Η εμφάνιση της Αμερικής ως «κράτος-κακοποιός», που καταστρατηγεί διεθνείς συνθήκες οι οποίες θέτουν όρια στην καθιέρωση μιας «Pax Americana», συνεπάγεται την αύξηση των στρατιωτικών δαπανών. Το επίσημο δόγμα της κυβέρνησης Μπους είναι μια ευρύτερη στρατηγική επαναξιολόγηση που αποτελεί ποιοτική ρήξη με το παρελθόν. Τα κέντρα αποφάσεων εμφανίζονται ενωμένα (τουλάχιστον προς το παρόν) πίσω από την ωμότητα αυτών των νέων ιμπεριαλιστικών στρατηγικών. Το περιοδικό «Πυρηνική Πολιτική» (Nuclear Posture), η «Εθνική Στρατηγική για την Ασφάλεια» (National Security Strategy), η «Εθνική Στρατηγική για την Ασφάλεια της Πατρίδας» (National Strategy for Homeland Security), καθώς και οι διάφορες συστάσεις στον τομέα της στρατηγικής από ποικίλες επιτροπές και Think- tanks (δεξαμενές σκέψης) απορρίπτουν τον περιορισμό στην εξάπλωση πυρηνικών και χημικών όπλων και τάσσονται υπέρ του αντιθέτου, προωθούν τη μονομερή αντί της πολυμερούς συμμετοχής στις αποφάσεις, ενθαρρύνουν το μετασχηματισμό του διαστήματος σε θέατρο στρατιωτικών επιχειρήσεων υπό τις οδηγίες μιας ενοποιημένης διοίκησης (US Strategic Command) και επιδιώκουν τη μετατροπή των ΗΠΑ σε απόλυτο παγκόσμιο κυρίαρχο.
Ολες αυτές οι φιλοδοξίες παρουσιάστηκαν ήδη το 2000 σε μια αναφορά που εκδόθηκε από το (PNAC) «Σχέδιο για το Νέο Αμερικάνικο Αιώνα», έναν οργανισμό αποτελούμενο από στελέχη της μετέπειτα κυβέρνησης Μπους. Με τον τίτλο «ξαναχτίζοντας την άμυνα της Αμερικής» (Rebuilding America’s Defenses) αυτή η αναφορά δηλώνει ότι οι σημαντικότερες στρατιωτικές προτεραιότητες είναι: η αμερικανική στρατηγική υπεροχή, η δυνατότητα να «πολεμάς και να καταφέρνεις αποφασιστική νίκη ταυτόχρονα σε πολλά και σημαντικά θέατρα μαχών», η αύξηση και η κατοχή αμυντικών πυραύλων παγκόσμιου βεληνεκούς («να παρέχουμε μία ασφαλή βάση για τις αμερικανικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο») και ο έλεγχος του διαστήματος. Η αναφορά περαιτέρω δηλώνει ότι «η αποτυχία να συντηρηθεί η (αμερικανική) υπεροχή δίνει σε άλλους την ευκαιρία να διαμορφώσουν τον κόσμο, με τρόπους αντίθετους προς τα αμερικανικά συμφέροντα και αρχές». Στην πραγματικότητα, όπως ο Rick Salutin αναφέρει στην Toronto Globe and Mail στις (15.11.02), αυτή «η αναγέννηση της ιμπεριαλιστικής σκέψης» είναι το «όνειρο του άξονα Cheney-Rumsfeld-Powell» από την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης. Η 11η Σεπτέμβρη επέτρεψε να βάλουν σε ενέργεια τα σχέδιά τους. Ο Salutin επικαλείται λόγια της Κοντολίζα Ράις (Σύμβουλο Εθνικής Ασφαλείας) που προτρέπει το προσωπικό της «να σκεφτούν σοβαρά πώς θα εκμεταλλευτούν αυτές τις ευκαιρίες για να αλλάξουν πλήρως το Αμερικανικό δόγμα και το σχήμα του κόσμου μετά την 11η Σεπτέμβρη».
Διατυπωμένη με τη ρητορική της καταπολέμησης της τρομοκρατίας «η στρατηγική για την εθνική ασφάλεια» (National Security Strategy, NSS) της κυβέρνησης ορίζει ότι οι ΗΠΑ δε θα διστάσουν να δράσουν μόνες τους, αν χρειαστεί, να ασκήσουν το δικαίωμα τους της αυτοάμυνας, ενεργώντας προληπτικά. «Η στρατηγική της Αμερικής στον αγώνα κατά των όπλων μαζικής καταστροφής περιλαμβάνει προληπτικές ενέργειες. Πρέπει να αποτρέψουμε και να αμυνθούμε ενάντια στην απειλή πριν αυτή εκδηλωθεί». Επίσης, προκειμένου να «αποτραπούν τέτιες εχθρικές πράξεις από τους αντιπάλους μας, οι ΗΠΑ θα δρουν προληπτικά, αν χρειαστεί, ώστε να νικήσουμε αποφασιστικά κάθε αντίπαλο αν η τακτική της αποτροπής αποτύχει». Και οι δυνάμει αντίπαλοι προειδοποιούνται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πραγματοποιήσουν τις απαραίτητες ενέργειες, ώστε να εξασφαλίσουν οι προσπάθειές μας να υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις μας σε ό,τι αφορά την παγκόσμια ασφάλεια και την προστασία των Αμερικανών, να μην αποδυναμώνονται από την πιθανότητα για έρευνες ή διώξεις από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, του οποίου η αρμοδιότητα δεν επεκτείνεται στους Αμερικανούς και το οποίο δεν αποδεχόμαστε.
Η δήλωση του Μπους στην έναρξη του (NSS) ότι «ο μόνος δρόμος για την Ειρήνη και την ασφάλεια είναι ο δρόμος της δράσης» επιβεβαιώθηκε στον καλοκαιρινό λόγο του το 2002 στους απόφοιτους του West Point όταν ξανά τόνισε ότι «ο μόνος δρόμος για την ασφάλεια είναι ο δρόμος της δράσης». Επίσης δήλωσε ότι «η ασφάλειά μας απαιτεί όλοι οι Αμερικανοί να κοιτάνε μπροστά και να είναι αποφασιστικοί, να είναι έτοιμοι για προληπτική δράση, όταν χρειαστεί».
Είναι προφανές ότι οι λεγόμενες «αμυντικές στρατηγικές» είναι το ακριβώς αντίθετο. Μια βασική πρόβλεψη από το (NSHS) National Strategy for Homeland Security (Εθνική Στρατηγική για την Ασφάλεια της Πατρίδας) αναφέρει ότι οι ΗΠΑ πρέπει να έχουν ένα σύστημα πληροφοριών και προειδοποίησης, που μπορεί να εντοπίσει τρομοκρατική δραστηριότητα πριν αυτή εκδηλωθεί με επιθέσεις, έτσι ώστε να μπορεί να αντιμετωπιστεί με την κατάλληλη προληπτική και προστατευτική ενέργεια.
Πώς ακριβώς αυτή η τρομοκρατική δραστηριότητα μπορεί να ανιχνευτεί πριν ακόμη πραγματοποιηθεί είναι ένα επιχειρησιακό πρόβλημα που έχει λυθεί από την ύπαρξη της P2OG (Proactive, Preemptive Operation Group, δηλαδή της Ομάδας Προληπτικών Επιχειρήσεων), του οποίου η δημιουργία έχει υποστηριχτεί από το Επιτελείο του Πενταγώνου για την άμυνα (Pentagon’s Defense Science Board DSB), η έκθεση του οποίου διέρρευσε και συζητήθηκε σε πρόσφατο άρθρο του David Isenberg. Αυτός γράφει ότι το κείμενο του επιτελείου (DSB) αναφέρεται στο ότι το P2OG θα εξαπέλυε μυστικές επιχειρήσεις που στοχεύουν στην «υποκίνηση αντιδράσεων» ανάμεσα σε τρομοκράτες και κράτη που κατέχουν όπλα μαζικής καταστροφής, πράγμα που σημαίνει ότι θα υποκινεί τα τρομοκρατικά στοιχεία σε ενέργειες εκθέτοντάς τα έτσι σε επιθέσεις «άμεσης απάντησης» από τις δυνάμεις των ΗΠΑ. Τα μέσα με τα οποία θα το κάνει αυτό είναι η μακρόχρονη χρήση Ειδικών δυνάμεων.
Ο Isenberg επίσης σημειώνει ότι το P2OG θα επιτηρούνταν από ένα «ειδικό επιχειρησιακό στέλεχος» στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας (National Security Council) του οποίου «τα σχέδια θα εκτελούνταν από το Πεντάγωνο ή τη CIA» (Asia Times, 4.11.02).
Ο πραγματικός στόχος του δόγματος Μπους είναι μια εξ ολοκλήρου κυριαρχία, συμπεριλαμβανομένου και του ελέγχου των παγκόσμιων πηγών πετρελαίου και κατά συνέπεια το μετασχηματισμό των εσωτερικών ζητημάτων ενέργειας σε στρατηγικά θέματα εθνικής ασφαλείας. Το επιτελείο του James Baker, ενός Ινστιτούτου που αρχικά ασχολιόταν με θέματα ενεργειακού και στρατιωτικού ενδιαφέροντος, έγραψε μια αναφορά με τον τίτλο «Στρατηγική Ενεργειακή Πολιτική: Προκλήσεις τον 21ο αιώνα» στην οποία αναφέρει:
Μια ανωμαλία στον ανεφοδιασμό πετρελαίου μπορεί να έχει ενδεχομένως τεράστιο αντίκτυπο στην Αμερικανική και παγκόσμια οικονομία και θα επηρεάσει την Εθνική Ασφάλεια και την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ με δραματικό τρόπο.
Η αναφορά λέει επιτακτικά ότι αν η Αμερική δεν απαντήσει στρατηγικά στην παρούσα ενεργειακή κατάσταση, ρισκάρει διαιωνίζοντας τη μη αποδεκτή επιρροή των αντιπάλων και αφήνει την οικονομία της χώρας ευάλωτη στις ανωμαλίες και την αστάθεια των τιμών ενέργειας.
Επιπλέον το επιτελείο προτείνει οι ΗΠΑ «να ακολουθήσουν νέους δρόμους ώστε να διασφαλίσουν ότι ούτε η οικονομία ούτε οι πολιτικές θα είναι ευάλωτες σε ξένες επιρροές».
Ο στρατηγικός στόχος της παγκόσμιας υπεροχής είχε προαναγγελθεί από το 1998 σε μια αναφορά της επιτροπής που προΐσταντο ο Rumsfeld και ο Wolfowitz για την εκτίμηση και της απειλής των βαλλιστικών πυραύλων προς τις ΗΠΑ. Αυτή λοιπόν η αναφορά υποστηρίζει ότι μια τέτοια απειλή όχι μόνο υπάρχει, αλλά πρέπει να είναι στο πλαίσιο ενός «νέου στρατηγικού περιβάλλοντος», όπου οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να προειδοποιούνται επαρκώς εκ των προτέρων -αν υπάρχει καν προειδοποίηση- πριν κάποιος εχθρικός πύραυλος ενεργοποιηθεί. Η επιτροπή επικύρωσε μια «επανάσταση στα στρατιωτικά θέματα» -δηλαδή την ομάδα των εξ αποστάσεως όπλων, των Στελθ, των όπλων που έχουν τη βάση τους στο διάστημα, καθώς και των συστημάτων καθοδήγησης και επιτήρησης- σημειώνοντας ότι ο στρατός των ΗΠΑ ενσωματώνει τέτιες νέες στρατηγικές με σκοπό να κάνει τις Αμερικανικές δυνάμεις «ελαφρότερες» αλλά πιο θανατηφόρες, έτσι ώστε με λιγότερο προσωπικό και εξοπλισμό να μπορεί να χτυπήσει από πιο μακρινές αποστάσεις και με πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Το σχέδιο του Πενταγώνου για «εξ ολοκλήρου κυριαρχία» περιλαμβάνει όχι μόνο την ανάπτυξη όπλων, αλλά επίσης και μια μόνιμη παγκόσμια αμερικανική στρατιωτική παρουσία με τη μορφή «προωθημένων επιχειρησιακών βάσεων» και «τοπικών αστυνομικών αποστολών».
Αυτή η νέα παγκόσμια «αρχιτεκτονική» της αμερικανικής στρατιωτικής υπεροχής, θα οικοδομηθεί στα οικονομικά μη βιώσιμα θεμέλια μιας μόνιμης «οικονομίας του πολέμου». Ηδη το κόστος αυτού του σχεδίου είναι τεράστιο. Το Κογκρέσο έδωσε την άδεια στο Υπουργείο Αμυνας να δαπανήσει 393 δισ. δολάρια για το 2003. Συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτά περίπου 7,4 δισ. δολάρια για ένα εθνικό αμυντικό πυραυλικό σύστημα, 3,5 δισ. για το μαχητικό «Joint Strike», 3,2 δισ. για 46 μαχητικά F/A-8 E/F του Ναυτικού και 249 εκατομμύρια για πυραύλους Tomahawk (New York Times 23.10.02). Επίσης χρηματοδοτούνται «τακτικές πληροφόρησης και σχετικά με αυτή δραστηριότητες» με 12-15 δισ., CIA - Ειδικές Δυνάμεις (εκτιμάται σε 5 δισ.), 23 νέα μαχητικά (αεροσκάφη) F-22 Stealth (4,7 δισ.), Κατασκοπευτικοί δορυφόροι (3,5 δισ.) υπό τη διεύθυνση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (ο προϋπολογισμός της οποίας ανέρχεται στα 4 δισ. δολάρια), αύξηση της παραγωγής των βομβών που κατευθύνονται από λέιζερ ή δορυφόρους (1,1 δισ.), ανάπτυξη και παραγωγή των μη επανδρωμένων αεροπλάνων Predator και Global Hawk (1 δισ.), μετατροπή 4 υποβρυχίων Trident, έτσι ώστε να μπορούν να εξαπολύουν πυραύλους Tomahawk (1 δισ.), για το διαστημικό πρόγραμμα Infrared Systems-High (Υπέρυθρα Συστήματα, 815 εκατομμύρια) και 10 δισ. δολάρια σε απόρρητα κονδύλια.
Αυτό είναι ένα μόνο μέρος των κονδυλίων. Ο αμυντικός προυπολογισμός δεν περιλαμβάνει τα -σύμφωνα με τις εκτιμήσεις- 100 έως 200 δισ. δολαρίων, που προορίζονται για το άμεσο «κόστος πολέμου» στο Ιράκ.
Πολλά δισεκατομμύρια θα χρειαστούν για τη μακρόχρονη εφαρμογή των σχεδίων Μπους και Πενταγώνου. Αυτά τα σχέδια περιλαμβάνουν υψηλής τεχνολογίας όπλα και μηχανήματα για την παράδοση όπλων, όπως τα ελικόπτερα V-22 Osprey tiltrotor, το σύστημα πυραύλων HIMARS, συστήματα βαλλιστικά και αντιβαλλιστικά, δορυφόρους και συστήματα παρεμπόδισης πυραύλων εγκαταστημένες στο διάστημα και λέιζερ. Επίσης περιλαμβάνουν, το χτίσιμο μιας πυρηνικής στρατηγικής υπεροχής περιλαμβάνοντας πυρηνικούς πυραύλους μινιατούρες που πυροδοτούνται από το διάστημα, εγκαθίδρυση των επιχειρησιακών βάσεων σε όλο τον κόσμο, «αστυνομικά καθήκοντα» (βλέπε ένοπλες δυνάμεις κατοχής) αυξήσεις του προσωπικού των ενόπλων υπηρεσιών «πατριωτική άμυνα» (βλέπε εσωτερική καταπίεση) και «ανθρωπιστική ανακούφιση». Ο ομολογημένος στόχος είναι η «πολλαπλή, ταυτόχρονη νίκη στα σημαντικά θέατρα των επιχειρήσεων». Το Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών αναφέρει μια πρόβλεψη του Οικονομικού Γραφείου του Κογκρέσου, ότι οι αυξήσεις σε στρατιωτικές δαπάνες θα φτάσουν πιθανόν τα 450 δισ. δολάρια συνολικά ή και περισσότερα τα επόμενα 10 χρόνια, χωρίς να παίρνεται υπόψη το κόστος του πολέμου στο Ιράκ. (www.ips.org).
Η κλίμακα αυτών των στρατιωτικών δαπανών έρχεται σε αντίθεση με την ντόπια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση, με τη διαφθορά των μεγάλων επιχειρήσεων, με την αυξανόμενη ανισότητα, με την πτώση του χρηματιστηρίου, με μια παγκοσμιοποίηση που επιβάλλει αυτοκρατορικούς φόρους και που παραπαίει, με ένα κτηματομεσιτικό καθεστώς «φούσκα» έτοιμο να καταρρεύσει, με πολιτείες που αντιμετωπίζουν σοβαρά, οικονομικού τύπου προβλήματα, με μια μαζική συσσώρευση του χρέους του ιδιωτικού τομέα με κατακερματισμένο το δίχτυ ασφαλείας (δηλ. ανεργία, φτώχεια). Ο,τι απομένει από την ασφάλεια έχει υποστεί περικοπές περίπου 17 δισ. δολάρια στο οικονομικό έτος 2003. Το χτίσιμο αυτής της στρατιωτικής υπεροχής και η «επιδρομή» σε πόρους για κοινωνικά προγράμματα οι οποίοι ουσιαστικά στηρίζουν αυτή τη στρατιωτική υπεροχή, προσθέτει υπέρογκους φόρους στα πιο ευάλωτα μέλη του Αμερικανικού λαού.
Τα τρισεκατομμύρια δολάρια που δίνονται για την πολεμική μηχανή, μια επιθετική προληπτική μιλιταριστική στρατηγική, με στόχο την κατοχή των πετρελαϊκών αποθεμάτων και την παγκόσμια στρατιωτική κυριαρχία, συνδυασμένη με περισσότερες φορολογικές ελαφρύνσεις για τους πλούσιους, την αυξανόμενη ανεργία και τις βαθιές περικοπές στον κοινωνικό προϋπολογισμό, είναι ασφαλώς μια συνταγή για την καταστροφή. Μακριά από τη διατήρηση ή τη βελτίωση των συνθηκών των Αμερικάνικων νοικοκυριών, οι μιλιταριστικές στρατηγικές του Μπους, σπρώχνουν όλο και περισσότερο τον κόσμο στη ένδεια και την απόγνωση. Και είναι απίθανο η κυβέρνηση Μπους να παρεκκλίνει από την ατζέντα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Υπάρχει ήδη ένα σημαντικό αίσθημα στο εσωτερικό της χώρας εναντίον του επικείμενου (σ.μ. όταν δημοσιεύτηκε το άρθρο) πολέμου στο Ιράκ. Αυτό το αυξανόμενο κίνημα Ειρήνης μπορεί να διογκωθεί μόνο όσο και οι επιπτώσεις της εγχώριας οικονομίας αυξάνονται και αυτές. Η σοβαρότητα των οικονομικών συνεπειών θα γίνει περισσότερο αισθητή σε κάποιες πολιτείες όπου οι τοπικές αρχές θα πιεστούν να παρέχουν (λεφτά) για τις κοινωνικές ανάγκες, τη στιγμή που η κεντρική κυβέρνηση ακολουθεί τις δικές της ιμπεριαλιστικές προτεραιότητες. Απαιτήσεις για βασικές υγειονομικές παροχές, κατοικία και προγράμματα απασχόλησης θα ωθήσουν τις πολιτείες στην πρώτη γραμμή μιας αυξανόμενης αντιπαράθεσης. Παρόλο το κλίμα φόβου που δημιουργείται και τις επιθέσεις στα κοινωνικά δικαιώματα και ελευθερίες, που προκύπτουν απ’ τους νόμους περί πατριωτισμού και ασφάλειας, ένα κεντροαριστερό μπλοκ θα εμφανιστεί αναπόφευκτα από τη μαζική κινητοποίηση και την οικοδόμηση μιας συμμαχίας που θα αντιτίθεται στο μόνιμο πόλεμο, στη λιτότητα και την καταπίεση. Στην πορεία ίσως ριχτούν οι σπόροι μιας σοσιαλιστικής σκέψης.