Ενας ακόμη ιμπεριαλιστικός πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ο ιρακινός λαός ανθίσταται στους πάνοπλους Αμερικανούς και Βρετανούς εισβολείς με τα μέσα που έχει στη διάθεσή του.
Ο πόλεμος αυτός, που ερημώνει την ιστορική γη της Μεσοποταμίας, το λίκνο του ανθρώπινου πολιτισμού και πραγματικό παλίμψηστο λαών και πολιτισμών, αποκαλύπτει με ενάργεια πλευρές της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Αντίθετα με τις προηγούμενες ιμπεριαλιστικές επιθέσεις στη Γιουγκοσλαβία και στο Αφγανιστάν, δεν έγινε με τη -φανερή τουλάχιστον- συναίνεση όλων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων: οι δύο κυρίαρχες δυνάμεις μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο, η Γαλλία και η Γερμανία, με διαφορετικά συμφέροντα στη Μέση Ανατολή σε σχέση με τις ΗΠΑ, αντιτάχθηκαν κατ’ αρχήν στη διεξαγωγή του πολέμου. Το γεγονός αυτό αξιοποίησαν οι αστικές δυνάμεις στην Ελλάδα για να εντείνουν αυταπάτες σε λαϊκά στρώματα με χαμηλή πολιτική συνείδηση, σε σχέση με το ρόλο που μπορεί να παίξει η Ευρωπαϊκή Ενωση στο διεθνές σκηνικό, τη δυνατότητα να αναδειχτεί σε «αντίπαλο δέος» απέναντι στις ΗΠΑ.
Φυσικά, πολύ νωρίς έγινε φανερό το έωλο της συλλογιστικής: ήδη, η Ευρωπαϊκή Ένωση εύχεται ανοιχτά το γρήγορο τερματισμό του πολέμου (εννοείται με νίκη των «συμμαχικών δυνάμεων») ενώ όλες οι χώρες που τη συναπαρτίζουν ετοιμάζονται να μοιραστούν τη λεία από ένα μελλοντικό, κατεχόμενο Ιράκ. Ιδιαίτερες είναι οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης (η οποία μάλιστα ασκεί την προεδρία της ΕΕ γι’ αυτό το εξάμηνο). Η ελληνική πολιτική ηγεσία, εμφανιζόμενη επισήμως ως κατά του πολέμου, από την άλλη εκχωρεί «γην και ύδωρ» στους αποκαλούμενους συμμάχους, επικαλούμενη τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας. Οι αμερικανικές βάσεις στη Σούδα και στο Ακτιο έχουν από την πρώτη στιγμή τεθεί στην υπηρεσία των αμερικανών και βρετανών εισβολέων.
Από την άλλη πλευρά, θετικά είναι τα μηνύματα που έρχονται από την ανάπτυξη των φιλειρηνικών κινημάτων, τόσο στη χώρα μας όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και από την αξιοπρέπεια και την αντίσταση του μαχόμενου ιρακινού λαού. Ωστόσο, περισσότερο ίσως από ποτέ, μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια που ακολούθησαν τις αντεπαναστατικές ανατροπές των αρχών της προηγούμενης δεκαετίας, καθίσταται εμφανής η έλλειψη του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, ιδιαίτερα της ΕΣΣΔ, ως πραγματικού φιλειρηνικού αντίπαλου δέους στον ιμπεριαλισμό. Αυτό δεν ακυρώνει τη σημασία και τη σπουδαιότητα των λαϊκών κινημάτων που αναπτύσσονται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο και που θα καταστούν περισσότερο τελεσφόρα στο βαθμό που θα θέσουν ως στόχο τους την κατάληψη της εξουσίας προς όφελος της εργατικής τάξης.
Η ΚΟΜΕΠ, συμμετέχοντας στους προβληματισμούς για τα αίτια και τις πλευρές αυτού του πολέμου, δημοσιεύει στο παρόν τεύχος αρθρογραφία σχετική με την ανάπτυξη του μιλιταρισμού, ως εκδήλωση του ιμπεριαλιστικού συστήματος καθώς και με τα οικονομικά οφέλη που θα προκύψουν για τις μεγάλες επιχειρήσεις από τον πόλεμο στο Ιράκ. Στον καπιταλισμό όμως διεξάγεται ανειρήνευτος πόλεμος και σε καιρό ειρήνης, ενάντια στην εργατική τάξη, της οποίας οι όροι ζωής επιδεινώνονται διαρκώς. Στο παρόν τεύχος δημοσιεύεται αρθρογραφία που αναφέρεται στα συμπεράσματα από τη δράση του ΠΑΜΕ, καθώς και στη δράση της νεολαίας στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Πλευρές των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων θίγουν τα άρθρα σχετικά με τις εξελίξεις στην ιατρική εκπαίδευση στην Ελλάδα, το Γ΄ ΚΠΣ και τα δικαιώματα των γυναικών, το σύστημα υγείας στις ΗΠΑ, καθώς και για ζητήματα παιδείας.
Για να τιμήσει την επέτειο των 50 χρόνων από το θάνατο του Ι. Β. Στάλιν, η ΚΟΜΕΠ δημοσιεύει επιστολές των Στάλιν και Μολότωφ του 1948 προς τη γιουγκοσλαβική ηγεσία, με τις οποίες επισημαίνεται ο κίνδυνος του οπορτουνισμού.
Στο παρόν τεύχος τέλος, συνεχίζεται η δημοσίευση των εισηγήσεων από την ημερίδα του ΚΜΕ με θέμα: «Ο άμεσα κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής στο σοσιαλισμό και οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις» (Νοέμβρης 2002). Δημοσιεύονται επίσης τα τρέχοντα κομματικά ντοκουμέντα.