Με τη σημερινή μας εκδήλωση τιμάμε όλους και όλες που βρέθηκαν στις πρώτες γραμμές του αγώνα για την ανατροπή της δικτατορίας και την ανασύνταξη, σ’ εκείνες τις μαύρες μέρες, του φοιτητικού κινήματος.
Για να φτάσουμε στην κατάληψη της Νομικής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου δόθηκαν πολλές μάχες και σε πολλά επίπεδα:
- Μάχες με το Σπουδαστικό της Ασφάλειας, με όλο το διωκτικό και καταπιεστικό μηχανισμό.
- Μάχες με τους εγκάθετους στους φοιτητικούς συλλόγους.
- Μάχες με το αντιδραστικό καθηγητικό κατεστημένο.
- Μάχες με το φόβο, τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια.
- Μάχες για να δημιουργηθούν παράνομες υποδομές και δίκτυα για την ανάπτυξη οργανωμένου φοιτητικού κινήματος.
- Μάχες για την αναπλήρωση των δυνάμεων από συλλήψεις και ταυτόχρονα τεράστια δουλειά για να ατσαλώνονται αγωνιστές και να γίνονται ικανοί να παλεύουν σε αυτές τις συνθήκες.
- Μάχες για την απελευθέρωση των συλληφθέντων που ήταν ασταμάτητες και για την ανάπτυξη κινήματος αλληλεγγύης.
Με αφετηρία τη διεκδίκηση για ελεύθερες και γνήσιες φοιτητικές εκλογές και για την απομάκρυνση των εγκάθετων από τους συλλόγους, ο αγώνας φούντωνε και κλιμακωνόταν μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, απλωνόταν σε όλες τις σχολές και σε όλες τις πόλεις με πανεπιστήμια, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα. Οι εγκάθετοι της Χούντας στους φοιτητικούς συλλόγους απομονώνονταν και δημιουργούνταν μεγάλα ρήγματα, μέχρι την πλήρη χρεοκοπία τους. Διεξάγονταν όλο και πιο σχεδιασμένα κι εμπλουτίζονταν διαρκώς με νέους στόχους και περιεχόμενο. Στο στόχαστρο μπαίνει πιο ανοιχτά η κατάργηση όλων των καταπιεστικών νόμων της Χούντας και η απόσυρση των αντιφοιτητικών μέτρων και των αντιδραστικών αλλαγών στα ΑΕΙ. Είναι μεγάλη κατάκτηση του αγώνα των φοιτητών η ανατροπή της ίδρυσης ξενόγλωσσων ιδιωτικών πανεπιστημίων και η απόσυρση του νόμου-πλαίσιο, του λεγόμενου Καταστατικού Χάρτη Παιδείας.
Η πάλη για συνδικαλιστικές και ακαδημαϊκές ελευθερίες, καθώς ωριμάζει και μαζικοποιείται, συνδέεται πιο άμεσα και πιο ανοιχτά με αιτήματα και συνθήματα για την ανατροπή της Χούντας και κατά των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ.
Ο αγώνας αρχίζει να βγαίνει και έξω από τα πανεπιστήμια. Με την επέτειο της δικτατορίας στις 21.4.1972 οργανώνεται παράνομη συγκέντρωση 300 περίπου φοιτητών στο κέντρο της Αθήνας. Δέχτηκαν αιματηρή επίθεση κι έγιναν 11 συλλήψεις. Την Πρωτομαγιά του ’72 εκδηλώνεται διαδήλωση στην πλατεία Κοτζιά. Έχουμε αρκετές συλλήψεις, γύρω στις 20.
Είναι πολύ πλούσια η πείρα που συσσωρεύτηκε από τις μορφές δράσης και πάλης αυτής της περιόδου. Εντυπωσιάζει η ευρηματικότητα, η πολυμορφία, η τέχνη, η ευελιξία, το πρωτόβουλο πνεύμα, η τόλμη, ο συνδυασμός νόμιμων και παράνομων μορφών πάλης κ.ά.
Ξεχωρίζουμε τρία σημαντικά ζητήματα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση και μαζικοποίηση του αντιδικτατορικού αγώνα των φοιτητών:
Είναι σε πρώτη φάση η συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα ως οργάνου πάλης και επιβολής των φοιτητικών διεκδικήσεων. Ξεκίνησαν από παράνομες επιτροπές σε διάφορες σχολές και στην πορεία, μέσα από αλλεπάλληλες μάχες και συγκρούσεις, εξελίχτηκαν σε σχεδόν νόμιμες και εκλεγμένες σε αρκετές περιπτώσεις από μαζικές συνελεύσεις, όπως έγινε στη Νομική Σχολή, όπου εκλέχτηκε η πρώτη Επιτροπή Αγώνα. Έτσι, οι Επιτροπές Αγώνα εξελίχτηκαν σε αναγνωρισμένα όργανα πάλης των φοιτητών.
Η ανάπτυξη των Επιτροπών Αγώνα γέννησε την ανάγκη συντονισμού της δράσης τους και του σχεδιασμού για την ανάπτυξη του οργανωμένου φοιτητικού κινήματος. Αυτή η ανάγκη καλύφθηκε με την ίδρυση της Αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ με πρωτοβουλία της ΚΝΕ το καλοκαίρι του ’72. Η ίδρυση της Αντιδικτατορικής ΕΦΕΕ, φυσικά παράνομα, αλλά με ποδάρια τις Επιτροπές Αγώνα, και η έκδοση παράνομα της εφημερίδας Πανσπουδαστική ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή. Είναι ένα καθοριστικό βήμα στην ανάπτυξη του αντιδικτατορικού αγώνα και του φοιτητικού κινήματος.
Με την ίδρυσή της κλείνει μια πρώτη φάση αγώνων, συνοψίζεται και γενικεύεται η μέχρι τότε πείρα και ταυτόχρονα εγκαινιάζεται μια νέα περίοδος πιο ορμητικών και πιο δυναμικών αγώνων. Το φοιτητικό κίνημα φουντώνει και αποκτά τον ηγέτη του. Η Διακήρυξη και το Πρόγραμμά της αγκαλιάζεται πλατιά από τους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Η Αντι-ΕΦΕΕ είναι πλατιά μαζική, συνδικαλιστική κίνηση, κάτι σαν το σημερινό ΜΑΣ. Δρα ως παράνομη οργάνωση, με έντονες όμως νόμιμες μορφές πάλης.
Το τρίτο γεγονός που έδωσε δυναμισμό στο φοιτητικό κίνημα είναι η ίδρυση των τοπικών φοιτητικών συλλόγων με διοικήσεις εκλεγμένες από κανονικές διαδικασίες. Έπαιξαν σπουδαίο ρόλο, με κορυφαία την Ένωση Κρητών Φοιτητών. Οι περισσότεροι και πιο μαζικοί συνδέονταν με διάφορους τρόπους με την Αντι-ΕΦΕΕ.
Η Νομική Σχολή έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία στην ιστορία του αντιδικτατορικού αγώνα. Στις αρχές του 1972, με τις αντιδραστικές αλλαγές στα Προγράμματα Σπουδών και άλλα αντιδραστικά μέτρα σε βάρος των φοιτητών, η Νομική ξεκινά πρωτοπόρα τους αγώνες και το παράδειγμά της ακολουθούν γρήγορα και άλλες σχολές. Συγκεντρώνονται 1.000 και πάνω φοιτητές και απαιτούν να συγκληθεί γενική συνέλευση και να γίνουν εκλογές. Η διορισμένη διοίκηση αρνείται και αποχωρεί από τη συγκέντρωση. Οι φοιτητές παραμένουν, εκλέγουν Επιτροπή Αγώνα και εγκρίνουν το παρακάτω ψήφισμα ομόφωνα:
«1. Να γίνει απολογισμός του ΔΣ.
- Εκλογή εφορευτικής επιτροπής από τη γενική συνέλευση για τη διενέργεια εκλογών.
- Εξέταση του Προγράμματος Σπουδών.»
Η Αστυνομία παρεμβαίνει άμεσα και διαλύει με τη βία τη συγκέντρωση.
Λίγες μέρες αργότερα, στις 21.3.1972, 150 φοιτητές της Νομικής καταθέτουν αίτημα για διορισμό προσωρινής διοίκησης για τη σύγκληση γενικής συνέλευσης και τη διενέργεια εκλογών. Το δικαστήριο με διάφορα τεχνάσματα απορρίπτει την προσφυγή.
Ανάλογες κινήσεις γίνονται σ’ όλες σχεδόν τις σχολές και τα πανεπιστήμια των άλλων πόλεων.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Χούντας χαρακτηρίζει τις κινητοποιήσεις των φοιτητών «θρασύτατας εξτρεμιστικές ενέργειες ορισμένων δήθεν δημοκρατικών, τελώντων υπό την πολιτική κηδεμονία του ραδιοσταθμού του ΚΚΕ και των πλέον αντιδραστικών εκπροσώπων του παρελθόντος».
Οι αντιδράσεις των φοιτητών αποκτούν όλο και πιο μαζικό χαρακτήρα, με διαδηλώσεις και άλλες δυναμικές διαμαρτυρίες.
Η Χούντα αντιδρά με μαζικές συλλήψεις και βάζει σε κίνηση τα Πειθαρχικά Συμβούλια.
Κάτω από αυτήν την πίεση, τον Αύγουστο του 1972 διορίζονται από τα Πρωτοδικεία νέα ΔΣ στους συλλόγους, με εντολή να διενεργήσουν εκλογές. Αυτές προσδιορίζονται για τις 10.10.1972. Στις 25.10.1972 συγκλήθηκαν γενικές συνελεύσεις χωρίς ουσιαστικά μέτρα και εγγυήσεις για γνήσιες εκλογές. Για να ξεφύγουν από την πίεση, σχεδίαζαν εκλογές νοθείας και βίας με τη συμμετοχή τραμπούκων και την κάλυψη των καθηγητών εποπτών. Οι συνελεύσεις γίνονται πεδίο μάχης σώμα με σώμα.
Στη Νομική ο διορισμένος πρόεδρος διαλύει τη συνέλευση και πάνω από 1.000 φοιτητές παραμένουν. Εκλέγουν 10μελή Επιτροπή Αγώνα και εγκρίνουν ψήφισμα που καταδικάζει τις αυθαιρεσίες του προέδρου και την όλη διαδικασία, αποφασίζει τη σύγκληση νέας γενικής συνέλευσης και επικυρώνει την πρώτη εκλεγμένη Επιτροπή Αγώνα.
Ανάλογες εξελίξεις έχουμε στην Ιατρική και στη Φιλοσοφική και σε άλλες σχολές. Οι εκλογές γίνονται στις 20 Νοέμβρη, χωρίς να έχουν τηρηθεί οι αναγκαίες εγγυήσεις για αδιάβλητες εκλογές.
Στη Νομική Σχολή 1.500 φοιτητές συγκεντρώθηκαν για να ψηφίσουν και, αφού αντιπάλεψαν τις αθλιότητες, ενέκριναν ψήφισμα διαμαρτυρίας και με μπροστάρη τη 10μελή Επιτροπή τους ετοιμάζονται ν’ αποχωρήσουν. Εκείνη τη στιγμή ασφαλίτες και τραμπούκοι τούς έκλεισαν μέσα στη Σχολή, όπου με την ανοχή των πρυτανικών Αρχών μπήκε η Αστυνομία κι έγινε μακελειό.
Αυτή η μέρα έκλεισε με μαζική διαδήλωση μέχρι το Πολυτεχνείο, με συνθήματα «κάτω η Χούντα», «ελεύθερες εκλογές» κ.ά.
Το φοιτητικό κίνημα έχει αρκετά δυναμώσει και προετοιμάζεται για κλιμάκωση του αγώνα.
Με επίκεντρο το λεγόμενο Καταστατικό Χάρτη Παιδείας που επιχειρεί να επιβάλει αιφνιδιαστικά η Χούντα, ξεκινάει νέος κύκλος μαζικών διαμαρτυριών και απεργίες, ενώ δυναμώνει το κύμα συμπαράστασης. Το σύνθημα «συμπαράσταση, λαέ» συγκλονίζει όλη τη χώρα.
Η Χούντα κλιμακώνει τον πόλεμο ρίχνοντας στην ουσία λάδι στη φωτιά. Την Τρίτη 13.2.1973, με το φασιστικό διάταγμα 1347, αποφάσισε να διακόψει την αναβολή στράτευσης και προχωρά στην επιστράτευση πρωτοπόρων φοιτητών. Την επόμενη μέρα, την Τετάρτη 14.2.1973, στο Πολυτεχνείο γίνεται μεγάλη συγκέντρωση με αίτημα την ανάκληση του φασιστικού διατάγματος. Επεμβαίνει βίαια η Αστυνομία. Μέσα και γύρω από το Πολυτεχνείο διεξάγονται φονικές μάχες. Γίνονται πολλές συλλήψεις. Παραπέμπονται σε δίκη 11 φοιτητές κι επιστρατεύονται άλλοι 37, μέλη των εκλεγμένων Επιτροπών Αγώνων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες παραιτείται η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου. Η μέρα αυτή, Τετάρτη 14.2.1973, θα μείνει ως «Ματωμένη Τετάρτη», ως μέρα βίας και φασιστικής αγριότητας.
Η Αντι-ΕΦΕΕ καλεί το φοιτητικό κόσμο σε μαζική διαμαρτυρία με συνθήματα «γενική απεργία», «η επιστράτευση δε θα περάσει».
Την Παρασκευή 16 Φλεβάρη του 1973 συγκεντρώνονται στη Νομική 3.000 και πάνω φοιτητές απ’ όλες τις σχολές του Πανεπιστημίου και του Πολυτεχνείου, κηρύσσουν γενική απεργία και δίνουν τον όρκο του φοιτητή:
«Εμείς, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες των ΑΕΙ, ορκιζόμαστε στ’ όνομα της Ελευθερίας ν’ αγωνιστούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, του πανεπιστημιακού ασύλου, της ανάκλησης όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων. Ορκιζόμαστε αλληλεγγύη σ’ όλο το φοιτητικό κόσμο της Ελλάδας που βασανίζεται. Η βία και η τρομοκρατία δε θα περάσουν.»
Αυτή η συγκέντρωση έκλεισε με μαζική διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, με συγκρούσεις και συλλήψεις. Επιστρατεύονται άλλοι 51 συνδικαλιστές φοιτητές απ’ όλες τις σχολές.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες εκδηλώνεται η κατάληψη της Νομικής σα σήμερα πριν 50 χρόνια. Διαβάζω το παρακάτω απόσπασμα από ζωντανή περιγραφή από την Πανσπουδαστική Νο. 5 του Φλεβάρη του 1973:
«Οι δύο μέρες 22 και 23 του Φλεβάρη θα μείνουν στην ιστορία του φοιτητικού κινήματος σαν μέρες ηρωισμού και αυτοθυσίας, μέρες ενότητας και συντονισμένης δράσης. Τα περήφανα σπουδαστικά νειάτα καταλαμβάνουν για 48 ώρες το κτίριο της Νομικής, έδειξαν πόση δύναμη και θάρρος έχουν όταν υπερασπίζουν ενωμένοι τα αιτήματά τους που με τόση βία και αυθαιρεσία έχει καταπνίξει η φασιστική Χούντα. 48 ώρες σ’ ένα κτίριο 4.000 αδούλωτες ψυχές διακήρυξαν περίτρανα τον όρκο τους στο όνομα της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Και ο ελληνικός λαός άκουσε, είδε και κατέβηκε σύσσωμος να συμπαρασταθεί στα παιδιά του και στο δίκαιο αγώνα τους.
Το κτίριο καταλήφθηκε στις 6 η ώρα, το απόγευμα της Τετάρτης. Οι φοιτητές έκλεισαν αμέσως τις πόρτες, τις στέριωσαν με θρανία, με σακκιά γεμάτα τσιμέντα, με σωλήνες νερού και τις κάρφωσαν με ξύλα. Τοποθέτησαν αμέσως φρουρούς, που άλλαζαν με βάρδιες, όρισαν επιτροπές ασφάλειας, φαρμακευτικής περίθαλψης κλπ. Έξω από την είσοδο Σόλωνος είχαν μαζευτεί 50 εκοφίτες που φώναζαν και απειλούσαν τους γονείς που ζητούσαν να δουν τα παιδιά τους. Βρίζαν και λέγαν: “Βλέπετε το νέο ΕΑΜ; Μη φωνάζετε, γιατί θα σας σκοτώσουμε.” Μέσα στο κτίριο φοιτητές της Ιατρικής έδιναν τις πρώτες συμβουλές για να αποφευχθούν τυχόν συμπτώματα από την πείνα. Ηλεκτρολόγοι, οι μηχανολόγοι, έφτιαξαν ειδικές μικροφωνικές εγκαταστάσεις και προμήθευσαν τις επιτροπές με τηλεβόες. Αμέσως μοιράστηκαν τα τσιγάρα και τα τρόφιμα, που υπήρχαν, σε όλους. Οι φοιτητές πήραν τα κλειδιά από το θυρωρό, άνοιξαν τα γραφεία των καθηγητών και έβαλαν εκεί τους αρρώστους. Έφτιαξαν τα μεγάλα πανό σε κομμάτια από χαρτόνι και τα τοποθέτησαν στην ταράτσα του κτιρίου.
Το βράδυ οι φοιτητές πριν κοιμηθούν τραγούδησαν και χόρεψαν στην ταράτσα το χορό του Ζαλόγγου, «εμείς οι μαύροι κλέφτες» και άλλα τραγούδια της λευτεριάς. Κάτω, γύρω από το κτίριο, στους δρόμους και στα στενά έμειναν ξάγρυπνοι χιλιάδες φοιτητές και απλοί άνθρωποι του λαού, συμπαράσταση στους κλεισμένους αγωνιστές.
Το πρωί το εγερτήριο σήμανε νωρίς. Στις 6 ήταν όλοι στο πόδι. Ανέβηκαν στην ταράτσα, σήκωσαν τη σημαία και χαιρέτησαν όλους αυτούς που στάθηκαν κοντά τους την πρώτη νύκτα. Στο μεταξύ επιτροπές από γονείς, ιερωμένους και φοιτητές προσπάθησαν να περάσουν μέσα με τρόφιμα, αλλά τα φασιστικά όργανα τους εμπόδισαν. Οι κάτοικοι των απέναντι πολυκατοικιών πέταγαν στα παιδιά φρούτα, καραμέλες και τσιγάρα.
Στις 7 της άλλης μέρας οι φοιτητές εγκατέλειψαν το κτίριο και πρωτοστάτησαν στη μεγαλειώδη διαδήλωση φοιτητών-λαού στους δρόμους της Ακαδημίας, Πανεπιστημίου, Κάνιγγος, Ομόνοια, Πατησίων. 30.000 λαού διαδήλωνε την απόφασή του να συνεχίσει τον αγώνα για δημοκρατία και λευτεριά φωνάζοντας: “Ψηλά το κεφάλι, λαέ”, “συμπαράσταση, λαέ”, “ελευθερία”, “ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός”, “κάτω η επιστράτευση” κ.ά. Οργανωμένα τάγματα ΕΣΑτζήδων, ΛΟΚατζήδων και καθαρμάτων του υποκόσμου επιτέθηκαν με λύσσα ενάντια στο λαό. Κρατώντας αλυσσίδες, ζώνες, γκλοπς, σιδερένιες γροθιές και υποκόπανους επιδόθηκαν σ’ ένα όργιο βίας, χύνοντας στους δρόμους της Αθήνας το αίμα του περήφανου λαού της. Υπάρχουν εκατοντάδες βαρειά τραυματισμένοι και μερικοί ετοιμοθάνατοι. Η 23 του Φλεβάρη θα μείνει στην Ιστορία σαν φωτεινό ορόσημο, σαν μέρα που το αγωνιστικό φρόνημα των φοιτητών και όλου του λαού νίκησε τη βία.»
Μετά την κατάληψη της Νομικής, ο αγώνας φούντωσε για τα καλά. Έκλεισε η ακαδημαϊκή χρονιά ’72-’73 με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η Νομική είχε ανοίξει το δρόμο.