Η κοσμοθεωρία μας καθορίζει το μιλιταρισμό σαν ένα σύστημα μορφών και μεθόδων πολιτικής, οικονομικής και ιδεολογικής πάλης των εκμεταλλευτριών τάξεων, που αποβλέπει στην εξασφάλιση και εδραίωση της κυριαρχίας και των συμφερόντων τους, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, πριν απ’ όλα με τη χρήση της πολεμικής βίας.

Οι κοινωνικο-οικονομικές αιτίες του σύγχρονου μιλιταρισμού είναι οι αντιθέσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο ανώτατο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό, όπου οξύνονται τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό των καπιταλιστικών χωρών. Προκύπτει δηλαδή ο μιλιταρισμός από την αναγκαιότητα πάταξης του εσωτερικού ταξικού και εξωτερικού εχθρού των αστικών τάξεων, το κυνήγι του κέρδους και υπερκέρδους από τις πηγές πρώτων υλών, από τις πωλήσεις των εμπορευμάτων της βιομηχανίας, και από την επένδυση κεφαλαίων.

Η αστική αντίληψη για το μιλιταρισμό τον περιορίζει στις στρατιωτικο-φασιστικές, στρατιωτικο-μοναρχικές και άλλης μορφής δικτατορίες, που στην εξωτερική πολιτική θέτουν ως μοναδικό σκοπό τους την προετοιμασία και τη διεξαγωγή των πολέμων. Βέβαια η αντίληψη αυτή εξαιρεί από τον παραπάνω ορισμό τη μορφή της αστικής δημοκρατίας, λες και αυτή δεν είναι μια από τις μορφές της δικτατορίας της αστικής τάξης. Ωστόσο, ο μιλιταρισμός δεν αφορούσε μόνο τη φασιστική Γερμανία, την προπολεμική Ιαπωνία, την Ιταλία κλπ. Ο μιλιταρισμός υπήρχε και υπάρχει στα ισχυρά κράτη της αστικής δημοκρατίας όπως οι ΗΠΑ, η Γαλλία, η Αγγλία και στις μικρές χώρες είτε εντάσσονται σε στρατιωτικούς συνασπισμούς είτε όχι. «Τώρα -έγραφε ο Β. Ι. Λένιν- η στρατιωτικοποίηση διεισδύει σε όλη την κοινωνική ζωή. Ο ιμπεριαλισμός είναι άγρια πάλη των μεγάλων δυνάμεων για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου, γι’ αυτό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει αναπόφευκτα στην παραπέρα στρατιωτικοποίηση όλων των χωρών, και των ουδέτερων και των μικρών»[1].

Η πιο χαρακτηριστική έκφραση του μιλιταρισμού είναι η «πολεμική οικονομία» που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστικές εξουσίες σε περίοδο πολέμου. Είναι μια μορφή της καπιταλιστικής οικονομίας εξ ολοκλήρου υποταγμένη στις απαιτήσεις του πολέμου. Ο Β. Ι. Λένιν ονόμαζε πολεμικό κρατικο-μονοπωλιακό καπιταλισμό το σύστημα των κρατικών παραγγελιών, την αυστηρή ρύθμιση της παραγωγής και της κατανάλωσης της κοινωνίας, κλπ., τη χρησιμοποίηση όλου του μηχανισμού των κρατικών μέσων επιρροής στο προτσές της καπιταλιστικής αναπαραγωγής με σκοπό την προσαρμογή της στις απαιτήσεις του πολέμου. «Για να μιλήσουμε πιο απλά και πιο καθαρά» είναι «στρατιωτικό κάτεργο για τους εργάτες, στρατιωτική περιφρούρηση των κερδών των καπιταλιστών»[2].

Ο μιλιταρισμός είναι έκφραση του παρασιτικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής στο στάδιο του ιμπεριαλισμού και στην κρατικο-μονοπωλιακή του βαθμίδα ανάπτυξης.

Στην εποχή μας ο μιλιταρισμός και το κυνήγι των εξοπλισμών πήραν τεράστιες διαστάσεις. Πιο συγκεκριμένα ο μιλιταρισμός συνδέεται αδιάρρηκτα με τις μεγάλες κυβερνητικές παραγγελίες προς τις μεγάλες εταιρίες παραγωγής και προμήθειας οπλικών συστημάτων, αεροπλάνων, πυραύλων κλπ., με τις δαπάνες συντήρησης των ενόπλων δυνάμεων, καθώς επίσης και με τη δημιουργία τεράστιων στρατηγικών αποθεμάτων. Τυπικά και ουσιαστικά οι στρατιωτικές δαπάνες είναι αντιπαραγωγικές, είναι μια καθαρή σπατάλη του πλούτου που δημιουργούν οι εργαζόμενοι. Σύμφωνα με τον Καρλ Μαρξ: «Από άμεση οικονομική άποψη είναι το ίδιο σαν να πετάει το έθνος στη θάλασσα ένα μέρος του κεφαλαίου του»[3].

Ο μιλιταρισμός εκδηλώνεται με δύο βασικές μορφές που αποτελούν τη «ζωντανή εκδήλωση» του καπιταλισμού.

Ο μιλιταρισμός και ο πόλεμος χαρακτηρίζουν τις εξωτερικές σχέσεις των καπιταλιστικών κρατών. Μέχρι το 19ο αιώνα οι πόλεμοι είχαν σχετικά περιορισμένη οικονομική βάση και διεξάγονταν κατά κανόνα από ολιγάριθμους επαγγελματίες στρατιωτικούς. Από το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα και κυρίως του 20ού αιώνα οι πόλεμοι απαιτούν μεγάλη υπερένταση της οικονομίας των εμπόλεμων κρατών και την επιστράτευση εκατομμυρίων ανθρώπων.

Από το 3.600 π.Χ. μέχρι το 1980 έγιναν 14.550 μικροί και μεγάλοι πόλεμοι, περιλαμβανόμενοι και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι (Α΄ και Β΄). Στους πολέμους αυτούς σκοτώθηκαν, πέθαναν από την πείνα και από τις διάφορες επιδημίες 3,6 δισ. άνθρωποι[4]. Π.χ. μόνο στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων αιώνων οι απώλειες των ευρωπαϊκών χωρών ανήλθαν: Το 17ο αιώνα σε 3,3 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, το 18ο αιώνα σε 5,4 εκατομμύρια, το 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα (ως τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο) πάνω από 9 εκατομμύρια και στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που εξοντώθηκαν στα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε πάνω από 50 εκατομμύρια άτομα. Οσον αφορά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο συμμετείχαν πάνω από 70 εκατομμύρια άτομα και στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο πήραν μέρος 110 εκατομμύρια άνθρωποι[5].

Σήμερα οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι προκαλούν ιδιαίτερα τεράστιες απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό και πρωτοφανείς καταστροφές.

Ο μιλιταρισμός χρησιμοποιείται και στο εσωτερικό σαν όπλο στα χέρια της μονοπωλιακής αστικής τάξης για την καθυπόταξη κάθε αντίστασης και αμφισβήτησης της κυριαρχίας της από την εργατική τάξη. Πράγματι, ο μιλιταρισμός είναι «όπλο που στα χέρια των κυρίαρχων τάξεων χρησιμεύει για την κατάπνιξη κάθε κινήματος (οικονομικού και πολιτικού) του προλεταριάτου»[6].

Αν στην πρώτη περίπτωση η μονοπωλιακή αστική τάξη προσπαθεί να πετύχει τους εξωτερικούς της σκοπούς με τη βοήθεια του στρατού, στη δεύτερη περίπτωση στο εσωτερικό της χώρας χρησιμοποιεί ακόμα και τις διάφορες αστυνομικο-πολιτικές δυνάμεις. Ομως, το γενικό και το κύριο μέτωπο και στις δύο μορφές του μιλιταρισμού είναι ο στρατός.

Οπως σημειώνει ο Β. Ι. Λένιν, ο αστικός στρατός «είναι το πιο αποστεωμένο όργανο υποστήριξης του παλιού καθεστώτος, το πιο γερό στήριγμα της αστικής πειθαρχίας, είναι όργανο προστασίας της κυριαρχίας του κεφαλαίου, διατήρησης και καλλιέργειας του πνεύματος της δουλικής υπακοής και υποταγής των εργαζομένων στο κεφάλαιο»[7].

Συνεπώς ο μιλιταρισμός και σήμερα αποτελεί το κυριότερο μέσο, με το οποίο η χρηματιστική ολιγαρχία προσπαθεί να καθυποτάξει την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους και να εξασφαλίσει την κυριαρχία της. Οσο θα υπάρχει ο ιμπεριαλισμός, ο μιλιταρισμός και οι πόλεμοι θα είναι αναπόφευκτοι. Περίτρανη απόδειξη γι’ αυτό είναι οι 19 πιο γνωστές στρατιωτικές επιθέσεις, επεμβάσεις και πραξικοπήματα που πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ - Αγγλία - Γαλλία, αλλά και το ΝΑΤΟ, από το 1981 μέχρι το 2001[8].

Από τις 20 Μάρτη 2003 είμαστε μάρτυρες του νέου εγκλήματος των ΗΠΑ και της Αγγλίας κατά της ανθρωπότητας με την έναρξη του βρώμικου πολέμου ενάντια στον Ιρακινό λαό.

Αποτελέσματα του μιλιταρισμού είναι:

Το διαρκώς αυξανόμενο μέρος της παραγωγής και των πρώτων υλών, που καταβροχθίζεται από τη μη παραγωγική πολεμική κατανάλωση ή μένουν νεκρά με τη μορφή τεράστιων στρατηγικών αποθεμάτων. Η υπερβολική διεύρυνση της πολεμικής παραγωγής συμβάλλει στη μείωση του μισθού εργασίας της εργατικής τάξης, στην καταστροφή της μικρομεσαίας αγροτιάς, στην καταλήστευση των καθυστερημένων και εξαρτημένων χωρών και στην αύξηση του εξωτερικού τους χρέους.

Η αύξηση της κρατικής κατανάλωσης. Ο γνωστός και μη εξαιρετέος Κέυνς εκτιμούσε την αύξηση της κρατικής κατανάλωσης σε όλες τις μορφές της, σαν ένα βασικό μέσο για την «αναζωογόνηση» της καπιταλιστικής οικονομίας. Η συνταγή αυτή του Κέυνς για τη ρύθμιση των οικονομικών κρίσεων «υπερπαραγωγής» εκτιμήθηκε δεόντως και χρησιμοποιήθηκε μεταπολεμικά από όλες τις κυβερνήσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών. Το ειδικό βάρος των κρατικών εξόδων στο εθνικό εισόδημα των καπιταλιστικών χωρών αυξήθηκε από 10-15% στην περίοδο μεταξύ του Α΄ και του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, στο 30-40% μεταπολεμικά. Ενα σημαντικό μέρος από τα κρατικά έξοδα αποτελούν οι αγορές εμπορευμάτων και υπηρεσιών για το στρατό. Η ιδιαίτερη ελκτική δύναμη της (εσωτερικής) κρατικής αγοράς προς τη μονοπωλιακή αστική τάξη καθορίζεται από τα παρακάτω χαρακτηριστικά γνωρίσματά της.

Η κρατική αγορά είναι εγγυημένη, είναι σίγουρη για τα πολεμικά μονοπώλια, γιατί καλύπτεται από τα κονδύλια του κρατικού προϋπολογισμού. «Οταν οι καπιταλιστές δουλεύουν για την άμυνα, δηλαδή για το κράτος, αυτό πια -ολοφάνερα- δεν είναι «καθαρός» καπιταλισμός, αλλά μια ιδιαίτερη μορφή εθνικής οικονομίας... Ο καπιταλιστής όμως, που «δουλεύει» για την άμυνα, δε «δουλεύει» καθόλου για την αγορά, αλλά εκτελεί παραγγελίες του κράτους και, μάλιστα, σχεδόν πάντα, με χρήματα που παίρνει σαν δάνειο από το κράτος»[9].

Η κρατική αγορά είναι εξαιρετικά επικερδής αγορά, όπου δεν υπάρχει καμιά ισοδύναμη ανταλλαγή μεταξύ του κράτους και των πολεμικών μονοπωλίων. Συνήθως, το κράτος πληρώνει με το παραπάνω την κάθε παραγγελία του στις πολεμικές βιομηχανίες μέσω των μονοπωλιακά υψηλών τιμών των μονοπωλίων. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των ΗΠΑ. Πολλούς μήνες πριν από την έναρξη του πολέμου κατά του Ιράκ, (20.03.2003), το ύψος των συμβολαίων που υπογράφονταν καθημερινά από το Πεντάγωνο των ΗΠΑ με τις διάφορες εταιρίες άμυνας και αεροδιαστημικής είναι εξαιρετικά υψηλό. Π.χ. «Μόνο στις 31 Ιούλη 2002, 117 δισεκατομμύρια δολάρια δόθηκαν για πυραύλους στο εργοστάσιο της Tucson Raytheon στην Αριζόνα, ένα συμβόλαιο 45 εκατομμυρίων κλείστηκε με την εταιρία του Τέξας για ενεργειακή βοήθεια, 32 εκατομμύρια διατέθηκαν για υλικά εγκατάστασης από την εταιρία Ford Worth του Τέξας, χωρίς να ξεχνά κανείς μια μικρή συμφωνία της τάξης των 17 εκατομμυρίων για αεροσκάφη από τη Boeing και τη Northtrop Grumman»[10].

Στις σύγχρονες συνθήκες, οι ΗΠΑ έχουν μετατραπεί σε χώρα μιας τερατωδώς στρατιωτικοποιημένης οικονομίας. Ιδιαίτερα μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη του 2001, οι ΗΠΑ βρήκαν ό,τι τους έλλειπε: το «νομιμοποιητικό πλαίσιο» για την περαιτέρω επέκταση και ανανέωση του στρατιωτικού τους οπλοστασίου.

Η κυβέρνηση Μπους προχώρησε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην αύξηση των αμυντικών δαπανών των ΗΠΑ. Το άμεσο αποτέλεσμα είναι σήμερα ο «αμυντικός προϋπολογισμός των ΗΠΑ να αντιστοιχεί σε ποσοστό 45% περίπου των αμυντικών δαπανών του συνόλου των 189 κρατών του πλανήτη, και να επιτρέπει στην υπερδύναμη να δαπανά διπλάσια από ό,τι οι άλλοι εταίροι της στο ΝΑΤΟ μαζί»[11]. Εξαιτίας της ποιοτικής διαφοράς των εξοπλισμών: «Τα 24.000 $ ανά στρατιώτη που δαπανούν οι ΗΠΑ μόνο για την ανάπτυξη νέων συμβατικών οπλικών συστημάτων, είναι ποσό εξαπλάσιο του μέσου όρου των ευρωπαϊκών χωρών»[12].

Οι στρατιωτικές δαπάνες των χωρών μελών του ΝΑΤΟ ακολουθούν μια ανοδική πορεία, με αποτέλεσμα να έχουν φτάσει σήμερα σε αστρονομικά μεγέθη:

Στρατιωτικές δαπάνες (1980-1999)(εκατ. $ -σταθερές τιμές 1990)

Πηγή: Δελτίο ΝΑΤΟ, Νο 2. Απρίλιος-Ιούνιος 2000.

* Κατ’ εκτίμηση.

Σήμερα διανύουμε την περίοδο του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», «που, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, περιλαμβάνει μια δραματική αύξηση των αμερικανικών στρατιωτικών δαπανών και δραστηριοτήτων, ανανέωση του στρατιωτικού οπλοστασίου, μεταπολεμικά συστήματα ανάλογα των νέων στρατηγικών αναγκών, πολιτική πίεση προς τους εταίρους του ΝΑΤΟ για την αύξηση των σχετικών τους προϋπολογισμών και βέβαια, αλλαγή του στρατιωτικού δόγματος των ΗΠΑ»[13].

Ο επικεφαλής του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου του Λευκού Οίκου, Λόρενς Λίντσεϊ δήλωσε ότι το πακέτο των εξόδων του πολέμου μπορεί να φτάσει στο 2% του σημερινού ΑΕΠ των ΗΠΑ (περίπου 200 δισ. δολάρια)[14].

Το κόστος των πολέμων για τις ΗΠΑ(σε δισ. δολάρια ΗΠΑ, σε τιμές 2002)[15]

Ο πρώτος πόλεμος κατά του Ιράκ το 1991, με την επωνυμία «Καταιγίδα της Ερήμου», σύμφωνα με άλλη πηγή, στοίχισε 61,1 δισ. δολάρια. Από αυτά πλήρωσαν οι ΗΠΑ μόνο 7,4 δισ., τα υπόλοιπα τα μοιράστηκαν στο μεγαλύτερο μέρος η Σαουδική Αραβία, το Κουβέιτ, η Ιαπωνία και η Γερμανία (η οποία πλήρωσε 18 δισ. μάρκα[16]).

Σχετικά με τις πιέσεις των Αμερικανών για γενναία αύξηση των προϋπολογισμών στις χώρες του ΝΑΤΟ, ο κύριος Παπαντωνίου είπε ότι: «Η Ελλάδα ακόμα και με το 4% του ΑΕΠ στις αμυντικές δαπάνες θα ξοδεύει υπερδιπλάσια σε σχέση με όλες τις υπόλοιπες χώρες. Οι δαπάνες μας είχαν φτάσει σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδα. Τώρα, απλώς, θα είμαστε σε υψηλά επίπεδα. Θα φύγει δηλαδή το «πάρα πολύ υψηλά»[17].

Μέσα σε αυτή τη λογική εκπονήθηκε από την κυβέρνηση Σημίτη, και το Ενιαίο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Ανάπτυξης και Εκσυγχρονισμού (ΕΜΠΑΕ) των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, για την πενταετία 1996-2000, το συνολικό ύψος του οποίου ανέρχεται στα 11,7 δισ. ευρώ, το οποίο στην πλήρη υλοποίησή του αναμένεται ότι θα αγγίξει τα 20,5 δισ. ευρώ[18].

Εδώ έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

Πρώτο, την «Καταιγίδα της Ερήμου» στο Ιράκ την πλήρωσαν κατά 90% άλλοι. Οι ΗΠΑ έβαλαν άλλες χώρες «να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά».

Και δεύτερον, κέρδισαν από πάνω και 200 δισ. δολάρια τα μονοπώλια των ΗΠΑ.

Ο μιλιταρισμός των καπιταλιστικών χωρών και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι που διοργανώνουν και διεξάγουν σήμερα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και συνασπισμοί -ΗΠΑ, Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ - είναι μια από τις σπουδαιότερες μορφές και μέθοδες εξασφάλισης υπερκερδών για τα μονοπώλια, ταυτόχρονα σημαίνουν ληστρικό αφανισμό πλήθους ανθρώπων και τεράστιες υλικές απώλειες.

Ενα σημαντικό δυναμικό της βιομηχανίας των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών με πρώτες τις ΗΠΑ απασχολείται με την εκπλήρωση των κρατικών πολεμικών παραγγελιών και προμηθειών. Στον τομέα της βιομηχανίας έχουν δημιουργηθεί μερικά από τα μεγαλύτερα μονοπώλια τα οποία εξειδικεύονται βασικά και κύρια στην παραγωγή πολεμικών προϊόντων.

Η πολεμική βιομηχανία των ΗΠΑ είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο και κυριαρχεί σε οπλικά συστήματα υψηλής τεχνολογίας. Π.χ. από τις 10 μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες στον κόσμο οι 7 είναι αμερικανικές, όπως: η Λόκχιντ Μαρτίν, η Boeing, η Raytheon, η Northrop Grumman, η General Dynamics με πωλήσεις το 2000 της τάξης των 66.110 εκατ. δολαρίων. Οι υπόλοιπες τρεις (3) είναι ευρωπαϊκές: η BAE Systems, η EADS και η Thales με πωλήσεις όπλων το 2000 της τάξης των 24.900 εκατ. δολαρίων.

Οι 100 μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες του κόσμου (πλην της Ρωσίας και της Κίνας) είχαν το 2000 συνολικές πωλήσεις όπλων της τάξης των 157 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Από αυτές τις 100, οι 43 ήταν αμερικανικές με πωλήσεις όπλων που ανέρχονταν περίπου στα 94,6 δισεκατομμύρια δολάρια, ήτοι το 60% του συνολικού τζίρου των 100 μεγαλύτερων πολεμικών βιομηχανιών[19].

Οι στρατιωτικές δαπάνες των ΗΠΑ ήταν κατά 61,2% μεγαλύτερες από το άθροισμα των στρατιωτικών δαπανών και των 15 μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κατά 15,6% υψηλότερες των αθροισμένων συνολικών πολεμικών δαπανών της Ρωσίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γερμανίας, της Κίνας και της Ιταλίας μαζί[20] (βλέπε το σχετικό πίνακα).

Οι χώρες με τις υψηλότερες στρατιωτικές δαπάνες(δισ. $ και τιμές 1998)

Πηγή: «Εξπρές», 30.3.2002.

Η στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και η ενίσχυσή της ως ένας άλλος πόλος του ιμπεριαλισμού έχουν τεθεί επί τάπητος. Η τάση αυτή εντάσσεται μέσα στα γενικότερα πλαίσια της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, της παραπέρα στρατιωτικοποίησης των διεθνών σχέσεων στις συνθήκες της Νέας Τάξης.

Οπως δήλωσε ο Ελληνας υπουργός για την άτυπη σύνοδο των υπουργών Αμυνας που έγινε πρόσφατα στην Αθήνα, συζητήθηκε το πρόβλημα «της χρηματοδότησης επενδύσεων Αμυνας από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός ενιαίου ευρωπαϊκού φορέα εξοπλισμών». Και, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Πολιτικής Αμυνας και Ασφάλειας (ΕΠΑΑ), «η αντιμετώπιση της διεθνούς τρομοκρατίας, το ζήτημα ανάπτυξης ευρωπαϊκών δυνατοτήτων για τη διαχείριση κρίσεων στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού Σχεδίου Δυνατοτήτων Δράσης και η επιχειρησιακή ετοιμότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προκειμένου να αναλαμβάνει δράσεις σε χώρες, όπως π.χ. η FYROM»[21].

Εδώ αξίζει τον κόπο να σημειώσουμε τους στενούς δεσμούς των κυβερνητικών παραγόντων με τα μονοπώλια σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Μια από τις αποδείξεις γι’ αυτό είναι ορισμένοι υπουργοί και παράγοντες της σημερινής κυβέρνησης των ΗΠΑ. Ενδεικτικά αναφέρουμε, ότι:

‰ Ο νυν πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους ήταν από τους πιο γνωστούς Τεξανούς επιχειρηματίες στον κλάδο των πετρελαίων αν και όχι από τους πιο επιτυχημένους. Η οικογενειακή του εταιρία «ARBUSTO» έφτασε το 1984 στο χείλος της καταστροφής και μπροστά στον κίνδυνο της πτώχευσης, συγχωνεύτηκε με την εταιρία «SPECTRUM 7». To 1986 η SPECTRUM 7 εξαγοράστηκε από την εταιρία HARKEN και ο Μπους έγινε μέλος της διοίκησης της HARKEN με μισθό 120.000 δολάρια. Στη θέση αυτή παρέμεινε ως την ημέρα που εκλέχτηκε για πρώτη φορά στη Γερουσία.

‰ Ντικ Τσένεϊ: Αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, διευθύνων σύμβουλος, μέτοχος της Halliburton (αποδοχές ετησίως 35,1 εκατ. δολάρια, 500.000-1.000.000 δολάρια προθεσμιακές αποζημιώσεις, 1-5 εκατ. δολάρια μετρητά σε μπόνους). Διευθυντής της πολυεθνικής Procter και Gamble (250.001-500.000 μέτοχος και περιορισμένος αριθμός χρεογράφων). Διευθυντής της Brown και Root Saudi Limited Co. Χωρίς να είναι γνωστές οι τυχόν αποδοχές. Μέτοχος της πετρελαϊκής Andarko Petroleum. Μισθός αλλά και 250.001-500.000 σε προθεσμιακά χρεόγραφα.

‰ Λιν Τσένεϊ: σύζυγος του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, είναι διευθύντρια της Λόκχιντ Μαρτίν, όπου λαμβάνει περιορισμένες αποδοχές 500.000-1.000.000 δολάρια[22].

‰ Κόλιν Πάουελ: Υπουργός Εξωτερικών στρατηγός ε.α., μέτοχος της General Dynamic, όπου κατέχει από 1 έως 5 εκατ. δολάρια σε χρεόγραφα, τιμητικό μέλος ως ομιλητής του ομίλου Carlyle Group, όπου λαμβάνει 100.000 δολάρια. Τιμητικό μέλος των Arthour Andersen, General Electric Power Systems όπου λαμβάνει 59.500 δολάρια από κάθε μια και διευθυντής της Gulfstream Aerospace θυγατρικής της General Dynamic με αποδοχές 5.000 δολαρίων[23].

‰ Ο Ντόναλντ Ράμσφελντ: υπουργός Αμυνας, διευθυντής Gillead Sciences, επιχείρησης που δραστηριοποιείται στον τομέα της βιοτεχνολογίας όπου κατέχει σε χρεόγραφα μέχρι και 30 εκατ. δολάρια. Διευθυντής της Asea Brown Boveri LMD (στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας) με αποδοχές 148.020 δολάρια, περιορισμένος εταίρος στην SCF-III L.P. (ενεργειακός τομέας) με αποδοχές 17.000, διεθυντής της Gulfstream Aerospace (τώρα πια θυγατρική της General Dynamic) που ειδικεύεται στην κατασκευή υπερηχητικών, αλλά και αεροσκαφών «ειδικών αποστολών», που συνήθως πωλούνται σε κυβερνήσεις για στρατιωτική χρήση, με αποδοχές 5.000 δολάρια[24]. Είναι γνωστός ακόμα και για τις εξαγωγικές του δραστηριότητες της επιχείρησης Occidental στο Ιράκ, με απαγορευμένες χημικές και βιολογικές ουσίες. Αλλωστε, σύμφωνα με τα πρακτικά της Επιτροπής ακροάσεων του Κογκρέσου (20.9.2002) κατά την περίοδο 1983-1988, η Occidental εξήγαγε στο Ιράκ επισήμως εκατοντάδες φορτία με βιολογικές και χημικές πρώτες ύλες, που αποτελούν τη βάση παραγωγής όπλων μαζικής καταστροφής[25].

‰ Πολ Γούλφοβιτς: υφυπουργός Αμυνας, Πρόεδρος εξ ημισείας στη Nunn- Wolfowits Task Force, Hughes Electronics με αποδοχές ύψους 300.000 δολάρια. Σύμβουλος της Northrop Grumman 6.000 σε πληρωμές, σύμβουλος της πετρελαϊκής BP Amoco, 100.000 σε πληρωμές, πρώτος αντιπρόεδρος της General Dynamic, χωρίς να είναι γνωστές οι αποδοχές του[26].

‰ H Κοντολίζα Ράις, σύμβουλος του προέδρου Μπους για θέματα Ασφαλείας, αρχιτέκτονας της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας» και συντάκτης του νέου «δόγματος ασφαλείας των ΗΠΑ».Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της πετρελαϊκής βιομηχανίας CHEVRON, 250.000 - 500.000, καθώς και περιορισμένος αριθμός χρεογράφων[27].

‰ Ο Ντόναλντ Εβανς είναι προσωπικός, παλιός φίλος του προέδρου Μπους. Παρέμεινε επί 25 χρόνια στη θέση του διευθύνοντα συμβούλου της TOM BROWN, μιας εταιρίας πετρελαίων και φυσικού αερίου με περιουσιακά στοιχεία πάνω από 1,2 δισ. δολάρια. Ηταν, επίσης, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρίας TMBR, η οποία ασχολείται με την εξόρυξη πετρελαίου και αερίου. Ο Εβανς ήταν ο οικονομικός υπεύθυνος της προεκλογικής καμπάνιας του Τζορτζ Μπους για την Προεδρία και διακρίθηκε ιδιαιτέρως, φέρνοντας στο ταμείο του υποψήφιου προέδρου 100 εκατομ. δολάρια, τα οποία κατά ένα μεγάλο μέρος προήλθαν από τις χορηγίες των πετρελαϊκών εταιριών τις οποίες γνώριζε πολύ καλά.

‰ Η τοποθέτηση της Γκέιλ Νόρτον στη θέση της υπουργού Εσωτερικών προκάλεσε την έντονη αντίδραση των περιβαλλοντικών οργανώσεων των ΗΠΑ. Η Νόρτον ως δικηγόρος των πετρελαϊκών εταιριών DELTA PETROLEUM είχε αναλάβει να αποδείξει στο Δικαστήριο ότι οι πελάτες της δεν ευθύνονται για τη μόλυνση της περιοχής των δραστηριοτήτων τους, παρά τις επιστημονικές μελέτες που αποδείκνυαν τη μόλυνση δεκάδων κατοίκων από μόλυβδο και πολλών παιδιών. Η ίδια ήταν πρόεδρος της οργάνωσης «Ρεπουμπλικάνοι Υπερασπιστές του Περιβάλλοντος» η οποία χρηματοδοτήθηκε από μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, όπως η αυτοκινητοβιομηχανία FORD και ο πετρελαϊκός γίγαντας BP AMOCO[28].

‰ Ρίτσαρντ Περλ: πρώην υφυπουργός στις κυβερνήσεις Ρόναλντ Ρήγκαν, μέλος γνωστών αμερικανικών ινστιτούτων χάραξης πολιτικής, πρώην διευθυντικό στέλεχος της εταιρίας «Trireme Partners L.P.», που πραγματοποιεί επενδύσεις στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας, διευθυντικό στέλεχος της «Τζερούσαλεμ Πόστ», κατείχε θέση σε τηλεπικοινωνιακή εταιρία και είχε εγκρίνει την πώληση της εταιρίας Global Crossing σε όμιλο Ασιατικών εταιριών που διατηρεί ισχυρούς δεσμούς με την Κίνα παρά την εναντίωση του Πενταγώνου και της Επιτροπής Ξένων Επενδύσεων. Πρόσφατα εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί από την άμισθη θέση του προέδρου του Συμβουλίου Αμυντικής Πολιτικής του Πενταγώνου[29].

Η σημερινή κυβέρνηση των ΗΠΑ με επικεφαλής τον Μπους γιο, ουσιαστικά αποτελεί ένα «Καρτέλ» εργολάβων που μοίρασαν ήδη την «πίτα» από την επίθεση τους κατά του Ιράκ. Κάνουν το λογαριασμό τους χωρίς τον ξενοδόχο.

Κύριοι εκφραστές της PAX-AMERICANA αποτελείται από τον αντιπρόεδρο Τσένεϊ και το επιτελείο του ως το Πεντάγωνο. Κατά μια περίεργη σύμπτωση - είναι τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες εταιρίες που μέχρι πρόσφατα, ακόμα και κατά την περίοδο του εμπάργκο, ήταν οι προνομιακοί εταίροι του Ιρακινού καθεστώτος.

Ανάμεσα στις εταιρίες που φέρονται ότι έχουν εξασφαλίσει ήδη μερίδιο στην επιχείρηση ανασυγκρότησης στη μετά Σαντάμ Χουσε?ν εποχή είναι:

‰ Η Halliburton: Είναι η εταιρία που διηύθυνε από το 1995-2000 ο αντιπρόεδρος Τσένεϊ. Η ίδια εταιρία ήταν μια από τις σημαντικότερες πηγές χρηματοδότησης του Ρεπουμπλικανικού κόμματος στις προεδρικές εκλογές του 2000. Εχει ήδη υπογράψει συμβόλαια ύψους 900 εκατομμυρίων δολαρίων[30].

‰ Η Brown και Root είναι θυγατρική της Halliburton.

‰ Η Carlyle Group, που διαθέτει 164 επιχειρήσεις και διευθυντικά της στελέχη είναι ο πατήρ Μπους και ο πρώην υπουργός Αμυνας Τζέιμς Μπέϊκερ, ενώ πρόεδρος του ομίλου είναι ο πρώην υφυπουργός Αμυνας Φρανκ Καρλούτσι. Στην Ευρώπη ο ίδιος όμιλος έχει για εκπρόσωπό του τον πρώην Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας Τζον Μέιτζορ.

Εντυπωσιακές είναι οι στενές σχέσεις των κυβερνητικών αξιωματούχων με την πολεμική βιομηχανία.

‰ Στη Λόκχιντ Μαρτίν είναι διευθυντικό στέλεχος και νομικός σύμβουλος ο Στίβεν Χάντλι - σύμβουλος του Λευκού Οίκου για θέματα Εθνικής Ασφαλείας. Από τη Λόκχιντ Μαρτίν προέρχονται οι κυβερνητικοί παράγοντες Πίτερ Τιτς, Γκόρντον Ινγκλαντ, Εβερετ Μπέκερ, Οτο Ράιχ, Νόρμαν Μινέτα, Μ. Τζάκσον και Λάρι Τζόνσον.

‰ Από τις τάξεις της Raytheon προέρχονται ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών Ρίτσαρντ Αρμιτάτζ και ο σύμβουλός του Σιν Ο’ Κίφι.

‰ Ρίτσαρντ Αρμιτέιτζ: πρόεδρος και εταίρος της Armitage Assoe L.L.P. κύριος σύμβουλος των εταιριών της αμυντικής βιομηχανίας Raytheon Boeing και Root, Science Application International, ενώ διετέλεσε και στα συμβούλια της Raytheon και Mantech. Αποδοχές 246.965. Επίσης, μέτοχος στις επιχειρήσεις General Electric, Coastal Cop (αμυντική βιομηχανία)[31].

‰ Από την εταιρία Northrop Grumman προέρχονται: Ο Ι. Λιούις Λίμπι, σύμβουλος του προέδρου Μπους, ο σύμβουλος του Πενταγώνου Ντοβ Ζακχίμ, ο Ντάγκλας Φέιθ, ο υφυπουργός Αμυνας Πολ Γούλφοβιτς, ο σύμβουλος του προέδρου Τζέιμς Ροχ και κυβερνητικοί σύμβουλοι Νέλσον Γκιπς και Σιν Ο’ Κίφι.

Τα πρωτοπαλίκαρα της αμερικανικής πολιτικής σκηνής, που οργάνωσαν την επίθεση στο Ιράκ, είναι και τα ιδρυτικά μέλη του Σχεδίου για το Νέο Αμερικανικό Αιώνα (Project for a New Century (PNAC).

‰ Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ντικ Τσένεϊ, ο Ι. Λιούϊς, επικεφαλής της ομάδας συμβούλων του αντιπροέδρου για τα θέματα ασφαλείας, ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, υπουργός Αμυνας και τέσσερις από τους βασικότερους συνεργάτες του Πενταγώνου: α) ο υφυπουργός Πολ Γούλφοβιτς, β) ο Ελιοτ Αμπρααμς, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, γ) ο Τζον Μπόλτον, γραμματέας του Υπουργείου Αμυνας, δ) ο Ρίτσαρντ Περλ που πρόσφατα παραιτήθηκε από πρόεδρος της Επιτροπής αμυντικής πολιτικής του Πενταγώνου.

‰ Ο Ράντι Σόνεμαν, πρόεδρος της «Επιτροπής για την Απελευθέρωση του Ιράκ», που ήταν βοηθός ως τα τέλη του 2001 του νυν υπουργού Αμυνας Ράμσφελντ.

‰ Ο Μπρους Τζάκσον, επικεφαλής του PNAC και πρώην αντιπρόεδρος της εταιρίας Lockheed-Martin. Ο Τζάκσον ήταν ο εμπνευστής του προεκλογικού προγράμματος των Ρεπουμπλικάνων στον τομέα της άμυνας και της εξωτερικής πολιτικής.

‰ Ο Γουίλιαμ Κρίσταλ, συνεργάτης του περιοδικού «Weekly Standard» του ομίλου FOX[32].

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν την ορθότητα της λενινιστικής θέσης, για μια «προσωπική ένωση» των τραπεζών με τη βιομηχανία» η οποία «συμπληρώνεται με την «προσωπική ένωση» αυτών ή εκείνων των εταιριών με την κυβέρνηση»[33].

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις αλλά και οι «συγκαλυμμένες» υπονομευτικές επιχειρήσεις των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ και των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ κατά των «ανεπιθύμητων» κυβερνήσεων και λαϊκών επαναστατικών κινημάτων στον κόσμο είναι αποτέλεσμα της ίδιας επεκτατικής πολιτικής των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Σήμερα, τα γεράκια των ΗΠΑ και των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ εξοπλισμένα σαν αστακοί κράζουν, απειλούν, δείχνοντας και διαφημίζοντας τα τρομερά τους όπλα της μαζικής καταστροφής, χωρίς να υπολογίζουν τους κατακλυσμούς του πυρωμένου σιδήρου και της φωτιάς που πρόκειται να εξοντώσουν εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια θύματα αθώων ανθρώπων. Αυτά που έγραφε ο Δ. Γληνός για τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, ισχύουν απολύτως από τις 20.03.2003 και για το μακελειό των ΗΠΑ - Αγγλίας και των άμεσων ή έμμεσων υποστηρικτών τους ενάντια στον Ιρακινό λαό. «Ολη η γη στέκεται τούτη τη στιγμή σε μια προσδοκία γεμάτη αγωνία και φρίκη. Ο αγέρας βουίζει από μια φοβέρα, όπως όταν έρχεται από μακρυά ένας σίφουνας, ένα μαύρο μπουρίνι, και έχει σκοτεινιάσει ο ουρανός και όλα τα πλάσματα της γης ανατριχιάζουν και δεν ξέρουν που να κρυφτούν. Ερχεται ο πόλεμος»[34].

Ο ιμπεριαλισμός ενεργώντας με το: «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δικαιολογεί τη χρήση όλων των θεμιτών και αθέμιτων μέσων για την επίτευξη των σκοπών του. Ο ψυχολογικός πόλεμος, η προπαγάνδα της παραπληροφόρησης και του ψεύδους έχουν την τιμητική τους και στο νέο βρώμικο και άδικο πόλεμο των ΗΠΑ-Αγγλίας κατά του Ιράκ. «Το ψέμα ποτέ δεν είχε τόσα στόματα, τόση στεντόρεια φωνή, τόση αναισχυντία»[35] όσο σήμερα.

Η βιομηχανία του ψεύδους άρχισε να λειτουργεί και σήμερα από τις πρώτες κιόλας μέρες της νέας αμερικανικής και βρετανικής εισβολής στο Ιράκ. Η παραπληροφόρηση δίνει και παίρνει. Αναφέρουμε δύο περιπτώσεις από τις πρώτες μέρες της επιδρομής.

Η πρώτη παραπληροφόρηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης από τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό των ΜΜΕ δημοσιοποιήθηκε ήδη, πριν ακόμα ξεκινήσουν οι βομβαρδισμοί του Ιράκ, από τους Αμερικάνους και τους Βρετανούς και συγκεκριμένα η είδηση ότι ο αντιπρόεδρος του Ιράκ Ταρέκ Αζίζ αυτομόλησε και παραδόθηκε στον κουρδικό τομέα ή ακόμη ότι σκοτώθηκε προσπαθώντας να διαφύγει. Η διάψευση έγινε δια του στόματος του ίδιου του Αζίζ από την τηλεόραση.

Η δεύτερη παραπληροφόρηση είναι το παράδειγμα βρετανικού δορυφορικού σταθμού, ο οποίος στις 20.03.2003 μετέδιδε κατά πόσο στο Διάγγελμα του Σαντάμ είδαμε τον ίδιο ή κάποιον από τους σωσίες του, συμπεραίνοντας ότι δεν επρόκειτο δήθεν για το Χουσεΐν, για να έρθει λίγο αργότερα η CIA να το διαψεύσει.

Το ίδιο συνέβη και στην «Καταιγίδα της Ερήμου» το 1991, όταν ο πατήρ Μπους και η αμερικανο-βρετανική προπαγάνδα της παραπληροφόρησης και του ψεύδους, «έπεισαν» την κοινή γνώμη ότι ο πόλεμος εκείνος ήταν τάχα απαραίτητος. Για του λόγου το αληθές παραθέτουμε μερικά παραδείγματα:

1. Σύμφωνα με το άρθρο στο «Εθνος της Κυριακής», οι ΗΠΑ αλλοίωσαν και παραποίησαν δορυφορικές φωτογραφίες για να πείσουν τη Σαουδική Αραβία, ότι το Ιράκ είχε συγκεντρώσει 250.000 στρατό και 1.500 τανκς στα σύνορα για να εισβάλει στη Σαουδική Αραβία. Επρόκειτο περί απάτης, όμως ο πατέρας Μπους πήρε την άδεια για να εγκαταστήσει την αμερικανική βάση στη Σαουδική Αραβία από όπου δεν πρόκειται να φύγει.

2. Τον Οκτώβρη του 1990 οι Αμερικανοί πολίτες είδαν να κάνει το γύρο του κόσμου μια απίστευτη ιστορία. Η Nayirah -κόρη του Κουβεϊτιανού πρέσβη στις ΗΠΑ- εμφανίστηκε στην Επιτροπή του Κογκρέσου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (ΕΚΑΔ) και κατέθεσε κλαίγοντας, μια προσωπική εμπειρία που δήθεν έζησε σε ένα νοσοκομείο του Κουβέιτ. Πιο συγκεκριμένα διηγήθηκε: «...ήμουν εθελόντρια νοσοκόμα στο νοσοκομείο Al Addan... όπου είδα με τα ίδια μου τα μάτια οπλισμένους Ιρακινούς στρατιώτες να μπαίνουν στο νοσοκομείο και να πηγαίνουν στο χώρο όπου βρίσκονταν τα πρόωρα μωρά, να παίρνουν τις θερμοκοιτίδες και να πετούν τα μωρά στο κρύο πάτωμα για να πεθάνουν»[36]. Οπως είναι γνωστό τώρα, η σφαγή στο Ιράκ των Αμερικανών και Αγγλων έγινε τρεις μήνες αργότερα (Γενάρης 1991).

3. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο πήρε την απόφαση 678 (11/1990) υπέρ της χρήσης «όλων των απαραίτητων μέσων» για να σταματήσει η κατάληψη του Κουβέιτ, η αντιπρόεδρος της Hill and Knowlton (HK) παρουσίασε «μάρτυρες» με ψεύτικα ονόματα, που αργότερα αποδείχτηκαν απατεώνες. Η ΗΚ παρουσίασε επίσης γκροτέσκο φωτογραφίες από τις «θηριωδίες» των Ιρακινών με πτώματα (αργότερα τα πτώματα αποδείχτηκαν κούκλες).

4. Η ΗΚ χειρίστηκε επίσης την καμπάνια κατά της ΛΔ Κίνας για τα γεγονότα που προκάλεσαν οι «αντιφρονούντες» το 1989, τη στιγμή που ο Γκορμπατσόφ βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη στη χώρα αυτή.

5. Ο Gary Xymel (βλ. Νο 3) χειρίστηκε την καμπάνια «απολύμανσης» του καθεστώτος Σουχάρτο της Ινδονησίας, το οποίο λίγα χρόνια πριν είχε σκοτώσει 200.000 (το 1/3 του πληθυσμού) κατοίκους του Ανατολικού Τιμόρ, γιατί ήθελαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους από την Πορτογαλία.

6. Ο ίδιος, ο Gary Xymel χειρίστηκε για την ΗΚ την καμπάνια «απολύμανσης» του καθεστώτος των Τούρκων σφαγέων, οι οποίοι στη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 βάλθηκαν να αφανίσουν τους Κούρδους καίγοντας 3.000 χωριά τους[37].

7. Ποιος μπορεί σήμερα να ξεχάσει τον περίφημο κορμοράνο με τα καλυμμένα από το πετρέλαιο φτερά του; Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να μάθει η ανθρωπότητα την αλήθεια, ότι το συγκεκριμένο πλάνο είχε στην πραγματικότητα τραβηχτεί στην καταστροφή που προκάλεσε το τάνκερ «Εξον Βαλντέζ» στην Αλάσκα.

Από το Διεθνές Ινστιτούτο Ερευνας για την Ειρήνη στη Σουηδία αποκαλύφθηκε πως τα αποδεικτικά «στοιχεία του Κ. Πάουελ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τον πόλεμο κατά του Ιράκ, ήταν μαζέματα από όλη τη δεκαετία του ’90. Οπως και η «Εκθεση» του Τ. Μπλερ για την ίδια υπόθεση ήταν διατριβή Ιρακινού φοιτητή, πριν ακόμα από τη δεκαετία του ’90[38].

Αυτά είναι τα ατράνταχτα αποδεικτικά «στοιχεία» των ΗΠΑ-Αγγλίας για την ιμπεριαλιστική εισβολή στο Ιράκ.

Σήμερα που έχουμε το νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του Ιράκ, πόσο επίκαιρα αντηχούν τα λόγια του Δ. Γληνού.

«Απάνω στον ανθό της νιότης, μα και άντρες και γέροι και νέες κοπέλες και γυναίκες και παιδιά και μωρά στις κούνιες ακόμη, σημαδεύονται από φρικτό θάνατο με ατσάλι, με μολύβι καυτό, με φωτιά, με αέρια αποπνικτικά που καίνε το πετσί ως το κόκαλο»[39].

Διατηρεί και σήμερα την επικαιρότητά της η προτροπή του Τσεχοσλοβάκου κομμουνιστή δημοσιογράφου Γιούλιους Φούτσικ, πριν τον απαγχονισμό του από τη χιτλερική γκεστάπο, προς όλους τους λαούς του κόσμου: «Ανθρωποι σας αγαπούσα. Επαγρυπνείτε»[40].