπορεί να βρει τάχα το δίκιο του. Πρόκειται για προκλητική αντίστροφη της πραγματικότητας. Το Ευρωκοινοβούλιο χρειάζεται να θυμίσουμε ότι για έναν ολόκληρο χρόνο το μόνο που είχε κάνει για τα Τέμπη ήταν μόνο ενός λεπτού σιγή. Εδώ να θυμίσουμε επίσης ότι συζήτηση για τις αιτίες και τους υπεύθυνους του ίδιου εγκλήματος των Τεμπών ούτε στην επιτροπή Μεταφορών, ούτε βέβαια στην ίδια την Ολομέλεια διεξήχθη ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για τη μόνη έκθεση που αφορούσε το σιδηρόδρομο κι εγκρίθηκε το Μάρτιο στο Ευρωκοινοβούλιο και δεν αναφέρει το παραμικρό για τα Τέμπη, ενώ απουσίαζε παντελώς η έννοια «ασφάλεια». Επρόκειτο για την έκθεση σχετικά με το στόχο της ΕΕ για αύξηση της χωρητικότητας των τρένων σε επιβάτες και εμπορεύματα, γιατί αυτό προτάσσει ως συμφέρον το καπιταλιστικό κέρδος. Η μοναδική δε συζήτηση στην Επιτροπή Αναφορών έγινε μόνο μετά την αναφορά που υπέβαλαν στην Επιτροπή Αναφορών οι ίδιοι οι συγγενείς των θυμάτων.
Για το πραγματικό ποιόν του «κράτους δικαίου» της ΕΕ αποκαλυπτική είναι και η πρόσφατη έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου στην οποία ομολογείται ότι: «Δίκαιη τιμή των προϊόντων δεν είναι η χαμηλότερη δυνατή τιμή για τον καταναλωτή, αλλά μια τιμή που συνιστά δίκαιη αμοιβή για όλα τα μέρη στην αλυσίδα εφοδιασμού», δηλαδή τους αγροτοβιομήχανους και τους ομίλους των σούπερ μάρκετ. Αυτούς που με τους αντεργατικούς νόμους, την πράσινη ακρίβεια, την ΚΑΠ της ΕΕ και των κυβερνήσεων θησαυρίζουν σε βάρος των εργαζόμενων.
Βεβαίως δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Αρκεί να εξετάσει κανείς τη στάση της ΕΕ και τις τεράστιες ευθύνες στα πολεμικά πεδία των ημερών μας.
«Κράτος δικαίου» για την ΕΕ είναι το εγκληματικό «δικαίωμα αυτοάμυνας» του κράτους-δολοφόνου και κατακτητή Ισραήλ για να σφαγιάζει πάνω από 35.000 Παλαιστινίους.
Είναι το να δίνει η ΕΕ, μαζί και οι κυβερνήσεις όπως της Ελλάδας, πάνω από 150 δισ. στρατιωτική και οικονομική ενίσχυση στον Ζελένσκι και τους ναζί του Αζόφ για το ιμπεριαλιστικό μακελειό ΕΕ - ΗΠΑ - ΝΑΤΟ κόντρα στην καπιταλιστική Ρωσία.
«Κράτος δικαίου» για την ΕΕ είναι να θέτει στόχους στο όνομα της καταπολέμησης της βίας των γυναικών με κριτήριο τη μείωση των ημερών που θα λείπουν οι κακοποιημένες γυναίκες από τη δουλειά και τη μείωση του κόστους στήριξής τους σε νοσοκομεία και δομές κακοποιημένων γυναικών, που υπολογίζει να μειώσει από τα 280 στα 250 δισ. ευρώ ετησίως.
Άλλωστε, όλες οι αστικές δυνάμεις, επιχειρώντας να εξωραΐσουν την ΕΕ και την κατάσταση στις άλλες χώρες της, μέσα από το «λιβάνισμα περί κράτους δικαίου» διαψεύδονται από τους ίδιους τους αγώνες των λαών στην Ευρώπη. Οι μεγαλύτερες απεργίες και κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων πραγματοποιούνται όλο αυτό το διάστημα σε χώρες ατμομηχανές της ΕΕ, όπως τις Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, με πρωταγωνιστές εργαζόμενους, αγρότες, νεολαία.
Η έννοια «κράτος δικαίου» είναι ασύμβατη με την καπιταλιστική εκμετάλλευση, το κυνήγι του κέρδους, το ζύγι του κόστους - οφέλους, την ενιαία ευρωενωσιακή αγορά, τους πολέμους των ιμπεριαλιστών. Όλα τους οδηγούν σε εγκλήματα και ανείπωτες τραγωδίες το λαό μας, τους λαούς όλης της Ευρώπης.
Είναι η πολιτική που δεν είναι προνόμιο μόνο της κυβέρνησης της ΝΔ, γιατί ο πυρήνας αυτής της πολιτικής εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της ΕΕ με τα ίδια τραγικά αποτελέσματα και αυτός αποτελεί τον κοινό παρονομαστή για την πολιτική όλων των αστικών κομμάτων που η αντιπολίτευσή τους αφήνει στο απυρόβλητο τη στρατηγική της ΕΕ και την εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Μπροστά στα εντεινόμενα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, η ΕΕ, οι κυβερνήσεις και τα αστικά επιτελεία οξύνουν τον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας, γιατί ξέρουν καλά ότι υπάρχει ως μια υπόθεση ανοιχτή ένα πραγματικό «κράτος δικαίου», και αυτό είναι μόνο ένα κράτος χωρίς καπιταλιστική εκμετάλλευση, το κράτος που η εργατική τάξη έχει την εξουσία, ο σοσιαλισμός, με τη χώρα μας απελευθερωμένη από τα δεσμά της ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.
Με αυτήν την Ευρώπη, των λαών, με το δίκιο των πολλών, στέλνοντας αισιόδοξο πανευρωπαϊκό μήνυμα, τάσσεται και παλεύει το ΚΚΕ, για την Ευρώπη της ειρήνης, του σοσιαλισμού.